Konurbacja rybnicka
Konurbacja rybnicka zlokalizowana jest w południowo zachodniej części województwa śląskiego. Zajmuje obszar 1480 km² . W jej skład wchodzą miasta na prawach powiatu: Jastrzębie Zdrój, Rybnik i Żory, powiaty ziemskie: raciborski, rybnicki, wodzisławski oraz gminy Pawłowice z powiatu pszczyńskiego i Zebrzydowice z powiatu cieszyńskiego[1] W niektórych ujęciach naukowych i popularnonaukowych konurbacja rybnicka nie obejmuje swym zasięgiem powiatu raciborskiego. Względnie niektórych gmin wiejskich powiatów – raciborskiego czy wodzisławskiego, a także wspomnianych Zebrzydowic. Pojawia się natomiast gmina Suszec z powiatu pszczyńskiego, a w starszych opracowaniach miasto Knurów z powiatu gliwickiego i miasto Orzesze z powiatu mikołowskiego. Współcześnie oba miasta stanowią część konurbacji katowickiej.
W granicach konurbacji zlokalizowanych jest 11 miast, w tym jedno duże – Rybnik oraz 8 miast średnich – Jastrzębie Zdrój, Żory, Racibórz, Wodzisław Śląski, Czerwionka-Leszczyny, Rydułtowy, Pszów i Radlin. W latach 2000. status miasta 100-tysięcznego straciło Jastrzębie Zdrój, a w latach 90. XX wieku – Wodzisław Śląski. Pierwsze z nich w efekcie depopulacji, drugie zaś w konsekwencji dezintegracji przestrzeni administracyjnej miasta ukonstytuowanej jeszcze w latach 70. XX wieku.
Powstanie i rozwój konurbacji rybnickiej
Konurbacja rybnicka, jako forma osadnicza zaczęła się tworzyć dopiero po II wojnie światowej. Do tego okresu funkcjonowało tu kilka miast o rodowodzie średniowiecznym oraz kilkanaście większych miejscowości o różnym stopniu zurbanizowania, jednak bez formalnego statusu miejskiego. Były to zarówno osady nowe, związane z rozwijającym się tutaj górnictwem, jak i zurbanizowane wsie o genezie feudalnej.
Procesy aglomeracyjne po raz pierwszy na tym terenie uaktywniły się już w średniowieczu, a ich konsekwencja było powstanie w 1294 r. raciborskiego Nowego Miasta, które jednak już w następnym stuleciu zintegrowano z Raciborzem[2]. Aż do połowy XX wieku sieć osadnicza w tej części województwa śląskiego cechowała się elementem przeciwnym do skupionych form osadniczych, a była nim stosunkowo rozproszona siec miast z własnymi polami oddziaływań. Pola te stanowiły pewne dziedzictwo formowania się układów osadniczych na Śląsku, gdzie starano się nie tworzyć układów miast konkurencyjnych, zlokalizowanych blisko siebie[3]. Dziedzictwo organizacji przestrzennej osadnictwa opartego na tzw. ośrodkach obsługi (ośrodkach centralnych) zaplecza przetrwało w zasadzie do połowy XX wieku. Miasta regionu należały (poza Raciborzem) do grona ośrodków małych i bardzo małych. W 1933 r. miastem dużym był Racibórz (około 50 tys. mieszkańców), a miastem średnim Rybnik. Pozostałe miejscowości należały do grona ośrodków małych. W czasie II wojny światowej powstały plany reorganizacji systemu osadniczego Górnego Śląska, w efekcie których głównym ośrodkiem miał stać się Racibórz. Jego nadrzędność i funkcje centralne miały wypełniać obszar pomiędzy Wrocławiem, Krakowem a Brnem. Miasto i oczekiwana wokół niego aglomeracja miały także przejąć impet rozwoju miast zlokalizowanych współcześnie w Konurbacji Katowickiej.
