Karpaty Zachodnie, regiony geomorfologiczne

Autor:dr Jolanta Pełka-Gościniak

ENCYKLOPEDIA WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO

TOM: 1 (2014)

Tab. 1. Jednostki geomorfologiczne Zachodnich Karpat w województwie śląskim (wg Klimaszewskiego, 1972).

Tab. 3. Jednostki geomorfologiczne województwa śląskiego wg Gilewskiej (1986, 1999).

Rys. 1. Jednostki geomorfologiczne Karpat Zachodnich w województwie śląskim (wg Gilewskiej, 1986, 1999).

Rys. 2. Jednostki geomorfologiczne Zachodnich Karpat Zewnętrznych (fliszowych) w województwie śląskim (wg Starkla, 1983 ).

Rys. 3. Jednostki geomorfologiczne Zachodnich Karpat Zewnętrznych (fliszowych) w województwie śląskim (wg Starkla, 1972 b).

Rys. 4. Typy rzeźby Karpat Zachodnich w województwie śląskim (wg Starkla, 1972b).

W granicach województwa śląskiego znajduje się podprowincja Karpaty Zachodnie, w obrębie której wyróżnia się makroregion Karpaty Zewnętrzne. Góry te zbudowane są z utworów fliszowych wieku kredowego i paleogeńskiego, sfałdowanych w czasie orogenezy alpejskiej w neogenie. W obrębie Zachodnich Karpat Zewnętrznych różna dojrzałość rzeźby, kontrasty w odporności skał i zróżnicowana tektonika oraz intensywność ruchów górotwórczych zdecydowały o wyróżnieniu pasa górskiego w postaci Beskidów oraz pasa wyżynnego Pogórza Karpackiego. Taki zasadniczy podział został zaproponowany przy regionalizacji geomorfologicznej przez M. Klimaszewskiego (1972) i L. Starkla (1972 a, b). (tab. 1, 2 Plik:Tab 2 .pdf, rys. 1, 2). Natomiast S. Gilewska (1986) wprowadziła literowo-cyfrowy system oznaczania jednostek geomorfologicznych, który w miarę możliwości nawiązuje do systemu regionalizacji fizycznogeograficznej opracowanej przez J. Kondrackiego (2002) i do Karpat Zachodnich zaliczyła również Kotliny Podkarpackie Zachodnie: Kotlinę Ostrawską i Oświęcimską z mezoregionami: Płaskowyż Rybnicki, Równina Pszczyńska, Dolina Górnej Wisły – odcinek zachodni oraz Dział Wilamowicki (tab 3., rys. 3).

Wyróżnione w obrębie karpackiej części województwa śląskiego typy rzeźby: pogórzy, den dolin rzecznych i kotlin oraz gór niskich i średnich z elementami rzeźby wysokogórskiej tworząc różnorodne układy przestrzenne są przyczyną zróżnicowania sąsiadujących ze sobą obszarów i podstawą wydzielenia jednostek regionalnych niższego rzędu. Podział ten uwzględnia piętrowość krajobrazów, etapy ewolucji rzeźby Karpat oraz wpływ odporności skał i tektoniki na styl rzeźby (Starkel, 1972b).

Pogórze Karpackie

Pogórze Śląskie

W województwie śląskim do mezoregionu Pogórze Karpackie należy region Pogórze Śląskie, stanowiące wąską, opadającą ku północy platformę u stóp Beskidów Morawsko-Śląskich. Pogórze rozciąga się od okolic Cieszyna w dolinie Olzy na zachodzie po dolinę Soły w okolicach Wilamowic na wschodzie. W granicach województwa osiąga szerokość od około 15 km (W) do około 5 km (E). Budują je głównie mało odporne łupki płaszczowiny cieszyńskiej i lokalnie odsłonięte łupki płaszczowiny podśląskiej i fliszu zewnętrznego z niewielkim udziałem skał bardziej odpornych. Falistą powierzchnię pogórza o długich wypukło-wklęsłych stokach urozmaicają pojedyncze wzgórza zbudowane z twardszych piaskowców i wapieni. Doliny rzek wychodzących z Beskidów (Olza, Wisła, Biała, Soła) rozcinają Pogórze Śląskie na kilka działów o odmiennych cechach rzeźby. Są to Dział Cieszyński, Bielski i Pisarzowicki.

