Rejencja opolska

Rejencja opolska (niem. Regierung in Oppeln, Regierungsbezirk Oppeln) – nazwa dawnego niemieckiego urzędu istniejącego na Górnym Śląsku w latach 1816-1945, a także jednostka terytorialna obejmująca teren działania tego urzędu. Rejencja opolska była jedną z czterech rejencji (obok legnickiej, dzierżoniowskiej i wrocławskiej) utworzonych w ramach prowincji śląskiej (niem. Provinz Schlesien).

Początki administracji pruskiej i wprowadzenie nowego ustroju na podbitym Śląsku

Początki administracji pruskiej sięgają początku XVII wieku. W 1604 roku utworzono jako organ doradczy panującego tzw. Tajną Radę (niem. Geheim Rat), inaczej zwaną Radą Państwa (niem. Staatsrat), która w 1651 roku została przekształcona w centralną władzę administracyjną Prus. Właściwym organizatorem administracji pruskiej był król Fryderyk Wilhelm I (1713-1740). Utworzone przez niego władze administracyjne przetrwały prawie sto lat, tj. do reform Steina-Hardenberga w roku 1808. Rozporządzeniem z dnia 24 maja 1713 roku Fryderyk Wilhelm I utworzył dwa urzędy centralne: 1.Generalne Dyrektorium Finansów (niem. General-Finanz-Direktorium), którego kompetencje rozciągały się na domeny państwowe i patrymonialne, lasy, pocztę, mennicę itd. 2.Generalny Komisariat Wojny (niem. General-Kriegs-Kommisariat), do którego kompetencji należały sprawie miejskie, podatkowe i kolonizacyjne. Nowymi władzami prowincjonalnymi były Kamery Rządowe (niem. Amtskammer) i Kamery Wojny (niem. Kriegskammer). Spory kompetencyjne pomiędzy Generalnym Dyrektorium Finansów a Generalnym Komisariatem Wojny spowodowały, że w 1725 roku połączono je w jeden urząd o nazwie Generalne Dyrektorium do spraw Wojny, Finansów i Domen (niem. General Kriegs-, Finanz- und Domänen-Direktorium). Podległe mu władze prowincjonalne, dotychczas odrębnie funkcjonujące, połączono również w jeden urząd zwany Kamerami (Izbami) Wojny i Domen (niem. Kriegs- und Domänen-Kammer). Charakterystyczne było istnienie w Prusach nie spotykanego gdzie indziej systemu administracyjnego opartego o powiaty (niem. Kreis), którymi kierowali landraci. Istniejące w tym czasie władze sądowe zwane były rejencjami. Po zajęciu Śląska przez Prusy przez Fryderyka Wielkiego w 1741 roku usunięta została dotychczasowa administracja habsburska, a na jej miejsce wprowadzone zostały władze administracyjne pruskie. Nie nastąpiła jednak wówczas całkowita unifikacja Śląska z pozostałymi prowincjami Prus, gdyż nie podporządkowano go jak inne prowincje Generalnemu Dyrektorium, lecz utworzono dla Śląska urząd specjalnego ministra podległego bezpośrednio królowi. Odrębność ta utrzymała się do początku XIX wieku. Bezpośrednio po zajęciu Śląska władzę sprawował tu komisariat wojenny, jednak już zarządzeniem królewskim z 25 listopada 1741 roku utworzono na terenie Śląska dwie Kamery Wojny i Domen, jedną z siedzibą w Głogowie dla części Śląska Dolnego, a drugą z siedzibą we Wrocławiu dla pozostałej części Śląska Dolnego i całego pruskiego Śląska Górnego. Utworzono wówczas również trzy obwody sądowe z władzami naczelnymi we Wrocławiu, Głogowie i Opolu (ten ostatni przeniesiono wówczas do Brzegu). Kamery Wojny i Domen były przede wszystkim władzą wojskową i skarbową. Zajmowały się m. in. sprawami przemarszu i kwaterunku wojska. Do kamer spływały dochody z domen państwowych, lasów, ceł, gospodarki solnej i górniczej. Kamery wykonywały nadzór w sprawach podatku i akcyzy, handlu, przemysłu, rzemiosła, związków i Żydów, a także sprawowały kontrolę nad zarządami miast akcyzowych (z których w zasadzie wszystkie były miastami królewskimi), do Kamer należały kompetencje policyjne i orzecznictwo administracyjne. Kamery Wojny i Domen podzielone były na departamenty o zasięgu terytorialnym (w Kamerze głogowskiej 3, we wrocławskiej 7), którymi kierowali tzw. radcy wojenno-podatkowi (niem. Kriegs- und Steuerräte). Ich kompetencje były szerokie i z biegiem lat jeszcze wzrastały. Sprawowali oni bezpośredni nadzór nad miastami akcyzowymi, których było 131 (33 miasta nieakcyzowe podlegały landratom). Teren Górnego Śląska należał do VI i VII departamentu Kamery, którymi kierowali radcy wojenno-podatkowi w Raciborzu (potem w Prudniku) i w Tarnowskich Górach.

