Pradzieje (ziem) Górnego Śląska

Autor: prof. Edelgarda M. Foltyn

ENCYKLOPEDIA WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO

TOM: 11 (2024)

Górny Śląsk, region historyczno-kulturowy rozciągający się między Nysą i Stobrawą od zachodu, górną Prosną i Liswartą od północy, Przemszą i Białą od wschodu, Beskidem Śląskim, Górami Odrzańskimi i Jesionikami od południa, oferował populacjom prahistorycznym różnorakie możliwości bytowania. Ze względu na położenie stanowił typowy rejon pogranicza, ulegając wpływom i infiltracjom ze wszystkich kierunków. Mimo nieustających odkryć archeologicznych wciąż słabo znamy jego prahistoryczne dzieje.

Niniejszy szkic bierze pod uwagę przede wszystkim górnośląską część obecnego województwa śląskiego, ma jednak na względzie także górnośląskie ziemie województwa opolskiego. Podstawę wywodu stanowią syntetyczne opracowania tematu z lat 2012 i 2013 oraz późniejsze publikacje rozszerzające ówczesny (do 2010 roku) stan wiedzy.

Starsza epoka kamienia (paleolit)

Starsza epoka kamienia przypadła na plejstocen środkowy i górny, który odznaczał się cyklicznymi wahaniami klimatycznymi powodowanymi ruchem lądolodu skandynawskiego. Wielokrotnie po fali zimna (glacjał) następowało ocieplenie (interglacjał).

Paleolit dolny (przed ok. 300/310 tys. lat temu)

Trzeba liczyć się z tym, że pierwsze gromady hominidów przybyły na Górny Śląsk już w paleolicie dolnym. Sprzed 500‒400 tysięcy lat mogą pochodzić wyroby kamienne odkryte na północnym przedpolu Bramy Morawskiej: między Karwiną i Boguminem (np. Dětmarovice, Dolní Lutyně, Závada, Bohumin-Škřečoň) oraz w Cieszynie-Krasnej (stan. 14). Stanowisko w Cieszynie reprezentuje mikroodłupkową tradycję kulturową. Krzemienne rdzenie (buły specjalnie uformowane do eksploatacji), odbite z nich odłupki z krawędziami bez retuszu i retuszowanymi, są wielkości do około 3 centymetrów. Starszą metrykę zdają się mieć zabytki z Kończyc Wielkich (stan. 4), pow. cieszyński. W poziomie osadów, który w oparciu o obserwacje geologiczne i badania paleomagnetyczne, ma być wieku około 780 tysięcy lat temu, zachowały się rdzenie, odłupki i narzędzia wykonane z krzemienia oraz rogowca, kwarcytu i opalitu pozamiejscowej proweniencji.

Człowiek paleolitu dolnego (Homo erectus) stosował proste techniki wytwarzania narzędzi, posługiwał się ogniem, żywił padliną i mięsem upolowanych zwierząt, budował obiekty mieszkalne.

Paleolit środkowy (ok. 300/310‒40/45 tys. lat temu)

W paleolicie środkowym żył w Europie człowiek neandertalski (Homo sapiens neanderthalensis). Miarą postępu tamtych czasów była technika łupania kamienia umożliwiająca otrzymywanie półsurowca, przede wszystkim odłupków, o pożądanej, z góry zaplanowanej formie. Do innowacji neandertalczyka zalicza się także wytwarzanie narzędzi wieloelementowych, selektywne łowiectwo, przemysł kościany, sztukę.

Górny Śląsk stanowił obszar docelowy wędrówek łowców-zbieraczy z południa oraz teren tranzytowy w ich dalszej drodze na wschód. Pierwsza faza infiltracji trwała do około 130 tysięcy lat temu (glacjały odrzański i warciański, interglacjał lubelski, MIS 6‒8). W piętrze Odry tzw. korytarzem sandrowym wzdłuż czoła lądolodu przemieszczały się z południa na wschód grupy łowców kultur mikroodłupkowej i aszelskiej. Szlaki ich wypraw na łowiska i do złóż surowca Polski południowo-wschodniej wyznaczają m.in. stanowiska: Rozumice 3, pow. głubczycki (316±18‒250±16 tys. lat temu), Rybnik-Kamień A, Książenice B, pow. rybnicki, Orzesze-Gardawice, pow. mikołowski (kultura mikroodłupkowa) oraz Racibórz-Studzienna 2 (220±22 tys. lat temu) i Rybnik-Stodoły 13 (kultura aszelska). Stanowiska te zawierają wyroby wykonane z materiału kamiennego pochodzenia lokalnego oraz małopolskiego (krzemienie czekoladowy i świeciechowski), morawskiego, słowackiego i węgierskiego (rogowce, obsydian). Większość z nich to miejsca krótkich postojów. W Rozumicach 3 zakładano wielokrotnie obozowiska przejściowe, po których zachowały się m.in. ślady szałasu wspartego na centralnym słupie oraz ognisk opalanych kośćmi i drewnem sosny. W Orzeszu-Gardawicach duże ognisko otaczało kilka mniejszych, tworzących krąg. Palono w nich odchodami zwierzęcymi. Penetrację południowej części regionu przez przedstawicieli kultury aszelskiej wyznaczają luźne znaleziska pięściaków z Owsiszcza, pow. raciborski i Bohuslavic niedaleko Opawy. W glacjale Warty (MIS 6) niewielka enklawa osadnicza kultury mikockiej zawiązała się na Płaskowyżu Głubczyckim w rejonie Cyprzanowa, Samborowic i Pietraszyna, pow. raciborski oraz Dzierżysławia, pow. głubczycki. W Pietraszynie 49 i Dzierżysławiu 1, w warstwach datowanych odpowiednio na 157,5±7‒152±14 i 180±35 tysięcy lat temu, odkryto krzemienne noże, pięściaki, zgrzebła, odłupki retuszowane i rylce. Odosobnioną pozycję zajmuje znalezisko zgrzebła w Tychach (stan. 45).