Dział Cieszyński składa się z dwóch części: wyższej w postaci Wzgórz Goleszowskich (500-551 m n.p.m.) oraz niższej w postaci płaskich garbów o wysokości 360-330 m n.p.m. Wzgórza Goleszowskie zbudowane są z wapieni cieszyńskich i tworzą monoklinalne grzbiety z fragmentami poziomu pogórskiego. Dolina Wisły w tej strefie rozszerza się, tworząc Kotlinę Ustronia, której kształt sugeruje założenia tektoniczne. Kotlinę wypełniają osady stożków napływowych Wisły i jej dopływów z okresu ostatniego glacjału i zlodowaceń środkowopolskich. Dział Bielski (po dolinę Białej) tworzy równinę, łagodnie opadającą ku Wiśle. Ma charakter czynnego akumulacyjnego przedgórskiego piedmontu w poziomie przydolinnym, na który nakładają się równiny stożków sypane przez potoki rozcinające krawędź Beskidu Śląskiego. Dolina Białej jest wysłana grubą serią osadów typu zastoiskowo-kemowego. Dział Pisarzowicki (po dolinę Soły) ma charakter zwartego płaskowyżu rozciętego na głębokość około 50 m. Pogórze pokryte jest warstwami żwirów zakumulowanych podczas zlodowaceń plejstoceńskich i miąższą zwietrzeliną przypominającą pokrywy lessowe. Występują tu liczne głazy narzutowe.

Beskidy

Granica między Pogórzem Śląskim a Beskidami jest morfologicznie bardzo wyraźna, gdyż tworzy ją próg o wysokości względnej 500-800 m, mający charakter progu denudacyjnego, twardzielowego. Zachodnią część Beskidów tworzą dwie zwarte grupy górskie Beskidów Morawsko-Ślaskich i Beskidu Żywieckiego, oddzielone ciągiem kotlin i bram Obniżenia Jabłonkowskiego. Rzeźba Beskidów wyraźnie nawiązuje do litologii i tektoniki. Zróżnicowanie odporności skał na wietrzenie i erozję decyduje o kontrastach w ukształtowaniu terenu.

Beskidy Morawsko-Śląskie

W skład Beskidów Morawsko-Śląskich wchodzi wyższy blok Beskidu Śląskiego oraz niższy i mniejszy Beskidu Małego. Dzieli je wąska Brama Wilkowicka, mająca założenia tektoniczne. Cechuje je monoklinalne ułożenie warstw zapadających ku południowi. Występują tu odporne piaskowce lgockie i godulskie oraz mniej odporne piaskowce i łupki istebniańskie płaszczowiny śląskiej. Najwyższym szczytem Beskidów Morawsko-Śląskich jest Skrzyczne (1257 m n.p.m.). Grzbiety mają układ widlasty. Rzeźba Beskidów kształtowana jest głównie przez procesy rzeczne i stokowe, ma zatem charakter fluwialno-denudacyjny. Skutkiem cyklicznego rozwoju rzeźby jest schodowy profil stoków i występowanie powierzchni zrównania. Stoki górskie są młode i strome a wierzchowiny mają zaokrąglone, łagodniejsze kształty. Głębokie doliny rzeczne mają V-kształtny profil poprzeczny, niewyrównany profil podłużny oraz strome, często skaliste zbocza. Osuwiska, cokoły skalne oraz progi wodospadowe w korytach wskazują na współczesne podnoszenie i rozcinanie bloku Beskidu Śląskiego. Beskid Mały cechuje się obecnością wąskich grzbietów urozmaiconych skałkami. Przez Beskid Mały przełamuje się Soła płynąca z Kotliny Żywieckiej, tworząc przełom strukturalny.

Obniżenie Jabłonkowskie

Obniżenie Jabłonkowskie wykształciło się w mało odpornych seriach skalnych. Tworzy ciąg kotlin i bram o przewadze rzeźby pogórskiej o biegu SWW-NEE znajdujący się pomiędzy Beskidami Morawsko-Śląskimi a Beskidem Żywieckim. Ma cechy rzeźby inwersyjnej. W granicach województwa tworzą je: Brama Koniakowska, Kotlina Żywiecka i Brama Krzeszowska. W jego obrębie charakter pogórza ograniczonego górami ma obszar Bramy Koniakowskiej, zaś Kotlina Żywiecka i Kotlina Jeleśni są kotlinami erozyjnymi.

Brama Koniakowska obejmuje szereg garbów i grzbietów leżących na poziomie średnich i wysokich pogórzy (do 900 m n.p.m.). Rozcięta jedynie na głębokość 100-300 m stanowi typowy obszar wododziałowy między Beskidem Śląskim a grupą Wielkiej Raczy. Dzięki dużym kontrastom w odporności w obrębie stropu płaszczowiny śląskiej i łuski przedmagurskiej dominuje układ pasmowy a w miękkich łupkach powstała Kotlina Istebnej, zamknięta przełomowym odcinkiem Olzy o charakterze epigenetycznym.