Reorganizacja pruskiej administracji państwowej wskutek reform Steina-Hardenberga. Utworzenie rejencji opolskiej

W wyniku klęski Prus w walce z wojskami napoleońskimi pod Jeną i Auerstädt w 1806 roku postanowiono przeprowadzić gruntowną reformę administracji kraju. Spowodowała ona, że w 1808 roku Śląsk utracił swoje odrębne stanowisko i został zrównany z innymi prowincjami Prus. Dotychczasowy urząd specjalnego ministra dla Śląska został przekształcony w urząd nadprezydenta prowincji śląskiej. Równocześnie przystąpiono do reorganizacji Kamer Wojny i Domen, które przemianowano ustawą z dnia 26 grudnia 1808 roku na rejencje. Na duże trudności natrafiono podczas reorganizacji Kamery głogowskiej, gdyż w czasie tym Głogów znajdował się w rękach francuskich. Postanowiono więc na okres realizacji reformy przenieść urząd ten do Legnicy. Przeniesienie to, traktowane jako przejściowe, okazało się jednak, mimo sprzeciwu głogowian, trwałe, gdyż siedzibą rejencji pozostała Legnica. Rejencja legnicka rozpoczęła swoją działalność 4 kwietnia 1809 roku, natomiast rejencja wrocławska pół roku później, tj. 23 września 1809 roku. Ze względu na to, że rejencja wrocławska obejmowała swoim zasięgiem również Śląsk Górny już wtedy słychać było głosy, że należy utworzyć jeszcze jedną rejencję dla Górnego Śląska, jednak z powodów oszczędnościowych musiano z realizacją tego na razie wstrzymać. Już w tym okresie słychać było głosy o wyjątkowości obszaru nad górną Odrą. Nadprezydent prowincji śląskiej von Massow argumentował w memoriale z maja 1810 roku, że „Górny Śląsk różni się od Dolnego tak bardzo swoimi produktami, zajęciami ludności, językiem, charakterem mieszkańców, kondycją chłopów, w części również religią, że obydwa regiony wymagają całkowitego rozdziału administracji”. Memoriał ten wywołał niemałe poruszenie w Berlinie, i poskutkował (również pod wrażeniem powstania chłopskiego na Górnym Śląsku) powołaniem w końcu 1811 roku Johanna Augusta Sacka w celu opracowania projektu nowego urzędu rejencyjnego. Sack krytykował władze we Wrocławiu za zaniedbania względem Górnego Śląska i obwiniał o zapóźnienie cywilizacyjnego Górnego Śląska. Rozwiązaniem tych problemów miało być zdaniem Sacka usamodzielnienie administracyjne tego regionu oraz wprowadzenie tutaj francuskiego systemu departamentów, ten ostatni postulat został jednak od razu odrzucony przez monarchę nie chcącego wyjątków od ogólnie przyjętego systemu administracyjnego. Sack postulował również utworzenie odrębnej rejencji dla Zagłębia Sudeckiego. Te przemyślenia Sacka miały wpływ na kierunek dalszych działań, które były możliwe dopiero po ostatecznym pokonaniu Napoleona w 1815 roku. Po Kongresie Wiedeńskim powstała dodatkowo kwestia ujednolicenia administracji na terenach nie należących wcześniej do Prus (Wielkie Księstwo Poznańskie, część Saksonii z Górnymi i Dolnymi Łużycami). Podstawą do rozwiązania tego właśnie problemu jak również uproszczenia i zwiększenia efektywności pozostałej części administracji, m. in. poprzez powstanie odrębnej rejencji dla Górnego Śląska stało się wydane dnia 30 kwietnia 1815 roku zarządzenie „Verordnung über die verbesserte Einrichtung der Provinzialbehörden”. Zarządzenie to mówiło o podziale prowincji śląskiej na cztery okręgi rejencyjne: na Górnym Śląsku w Opolu, na Śląsku Środkowym we Wrocławiu, na Dolnym Śląsku w Legnicy i tzw. rejencji górskiej w Dzierżoniowie. Ich granice, a także ich podział na powiaty musiały zostać dopiero ustalone na drodze mozolnych i często trudnych negocjacji. Zgodnie z instrukcją z 3 lipca 1815 roku postanowiono nie zmieniać znacznie starych granic powiatów jednocześnie starając się je utrzymać w wielkości od 20 do 36 tysięcy mieszkańców. Organizacją rejencji mieli zająć się specjalni komisarze. Dla Górnego Śląska stanowisko to dzierżył Karl Heinrich Fabian Graf Reichenbach, wiceprezydent rejencji wrocławskiej, późniejszy pierwszy prezydent rejencji opolskiej. Wkrótce powstał spór o przyszłą siedzibę władz rejencyjnych. Oprócz Opola w grę wchodziły tutaj Gliwice, Racibórz oraz Brzeg, dotychczasowa siedziba Wyższego Sądu Krajowego (niem. Oberlandesgericht). Dopiero w listopadzie 1815 roku odgórną decyzją królewską zdecydowano o wyborze Opola jako stolicy rejencji. Formalne ukonstytuowanie się nowej rejencji nastąpiło 1 maja 1816 roku.