Więcej śladów aktywności neandertalczyka przypada na młodszą fazę paleolitu środkowego (interglacjał eemski, dolne podpiętro, dolny pleniglacjał i część interpleniglacjału zlodowacenia Wisły, MIS 5e‒3). Łowcy-zbieracze kultur kompleksu mikockiego kierowali się przede wszystkim nad Psinę i Troję (m.in. Cyprzanów 6, Maków 12, Pietraszyn 49a, Pietrowice Wielkie 23, pow. raciborski). Izolowane punkty ich pobytu znane są z okolic Bielsko-Biała (Bielsko-Biała Kozia Góra, Kaniów 4, Jaworze Bucznik) i z Cieszyna-Krasnej 14. Bogactwem inwentarza wyróżnia się stanowisko Pietraszyn 49a, kryjące resztki pracowni narzędzi dwustronnie retuszowanych (noże, pięściaki). Na większości z pozostałych zachowały się pojedyncze noże i pięściaki. Uwagę zwraca późne datowanie stanowiska w Kaniowie (ok. 32‒39 tys. lat temu).

Szerszej penetracji poddany został Górny Śląsk przez grupy należące do różnych kultur kompleksu mustierskiego. Ślady ich pobytu, w postaci znalezisk rdzeni i/lub półsurowca i/lub narzędzi, znane są nie tylko z Płaskowyżu Głubczycko-Hluczyńskiego i Kotliny Raciborskiej (np. Kornice 11, Lisięcice Z, Maków 20, Pietraszyn 11, Racibórz-Ocice 1), lecz także z Rybnika, Gliwic, Ozimka, pow. opolski i Brennej, pow. cieszyński. Przeważające liczebnie stanowiska ubogie w zabytki to najpewniej miejsca polowań, postojów w trakcie polowań, porzucenia lub zgubienia wytworów, uzupełnienia wyposażenia. W Pietraszynie 11 zajmowano się obróbką krzemienia. Zadowalano się miejscowym surowcem zalegającym w osadach glacjalnych. W polowaniach, za groty broni drzewcowej służyć mogły ostrza (lewaluaskie, mustierskie, liściowate) i zwykłe odłupki.

Paleolit górny i schyłkowy (ok. 40/45–11,7 tys. lat temu)

W początkach paleolitu górnego region górnośląski dostał się w orbitę wpływów kultur z ostrzami liściowatymi (tzw. kultury przejściowe): bohunickiej (ok. 40/38 tys. lat temu) i szeleckiej (ok. 40/36 tys. lat temu). Drugą z wymienionych uważa się za dzieło człowieka neandertalskiego, pierwszą za wytwór albo neandertalczyka (rodowód europejski), albo Homo sapiens sapiens (rodowód bliskowschodni). Grupy łowców-zbieraczy napływały sezonowo z Moraw, poszukując terenów łowieckich i złóż krzemienia narzutowego. Dowody eksploatacji miejscowych zasobów występują przede wszystkim w południowym pasie Płaskowyżu Głubczyckiego. Niewielkie centrum osadnicze funkcjonowało w okolicach Dzierżysławia, Pilszcza i Lubotynia, pow. głubczycki. W prawobrzeżnej części Górnego Śląska znajdują się izolowane stanowiska kultury szeleckiej (Pyskowice-Dzierżno 6, Cieszyn Góra Zamkowa, Jaworze 8a). Natrafiono na pozostałości obozowisk mieszkalnych (Dzierżysław 1 – obie kultury, Lubotyń 11 – kultura szelecka), mieszkalno-pracownianych (np. Dzierżysław 8 – kultura bohunicka) i o innym przeznaczeniu (Samborowice 2a – kultura szelecka, Dzierżyslaw 4 – kultura bohunicka). W obozowisku kultury bohunickiej w Dzierżysławiu 1 zajęcia gospodarcze (produkcja i naprawa narzędzi, oprawa zwierzyny, ćwiartowanie tusz zwierzęcych, wyprawianie skóry, obróbka drewna) odbywały się wokół niewielkiego zbiornika wodnego. W miejscach obozów szeleckich odsłonięto ślad konstrukcji mieszkalnej (Dzierżysław 1) oraz ogniska z węgielkami drzewnymi sosny (Lubotyń 11). Dla Lubotynia otrzymano daty z przedziału od 44±3 do 35,1±0,8 tysięcy lat temu. Poziom szelecki w Dzierżysławiu wydatowano na 36,5±5,5 tysięcy lat temu. Polowano na terenach otwartych i słabo zalesionych bronią drzewcową zbrojoną przede wszystkim krzemiennymi ostrzami liściowatymi. Z odłupków, wiórów, surowiaków wytwarzano ponadto zgrzebła, narzędzia zębato-wnękowe, rylce, drapacze, wiórowce. W kulturze bohunickiej stosowano najczęściej technikę lewaluaską, w szeleckiej zwykłą odłupkową. Ostrza liściowate opracowywano retuszem płaskim na jednej (przeważnie w kulturze bohunickiej) albo obu powierzchniach (przede wszystkim w kulturze szeleckiej).