Kotlina Żywiecka o kształcie trójkąta ma charakter okna tektonicznego. Od zachodu ograniczona jest linią uskoku (uskok nożycowy). Dno kotliny leży na wysokości 350-400 m n.p.m. a w jej dnie występują osady jednostki podśląskiej. Znaczną część dna kotliny zajmują terasy i stożki napływowe Soły i jej dopływów.

Brama Krzeszowska obejmująca międzyrzecze Soły i Skawy tworzy wąską strefę pogórskich garbów (500-600 m n. p. m), znajdującą się pomiędzy Beskidem Małym i Żywieckim. Nad tymi garbami w poziomie pogórskim, założonymi na mniej odpornych skałach, wznoszą się twardzielcowe grzbiety zbudowane z piaskowców magurskich (Łosek - 871 m n.p.m., Bąków – 766 m n.p.m). Grzbiety są rozcięte dolinkami o głębokości około 100 m.

Beskid Żywiecki

Masyw Beskidu Żywieckiego budują serie odpornych piaskowców magurskich i częściowo inoceramowych płaszczowiny magurskiej. Piaskowce magurskie o miąższości do 1600 m tworzą pasma o charakterze inwersyjnym. Głębokości rozcięcia sięgają do 800 m, stoki wypukłe i wypukło-wklęsłe mają nachylenie 20-35º. Beskid Żywiecki nie tworzy jednolitego pasma górskiego. Składa się z szerokich, zwartych pasm górskich oddzielonych wąskimi obniżeniami dolinnymi. Na terenie województwa śląskiego wyróżnia się Grupę Wielkiej Raczy oraz Grupę Pilska.

Grupa Wielkiej Raczy (1236 m n.p.m.) o widlastym układzie grzbietów rozcięta jest przez dopływy górnej Soły. Składa się z wyższego stopnia- kilku grzbietów o przebiegu SW-NE (Pasmo Wielkiej Raczy-Rycerzowej), które ma charakter inwersyjny ale ze względu na upady na południe osie grzbietów mają cechy monoklinalne. Od północy przylega doń niższy stopień - Pasmo Zwardońskie złożone z kilku kopulastych gór wyspowych .

Grupa Pilska obejmuje wysoką kopułę Pilska (1557 m n.p.m. – kulminacja po stronie słowackiej) i równoległy doń grzbiet inwersyjny Lipowskiej-Romanki (1324 m n.p.m-1366 m n.p.m.). Duża odporność (scementowanie) stref poprzecznych uskoków powoduje, że na nich założyły się poprzeczne grzbiety a nie doliny. Grzbiety podlegały działaniu selektywnych procesów w plejstocenie. Niektóre formy przyjmowano za formy glacjalne oraz peryglacjalne (gołoborza). Obecnie na stokach na dużą skalę występują ruchy masowe.

Bibliografia

1. Gilewska S., Podział Polski na jednostki geomorfologiczne, "Przegląd Geograficzny" 1986, nr. 58 (1-2), s. 16-40.
2. Gilewska S., Rzeźba, w: Geografia Polski. Środowisko przyrodnicze, red. L. Starkel, wyd. PWN, Warszawa 1999, s. 243-287.
3. Klimaszewski M., Geomorfologia Polski, t. 1, Góry i wyżyny, wyd. PWN, Warszawa 1972, s. 387.
4. Starkel L., Karpaty Zewnętrzne, w: Geomorfologia Polski, red. M. Klimaszewski, wyd. PWN, Warszawa 1972a, t. 1., s. 52-115.
5. Starkel L., Charakterystyka rzeźby polskich Karpat i jej znaczenie dla gospodarki ludzkiej. Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich, KZZG PAN, wyd. PWN, Warszawa-Kraków 1972b, 10, s. 75-150.
6. Starkel L., Rzeźba województwa bielskiego, "Folia Geographica" 1983, vol. XV, wyd. Ser. Geogr.-Phys., s. 5-21.
7. Starkel L., Baumgart-Kotarba M., Kramarz K., Niemirowski M., Partyka J., Cechy morfologiczne terenów reprezentacyjnych Karpat (uzupełnienie charakterystyki rzeźby Polskich Karpat). Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich, PAN KZZG, wyd. PWN, Warszawa-Kraków 1973, 12, 77-92.

Źródła on-line

http://geosilesia.us.edu.pl/294,geoslask__jednostki_geomorfologiczne__zachodnie_karpaty_zewnetrzne.html

http://geosilesia.us.edu.pl/307,geoslask__jednostki_geomorfologiczne_wg_klimaszewskiego_i_innych_1972.html

http://geosilesia.us.edu.pl/310,geoslask__jednostki_geomorfologiczne_wg_gilewskiej_-_mapa.html

http://www.slaskie.pl/przest_plan/ekofiz/2_char_stanu/3_char_elem/3_2_geomorf/ii_3_2_uksztaltowanie_powierzchni.pdf