Zmiany struktury wewnętrznej urzędu rejencji opolskiej w XIX i XX wieku

Pierwotnie, w 1808 roku w ręku władz rejencyjnych skupiona była cała władza administracyjna poza władzą sądowniczą przekazaną sądom krajowym, sprawami wojskowymi, monetarnymi i banków. Rejencja była władzą kolegialną, na której czele stał prezydent. Obok niego w jej skład wchodzili dyrektorzy będący przewodniczącymi poszczególnych deputacji rejencyjnych oraz radcy rejencyjni. Spośród tych ostatnich część miała funkcje podzielone merytorycznie: radcy konsystorialni i szkolni. Rejencje dzieliły się na cztery bądź pięć deputacji: policyjną, wyznań i oświecenia publicznego, finansów i wojskową. Rejencja jako plenum działała tylko w sprawach ogólnych i szczególnie ważnych oraz dotyczących spraw wyodrębnionych łącznie dla deputacji. Po reformach z 1815 roku zakres uprawnień rejencji uległ zwężeniu: sprawy duchowne, szkolne i medyczne przekazano odrębnym urzędom. Administracja w zakresie podatków pośrednich została przekazana utworzonej specjalnej dyrekcji podatkowej. Deputacja zostały zniesione, a na ich miejsce utworzono dwa wydziały z dyrektorami na czele. Pierwszy z nich zajmował się sprawami należącymi do ministra spraw zagranicznych, wojskowych i wewnętrznych, drugi natomiast – sprawy finansów, rzemiosła, handlu i budowlane. W 1825 roku zwiększono liczbę wydziałów rejencji do czterech (spraw wewnętrznych, spraw kościelnych i szkolnych, podatków bezpośrednich, domen i lasów oraz podatków pośrednich), przy czym w rejencjach w prowincji śląskiej ostatni wydział istniał jedynie przez dwa lata do momentu utworzenia Dyrekcji Podatkowej Prowincji Śląskiej we Wrocławiu (niem. Provinzial-Steuer-Deputation). Na czele wydziałów stali nie dyrektorzy, lecz wyżsi radcy rejencyjni.

Schemat organizacyjny rejencji opolskiej w latach 1815-1825

Schemat organizacyjny rejencji opolskiej w latach 1827-1883