Jako kolejna pojawiła się kultura oryniacka, która w wyniku migracji jej twórcy, Homo sapiens sapiens, rozprzestrzeniła się z Bliskiego Wschodu na znaczne obszary Europy. W paneuropejskiej wspólnocie oryniaku narzędzia kamienne wytwarzano głównie z półsurowca wiórowego (odłupków o równoległych krawędziach, których długość przekracza przynajmniej dwukrotnie szerokość). Różnego kształtu drapacze i rylce, montowane w oprawach, służyć mogły do obróbki skóry, cięcia, dzielenia tusz zwierzęcych, pracy w kości/rogu i drewnie. Punktem wyjścia infiltracji Górnego Śląska były Morawy, a głównym celem tutejszy krzemień narzutowy. Kierowano się przede wszystkim na Płaskowyż Głubczycki i do Kotliny Raciborskiej (np. Kornice 11, Lubotyń 1 i 11, Racibórz-Studzienna 8 i 12, Pietrowice Wielkie 4b) oraz w okolice Góry św. Anny (Ligota Dolna 1, Wysoka 4 i 57, Zakrzów 40 i 41). Docierano w rejon Bielska-Białej (Bielsko-Biała Czupel, Czechowice-Dziedzice 16, Jaworze Ostry, Bestwina 8). Znaczna część stanowisk to dawne krótkotrwałe obozy typu pracownianego (np. Lubotyń 1) i mieszkalno-pracownianego (np. Wysoka 57). Inne łączyć należy z praktykami łowieckimi (np. Lubotyń 11).

Od około 28 do 22 tysięcy lat temu (środkowa część górnego paleolitu, końcowy interpleniglacjał zlodowacenia Wisły, MIS 3) przenikały z Moraw i zachodniej Słowacji grupy ludności graweckiego kompleksu kulturowego. Wspólnota grawetienu, o europejskim rodowodzie, powstała w wyniku przystosowania się do życia w środowisku stepotundry, w tym tzw. mamuciego stepu wyjątkowo zasobnego w pożywienie pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Ślady obecności graweckich łowców-zbieraczy, najpewniej ich sezonowych wypraw mających na celu zdobycie żywności i surowca krzemiennego, występują na Płaskowyżu Głubczyckim (np. Śmicz 6 i 18, Cyprzanów 1, Pietraszyn 18), w rejonie Otmuchowa (Wójcice B), Rybnika (np. Rybnik-Gotartowice J, Rybnik-Golejów C), w Niecce Kozielskiej (Ruda Kozielska), Beskidzie Śląskim (Istebna 7, pow. cieszyński). Bogactwem zabytków wyróżniają się pozostałości obozowiska mieszkalnego z pracownią krzemieniarską w Wójcicach (znaleziono także szczątki mamuta) oraz pracowni wstępnej obróbki krzemienia z Cyprzanowa. Przy zastosowaniu zaawansowanej techniki wiórowej wytwarzano przede wszystkim rylce, wiórowce, drapacze, przekłuwacze oraz ostrza tylcowe (o jednej z dłuższych krawędzi zatępionej stromym retuszem) wykorzystywane jako wkładki zbrojące narzędzia wieloelementowe.

Kolejna fala kolonizacji przypadła już na okres po wycofaniu się na północ lądolodu fazy leszczyńskiej (glacjał Wisły, MIS 2). Początkowo (ok. 17‒15 tys. lata temu) Górny Śląsk penetrowały, w ramach krótkich pobytów, grupy ludności kultury epigraweckiej różnych odmian, w tym naddunajskiej (Czechowice-Dziedzice 7, Pogwizdów, pow. cieszyński, Rozumice 3) i śródziemnomorskiej (Bohumín-Záblatí). Wśród pozostałości obozowiska w Sowinie 7, pow. nyski, datowanego na 15,47±0,86 tysięcy lat temu, oprócz rdzeni, półsurowca i narzędzi krzemiennych do obróbki skóry i tuszy zwierzęcej natknięto się na świadectwa użytkowania barwników mineralnych.

Nieco później (ok. 14,7‒12,7 tys. lat temu) utworzyło się i rozwijało niewielkie centrum osadnictwa kultury magdaleńskiej. Pozostawało ono w relacjach z ośrodkiem na Morawach. Świadectwa eksploatacji miejscowych zasobów przez grupy magdaleńskich łowców i kamieniarzy znane są z Płaskowyżu Głubczyckiego (np. Cyprzanów 3, Dzierżysław 35, Samborowice 2a, Śmicz B), Równiny Niemodlińskiej (Sowin 7) i Obniżenia Otmuchowskiego (Broniszowice 2). Wytwarzano rdzenie wiórowe oraz wiórowy półsurowiec i narzędzia (np. rdzenie, rylce, tylczaki, półtylczaki, przekłuwacze, drapacze, wiórki tylcowe i trójkąty jako wkładki-zbrojniki do ostrzy wieloelementowych). Obozowiska podomowe, pracowniane i łowieckie z reguły zakładano na wyniesieniach. Nietypowo, w dnie doliny cieku, położone jest stanowisko Dzierżysław 35 (13,5‒13,2 tys. lat temu, ¹⁴C 16,7‒16,1 tys. lat termu), będące reliktem wielu epizodów osiedleńczych o charakterze mieszkalno-pracownianym. Oprócz wyrobów krzemiennych zachowały się tam przedmioty z hematytu (zawieszki, paciorki, płytka z nawierconym otworem i rytami wyobrażającymi postaci kobiece). Natknięto się również na ślady obiektu mieszkalnego w typie jurty z dwoma składami brył surowca i rdzeni krzemiennych wewnątrz, jamę z pyłem hematytowym, kośćmi i zębami mamutów na dnie, resztki ognisk i palenisk. Podobnie, pozostałości obozowiska podomowego z pracownią produkującą rdzenie i/lub półsurowiec wiórowy oraz świadectwa użytkowania czerwonego barwnika (hematytu) zastano w Sowinie 7 (13,83±0,9 i 14,71±0,86 tys. lat temu).

Co najmniej w okolice Rogowa Opolskiego, pow. krapkowicki dotarła niewielka grupa ludności kultury hamburskiej (ok. ¹⁴C 13 tys. lat temu), reprezentującej najstarsze schyłkowoglacjalne osadnictwo na Niżu Środkowoeuropejskim. Wyrobem typowym dla hamburskich łowców reniferów był krzemienny jednozadziorzec (ostrze z wnęką) do uzbrajania broni drzewcowej.

Obecność lasów w interstadiale Alleröd (¹⁴C 11,8‒11 tys. lat temu) przyciągnęła przedstawicieli dwóch odłamów kompleksu z drapaczami tarnowiańskimi i tylczakami łukowatymi: kultury Federmesser (z zachodu) i grupy witowskiej (spoza łuku Karpat). Napływ ludności Federmesser widoczny jest przede wszystkim w lewobrzeżnej części Górnego Śląska (np. Sowin 9, Kozłówki 36 i Baborów 27, pow. głubczycki, Pietrowice Wielkie 8, Kornice), słabiej w części prawobrzeżnej (Karchowice 3, pow. tarnogórski, Jaworze 10, pow. bielski, Tarnowskie Góry-Strzybnica, Żory-Rowień E). Reprezentanci grupy witowskiej penetrowali wschodnią strefę regionu (Łany 16, pow. gliwicki, Jaworze 8a, 13). Niewielkie obozowiska zakładano z reguły koło cieków wodnych, na terasach piaszczysto-żwirowych, nadrzecznych wyniesieniach lub, jak w Jaworzu, w obrębie rozlewisk na stożku napływowym. W Jaworzu 13 zachowało się palenisko w obstawie kamiennej, z węgielkami drzewnymi (Picea/Larix) poniżej poziomu płaskich płytek piaskowcowych. Do produkcji narzędzi wykorzystywano miejscowy krzemień narzutowy, a lokalnie także okoliczny radiolaryt gliwicki wydobywany z pobliskich złóż żwirów sośnicowickich (Łany 16) oraz rogowiec mikuszowicki (Jaworze 8a, 10, 13) czerpany ze złóż pierwotnych, eluwialnych i aluwialnych. Stosowano traperskie strategie łowieckie.

W ostatnim chłodnym okresie plejstocenu, młodszym dryasie (12,8‒11,7 tys. lat temu, ¹⁴C 10,9‒10,2 tys. lat temu) Górny Śląsk dostał się pod wpływy kultur z liściakami, dla których reprezentatywnym wytworem były ostrza z trzonkiem (liściaki). W czasie wypraw łowieckich i wędrówek mających na celu zaopatrzenie się w surowiec krzemienny penetrowano sezonowo prawie cały Górny Śląsk (słabiej pas południowy). Prowadzono mobilny tryb życia, polowano na renifery. Miejsca zatrzymań łowieckich lub wyspecjalizowane obozowiska z okresu odławiania renifera lokowano na piaszczystych osadach, blisko wód płynących lub jezior, na wzniesieniach, wydmach, terasach. Znaleziska pojedynczych liściaków znaczą miejsca polowań. Obozowiska pracowniane dokumentują z reguły eksploatację pojedynczych lub kilku rdzeni. Zgrupowanie stanowisk pracownianych odnotowano wokół Gliwic i Zabrza (np. Pyskowice-Dzierżno 1, 4). Wykorzystywano w nich m.in. dostępny na miejscu surowiec radiolarytowy. Depozyt wiórów z radiolarytu gliwickiego odkryto w Gliwicach-Sobiszowicach 4.

Środkowa epoka kamienia (mezolit)

Po ostatnim stadiale plejstocenu, wraz z holoceńskimi zmianami klimatycznymi, których początki datowane są na 11,7 tys. lat temu (¹⁴C 10,2 tys. lat temu), nastąpiła ekspansja zbiorowisk leśnych i rozpoczęła środkowa epoka kamienia. Efektem dostosowania się do bytowania w środowisku wczesnoholoceńskich lasów liściastych i mieszanych (okresów preborealnego, borealnego i atlantyckiego) były kultury mezolityczne. Koniec środkowej epoki kamienia umownie wyznacza data około 5350‒5300 lat p.n.e., tj. czas przybycia pierwszych neolitycznych osadników, którzy przynieśli ze sobą nowy sposób życia, oparty na gospodarce rolno-hodowlanej.

Grupy ludności mezolitycznej opanowały niemal cały Górny Śląsk. Intensywniej penetrowano Płaskowyże Bytomski i Katowicki, Wysoczyzny Przywyżynne, Nieckę Kozielską, Równinę Opolską. Pod osadnictwo wybierano piaszczyste terasy rzek (zwłaszcza Kłodnicy, Małej Panwi, Rudy, Bierawki, Stobrawy), wydmy i wzgórza piaszczysto-żwirowe z mokradłami w sąsiedztwie. W miejscach pozwalających na eksploatację zróżnicowanych ekosystemów zakładano bardziej stabilne obozowiska domowe, jak w Jaworzu 8, pow. bielski, Malni 3/14, pow. krapkowicki, Pyskowicach-Dzierżnie 1 i 3, pow. gliwicki, Rozumicach 3, pow. głubczycki. Z wykonywaniem różnorakich zadań poza obozowiskiem macierzystym (zdobywanie pożywienia, poszukiwanie surowców itp.) wiążą się, przeważające liczebnie, niewielkie obozy postojowe. Lepiej przebadane miejsca krótkich zatrzymań znane są m.in. z Zakrzowa 6 i 41, pow. krapkowicki oraz ze stanowiska 2 w Miasteczku Śląskim-Żyglinku (d. Żyglinek 1), pow. tarnogórski, którego wiek przypada na <7840±40 lat temu.

Podstawę utrzymania stanowiły łowiectwo, zbieractwo i rybołówstwo. W łowiectwie opierano się na traperskich sposobach polowań, stosując jako podstawowe narzędzie łuk ze strzałami w całości drewnianymi lub uzbrajanymi niewielkimi krzemiennymi wkładkami-zbrojnikami, często o geometrycznych kształtach (tylczaki, półtylczaki, trójkąty, półksiężyce, trapezy w młodszym mezolicie). Polowano na jelenie, dziki, sarny, tury, zające, małe zwierzęta futerkowe, ptactwo. Odławiano ryby stosując rogowe i kościane harpuny, haczyki, ościenie oraz sieci. Gromadzono najpewniej owoce dziko rosnących roślin, orzechy, grzyby, ślimaki, małże.

Należy założyć szerokie zastosowanie dostępnych materiałów organicznych (drewno, kora i włókna roślinne, skóra, ścięgna, kości i poroża). W wytwórczości kamieniarskiej opartej na technice łupania bazowano na surowcach lokalnych, jak krzemień narzutowy, rogowiec mikuszowicki (Jaworze), radiolaryt gliwicki (zwłaszcza w rejonie Gliwic i Zabrza). Narzędzia wyrabiano we własnym zakresie z wiórów, odłupków i surowiaków. Mocowane w oprawach, służyły one do przetwarzania surowców roślinnych i zwierzęcych: ćwiartowania, patroszenia, ściągania skóry (wióry i odłupki), rąbania (ciosaki, tj. protosiekiery), przygotowania skóry do wyprawiania (drapacze), obróbki drewna i innych materiałów organicznych (drapacze, skrobacze, wióry, odłupki, rylce), wiercenia i drążenia otworów (przekłuwacze, wiertniki, zbrojniki) itp. Kamień przerabiano na tłuczki, retuszery, podkładki, rozcieracze, kamienie do szlifowania drzewców strzał i inne. Trafiają się wyroby z krzemienia czekoladowego i krzemienia jurajskiego występującego na Płaskowyżu Częstochowskm (Pyskowice-Dzierżno).

Górnośląskie populacje mezolityczne reprezentowały zapewne różne tradycje kulturowe, w tym komornicką (Malnia 3/14, Pyskowice-Dzierżno 1 i 3, Rozumice 3) i postmaglemoskie (Zagwiździe 6, pow. opolski, Zakrzów 6 i 41), wchodzące w skład północnego kręgu kultur mezolitycznych. W inwentarzach niektórych stanowisk w dorzeczu Kłodnicy i Rudy (np. z Zabrza-Biskupic i Gliwic-Sośnicy) czytelne są elementy kultury janisławickiej, w innych (np. z rejonu Zakrzowa) nawiązania do zachodniego (tardenuaskiego) kręgu kultur mezolitycznych. Duża część stanowisk pozostaje nieokreślona pod względem kulturowym. W wypadku Jaworza 8 może chodzić o, przeżywające się poza strefą zwartych lasów, grupy z rodowodem schyłkowopaleolitycznym, które w początkach holocenu uległy tylko częściowej mezolityzacji.

Łowiecko-rybacko-zbierackie społeczności o mezolitycznych tradycjach egzystowały jeszcze w młodszej epoce kamienia.

Młodsza epoka kamienia (neolit i eneolit)

W młodszej epoce kamienia następowało przechodzenie z gospodarki przyswajalnej na wytwórczą, opartą o uprawę roślin i chów zwierząt (tzw. rewolucja neolityczna). W regionie górnośląskim proces ten rozpoczął się około 5350‒5300 lat p.n.e., wraz z przybyciem przedstawicieli kultury ceramiki wstęgowej rytej (krąg kultur naddunajskich, tzw. kompleks linearny), powstałej na obszarze zachodnich Węgier, południowo-zachodniej Słowacji i Austrii według modelu, którego podstawy zostały wypracowane na Bliskim Wschodzie w IX i VIII tysiącleciu p.n.e. Początki eneolitu, wyróżniającego się użytkowaniem wyrobów z metali kolorowych, przede wszystkim miedzianych, przypadają na IV tysiąclecie p.n.e.

Ludność kultury ceramiki wstęgowej rytej, napływająca z południa falami, osiedliła się w lessowym pasie lewobrzeża górnej Odry (Płaskowyż Głubczycko-Hluczyński, zachodnia cześć Kotliny Raciborskiej). Osadnictwo miało charakter wyspowy. Bardziej zwartym zasiedleniem objęte zostały okolice Raciborza oraz międzyrzecze Psiny z Troją i Opawy. Prowadzono osiadły tryb życia. Nieduże wsie, jak w Pietrowicach Wielkich (stan. 8), pow. raciborski, Raciborzu (stan. 425) i Dzielnicy (stan. 17), pow. kędzierzyńsko-kozielski, zabudowane naziemnymi chatami i zagłębionymi w ziemię obiektami gospodarczymi, lokowano w dolinach rzek. Do typowych należy duży dom słupowy z jamami-gliniankami ciągnącymi się na zewnątrz wzdłuż dłuższych ścian. Na niewielkich areałach, ręcznie obrabianych motykami (rolnictwo ogródkowe, intensywne), uprawiano pszenicę płaskurkę, pszenicę samopszę i jęczmień zwyczajny. Zboża ścinano za pomocą sierpów o ostrzach uzbrojonych krzemiennymi wkładkami-sierpakami. Ziarna przerabiano w kamiennych żarnach nieckowatych z rozcieraczami. Prowadzono przydomowy chów bydła, świń, owiec/kóz. Rolę uzupełniającą pełniły myślistwo, rybołówstwo i zbieractwo.

Podstawowym surowcem do produkcji narzędzi pozostawał kamień. Bazowano na miejscowych złożach krzemienia narzutowego. Ponadto wykorzystywano krzemień jurajski podkrakowski. Produkowane z wiórów długości 3‒5 cm wyroby (półtylczaki, wiórowce, wióry łuskane, przekłuwacze, zgrzebła, drapacze, rylce, narzędzia zębate), umieszczone w oprawach, służyły do obróbki skóry, drewna, rogu, kości itp. Nowością była wytwórczość garncarska. Wylepiane ręcznie z glinianych wałków lub taśm naczynia stołowe i kuchenne, często w kształcie wycinka kuli (misy, czarki, czary), zdobione rytymi liniami czy wstęgami wzbogaconymi czasami dołkami nutowymi, wypalano w ogniskach. Znaleziska glinianych ciężarków do obciążania osnowy w krośnie pionowym oraz przęślików do wrzecion potwierdzają zajmowanie się przędzalnictwem i tkactwem. Utrzymywano kontakty z terenami Małopolski, Moraw i dorzecza Cisy.

W pierwszej połowie V tysiąclecia p.n.e. kulturę ceramiki wstęgowej rytej zastąpiły kultury postlinearne: ceramiki wstęgowej kłutej, malicka i lendzielska. Osadnictwem objęte zostały te same, co wcześniej, strefy krajobrazowe. W gospodarce kontynuowano model uprzednio wypracowany. Zgodnie z tradycją naddunajską zmarłych chowano na osadach, jak w Kornicach, pow. raciborski, Pietrowicach Wielkich (stan. 8), Raciborzu-Ocicach, Raciborzu-Starej Wsi (stan. 54) i Samborowicach (stan. 13) układając ciała w jamach osadowych w pozycji skurczonej na boku. Najintensywniej zasiedlony został region raciborski. Ugrupowania kultury ceramiki wstęgowej kłutej przywędrowały najpewniej z Moraw. Na zabudowę ich małych osad składały się długi dom słupowy na planie trapezu oraz jamy różnego przeznaczenia. Naczynia gliniane, z zaokrąglonym dnem lub na pustej nóżce, ozdabiano ornamentem w postaci wstęg tworzących kąty i pasma, nakłuwanym dwuzębnym najczęściej narzędziem kościanym. Obecność ugrupowań starszej fazy kultury lendzielskiej – z ceramiką malowaną farbami czerwoną, białą i czarną (Kornice, Pietrowice Wielkie) także była efektem infiltracji z Moraw. Ważny epizod w neolitycznych dziejach regionu stanowiła kultura malicka, w genezie której uczestniczyły kultury lendzielska i ceramiki wstęgowej kłutej. Obecność jej, jeśli nie była efektem napływu ludności z Małopolski, to rodzimej ewolucji na Górnym Śląsku. Niektóre z funkcjonujących osiedli osiągnęły znaczne rozmiary, jak w Raciborzu-Starej Wsi (14,5 ha), Raciborzu-Ocicach i Kornicach (stan. 33). Utrzymywano relacje z mieszkańcami Małopolski (krzemień jurajski podkrakowski i czekoladowy) oraz Dolnego Śląska (amfibolit).

W drugiej połowie V i na początku IV tysiąclecia p.n.e. nastąpił rozkwit osadnictwa w związku z rozwojem grupy ocickiej kultury lendzielskiej fazy młodszej – z ceramiką niemalowaną. W orbicie oddziaływań wschodniomorawskiej facji kultury lendzielskiej znalazło się Pogórze Śląskie (stanowiska Cieszyn-Krasna 14, Gumna 1 i 2, Kisielów 3, pow. cieszyński). Naczynia ceramiczne (puchary i misy na pustej nóżce, amfory, wanienki, mleczniki) nie ozdabiano lub dekorowano ornamentem plastycznym i technicznym. Nowością w technologii krzemieniarskiej stał się wzrost rozmiarów wyrobów wytwarzanych najczęściej z wiórów długości 6‒10 cm (tzw. przełom metryczny). Produkowano na własne potrzeby w gospodarstwie domowym oraz w pracowniach (np. Racibórz-Ocice), gdzie wstępnie przygotowywano rdzenie do dalszej obróbki i wykonywano półsurowiec wiórowy. Nadal utrzymywano kontakty z obszarami Małopolski (krzemień jurajski podkrakowski, krzemień czekoladowy), zakarpackimi (obsydian) i Dolnego Śląska (ceramika). W obrządku grzebalnym oprócz szkieletowego stosowano rytuał ciałopalny. W Kornicach odsłonięto kilka ciałopalnych grobów jamowych. Przejawem kultu, jak się twierdzi, Wielkiej Bogini Matki są gliniane figurki żeńskie z osad w Raciborzu (Racibórz-Ocice, Racibórz stan. 150).

Los kultury lendzielskiej dokonał się, gdy nastała kultura pucharów lejkowatych (IV tys. p.n.e.), oferująca nowy, niżowy model neolitu środkowoeuropejskiego, z odmiennym od wzorca naddunajskiego sposobem zasiedlenia i użytkowania ziemi. Wynalazek systemu wypaleniskowego umożliwił rozszerzenie osadnictwa neolitycznego na tereny o mniej urodzajnych glebach, zajmowane przez populacje mezolityczne oraz włączenie ich w nurt gospodarki wytwórczej. Kulturę pucharów lejkowatych przyniosły, w postaci już rozwiniętej, grupy osadników przybyłe prawdopodobnie z różnych kierunków. Śladem ich wczesnej obecności jest grób w Raciborzu-Studziennej (stan. 9), który zawierał naczynia o proweniencji zachodniej (puchar tulipanowa ty), północnej (flasza z kryzą) i południowo-wschodniej (amfora). Z czasem górnośląskie populacje pucharowe (wariantu górnośląsko-morawskiego) dostały się w orbitę silnych oddziaływań południowych związanych z kulturą ceramiki promienistej (badeńskiej).

Zawładnięto znaczną częścią lewego dorzecza górnej Odry i podjęto próby zasiedlenia jej prawobrzeża (zlewnie Kłodnicy, Suminy i Rudy). Gospodarcze centrum obejmowało tereny tradycyjnie już rolnicze, eksploatowane przez jakiś czas wspólnie z ugrupowaniami kultury lendzielskiej. Osiedla większe i bardziej trwałe (np. Pietrowice Wielkie 8) oraz towarzyszące im mniejsze osady satelitarne, zakładano przeważnie na wysokich terasach dolin rzecznych lub izolowanych wzniesieniach. Mieszkano w chatach zagłębionych w ziemię i naziemnych słupowych, wyposażonych często w piwniczki, paleniska, piece. Płody rolne przechowywano w jamach zasobowych. Istniały także osady niestałe i obozowiska z szałasami i półziemiankami, jak w Nędzy, pow. raciborski, Syryni, pow. wodzisławski i Żorach-Rowieniu. Egzystencję oparto na zróżnicowanej gospodarce wytwórczej i surowcowej, z dużym udziałem komponentu przyswajającego. Stosowano rolnictwo intensywne oraz ekstensywne oparte na wypalaniu lasów pod pola uprawne. Używano już prawdopodobnie radeł ciągnionych przez zwierzęta chodzące w sprzężaju (uprawa sprzężajna). Bydło, owce/kozy i świnie chowano sposobami przydomowym i pasterskim. W wyniku jałowienia gleb pola porzucano a osady opuszczano.

W garncarstwie oprócz ceramiki stołowej i kuchennej (puchary, amfory, kubki, dzbany, wazy, flasze, czarki, zasobnice) wykonywano naczynia okazjonalne – tzw. bębny. Stosowano różne techniki zdobnicze, w tym rycie, nacinanie, odciskanie, żłobkowanie i inkrustowanie białą masą. Krzemieniarstwo rozwijało się na bazie lokalnego surowca narzutowego, który w rejonie Makowa, pow. raciborski uzyskiwano zapewne sposobem kopalnianym. Oprócz narzędzi wytwarzanych z odłupków i wiórów (np. drapacze, tylczaki, skrobacze, zgrzebła, przekłuwacze, wiertniki, rylce, grociki) produkowano narzędzia rdzeniowe (siekiery, piki, ciosaki, motyki). Znano sposoby wygładzania powierzchni kamiennych siekierek i toporów. Wymiana interregionalna, która obejmowała nie tylko materiał kamienny (np. krzemień z Małopolski), lecz także gotowe przedmioty, mogła mieć przynajmniej w części charakter elitarny. Zaczęto użytkować wyroby miedziane. Na osadzie w Kietrzu (stan. 25, d. stan. D), pow. głubczycki, ukryto w naczyniu glinianym dziesięć płaskich siekierek miedzianych. Podobne okazy znaleziono w Raciborzu-Studziennej (stan. 423), Kornicach, Raciborzu-Sudole i Przysieczy, pow. opolski (domniemany skarb).

Zmarłych grzebano przeważnie w obrębie osad. Ciała wkładano, przykładowo, do prostokątnej jamy grobowej w pozycji skurczonej na boku (Pietrowice Wielkie) albo do jam gospodarczych. Kultywowano także, pod wpływem południowym, obrządek ciałopalny. Na cmentarzysku w Pietrowicach Wielkich (stan. 9) spalone szczątki składano w naczyniach, które następnie umieszczano w jamach dnem do góry lub nakrywano innym naczyniem. Stosowano pochówki wtórne i częściowe (np. na osadzie w Baborowie, pow. głubczycki). Szerzyły się kulty płodności i topora bojowego.

Obecność kultury ceramiki promienistej (z centrami na Morawach i Słowacji) jawi się jako problematyczna. Nie kwestionuje się jedynie jej silnych wpływów na górnośląskie społeczności pucharowe.

Sukcesorką kultury pucharów lejkowatych została kultura amfor kulistych, o niżowej proweniencji, która na Górnym Śląsku pojawiła się na przełomie IV i III tysiąclecia p.n.e. w rozwiniętej już formie, zapewne jako efekt migracji osadników z północy. W dużym stopniu kontynuowano wcześniejsze tradycje osadnicze i gospodarcze. Zajęto pas lessowy, koncentrując się przede wszystkim w Kotlinie Raciborskiej. Penetrowano obszary prawobrzeża górnej Odry (np. osada w Syryni), stanowiące ekumenę populacji schyłkowomezolitycznych. Osady różnej wielkości oraz obozowiska zakładano często w miejscach uprzednio wybieranych przez ludność kultury pucharów lejkowatych. Stawiano chaty wziemne i naziemne o lekkiej konstrukcji ścian oraz, naśladując wzorce południowe, długie budynki słupowe (np. Kornice 33). Podejmowano mieszaną gospodarkę z dominacją chowu, przy dużym jednak udziale rolnictwa. Narzędzia kamienne i naczynia gliniane wykonywano w ramach wytwórczości przydomowej. Amfory o baniastym brzuścu i cylindrycznej szyjce, a także dzbany i misy, zdobiono ornamentem rytym, stempelkowym lub wykonanym odciskami sznura dwudzielnego. Walorami estetycznymi odznaczały się siekierki z krzemienia pasiastego i pasmowanego. W zakresie kultury duchowej specyficzną formę stanowiły pochówki zwierzęce (psów i świń), jakie odkryto na osadzie w Kornicach.

Do radykalnych zmian w osadnictwie przyczyniła się kultura ceramiki sznurowej, ekspansywna, reprezentująca system społeczno-gospodarczy oparty na koczowniczym pasterstwie. Funkcjonowanie w ranach małych mobilnych ugrupowań pozwalało na przekraczanie tradycyjnych barier ekologicznych, wchłanianie obcych społeczności, w tym populacji łowiecko-zbierackich żyjących wciąż na obrzeżach „starorolniczych” regionów. Pierwsze grupy koczowników dotarły na Górny Śląsk jeszcze w pierwszej połowie III tysiąclecia p.n.e. (domniemany grób z Książenic, pow. rybnicki). W późniejszym czasie opanowany został niemal cały region. Przenoszono się z miejsca na miejsce. Obróbkę krzemienia prowadzono w obozowiskach dla doraźnych potrzeb. W rejonie Nowej Cerekwi produkowano najpewniej toporki z lokalnego bazanitu. Panował szkieletowy obrządek grzebalny. Ciała zmarłych wkładano do jamy grobowej (czasem w drewnianej skrzyni) w pozycji na wznak, rzadko na boku z podkurczonymi nogami, z rękami ułożonymi w różny sposób. Mężczyzn zaopatrywano w kamienne toporki (broń, insygnium?). Wyjątkiem jest grób ciałopalny pod nasypem kurhanowym w Roszkowicach, pow. kluczborski.

Z kierunku północno-wschodniego doszło w III tysiącleciu p.n.e. do infiltracji ugrupowań kultur subneolitycznych, których gospodarka opierała się na systemie łowiecko-rybacko-zbierackim i które z innowacji neolitycznych przyswoiły sobie jedynie umiejętność lepienia naczyń glinianych. Kierowano się przede wszystkim do prawobrzeżnej części Górnego Śląska (zlewnie Małej Panwi i Stobrawy, Bierawki i Rudy) oraz na tereny Równiny Niemodlińskiej. Eksploatowano środowisko leśne, zarezerwowane dla epigonów świata mezolitycznego. Obozowiska zakładano na piaszczystych wzniesieniach lub wydmach (Katowice-Piotrowice, Piłka, pow. lubliniecki, Miasteczko Śląskie-Żyglinek 3, Świbie 16, pow. gliwicki).

Pod koniec eneolitu napłynęły z południa grupy pasterzy kultury pucharów dzwonowatych, zajmujących się także obróbką miedzi. W regionach starego osadnictwa neolitycznego (Płaskowyż Głubczycki, Kotlina Raciborska) zakładano obozowiska oraz, jak się ostatnio okazało, niewielkie osiedla (Kornice 33). Zmarłych chowano w obrządku szkieletowym na małych cmentarzach (Pietrowice Wielkie 8, Kornice 33). Ułożenie zwłok w jamie grobowej, czasami wzmacnianej drewnianą obudową, zależało od płci: mężczyźni w pozycji skurczonej na lewym boku głową na północ, kobiety odwrotnie. W Kornicach mężczyznom dodawano do grobu przedmioty łączone z łucznictwem (krzemienne grociki i tzw. płytki łucznicze), kobietom m.in. ozdoby metalowe i bursztynowe. Charakterystycznym wyrobem są gliniane puchary o rozbudowanym, strefowym ornamencie radełkowym, malowane na czerwono i inkrustowane białą masą. Obecność kultury pucharów dzwonowatych stanowi prolog do epoki brązu.