Niezależnie od istniejących miast silnie urbanizowały się niektóre miejscowości wiejskie. Wymienić tu należy przede wszystkim Boguszowice, Chwałowice, Czerwionkę, Dębieńsko, Jastrzębie, Niedobczyce, Pszów, Radlin, Rydułtowy i inne. Uwarunkowania silnej urbanizacji tych miejscowości koncentrowały się na lokalnej eksploatacji węgla kamiennego, a przypadku Jastrzębia na funkcji uzdrowiskowej.
Układy przestrzenno-funkcjonalne tych miast oparte były na rozplanowaniu dawnych wsi rolniczych, stąd dominantą były tu główne ulice z siecią mniejszych prostopadłych dróg nawiązujących w swym przebiegu do morfologii terenu. Układ ten był coraz bardziej zabudowywany przekształcając się w małomiasteczkowy lub miejski. Niezależnie od tego istotne elementy stanowiły kopalnia i jej otoczenie oraz budowane in cruda radice osiedla i kolonie patronackie. Skupiały one zarówno zabudowę niską, jak i wysoką. Z różnych względów następowało jednak opóźnienie w formalnym umiastowieniu tych miejscowości. Znamienne, że region ten będąc jednym z najbardziej zurbanizowanych ze społecznego i ekonomicznego punktu widzenia nie doczekał się w I połowie XX wieku, ani jednego aktu nadania przywilejów miejskich.
Przekształcenia następowały także w miastach, szczególnie w Raciborzu i Rybniku. Tu zabudowa miejska znacząco „wybiegała” poza obrys dawnych obwarowań miejskich, szczególnie w Raciborzu tworząc kolejne kwartały zabudowy o wysokim stopniu kompaktowości.
Zalążkowy etap kształtowania się konurbacji rybnickiej zakończył się na początku lat 50. XX wieku, kiedy to dotychczasowa sieć miast o genezie średniowiecznej zaczęła być uzupełniana nowymi miastami. Większość z nich miała skrajnie wyspecjalizowany genotyp funkcjonalny oparty na eksploatacji węgla kamiennego. Z uwagi na siłę oddziaływania miast o starszej genezie nie miały w tym okresie z kolei szans zaistnienia nowe miasta usługowo-handlowe. Nie sprzyjały temu też ograniczenia rozwojowe tych sfer w ramach socjalistycznej gospodarki nakazowo-rozdzielczej[4]. Etap rozwojowy formy osadniczej konurbacji rybnickiej, który rozpoczął się na początku lat 50. XX wieku określić należy jako etap umiastowienia. Symbolicznie zakończył się on w 1975 r.
Po 600 latach przerwy, pierwszym uprawomocnionym ośrodkiem miejskim stały się Rydułtowy, które prawa miejskie uzyskały w 1951 r. Można tu także wspomnieć o umiastowieniu Knurowa (1951), który był ówcześnie traktowany jako jeden z ośrodków Rybnickiego Okręgu Węglowego. Wkrótce miastami stały się także Niedobczyce, Pszów i Radlin (1954 r.). W tym samym roku 3 dalsze miejscowości, a mianowicie Boguszowice, Chwałowice i Czerwionka uzyskały status tzw. osiedla miejskiego, który w zdecydowanej większości przypadków był preludium do uzyskania pełni praw miejskich. W 1956 r. osiedlem miejskim stały się Jastrzębie Zdrój, Kuźnia Raciborska i Leszczyny. Proces formalnoprawnego pełnego umiastowienia regionu przeciągnął się na lata 60. Ubiegłego wieku.
W tym okresie tracąc status osiedla miejskiego, powstały miasta: Boguszowice, Czerwionka, Leszczyny (1962), Jastrzębie Zdrój (1963) oraz Chwałowice i Kuźnia Raciborska (1967). W ciągu 16 lat przybyło tu 10 nowych miast. Łącznie w 1970 r. było ich zatem 14. W regionie wytworzyła się charakterystyczna policentryczna struktura o charakterze ewoluującej konurbacji miejskiej. Jej definicyjna modelowość rosła wraz ze wzrostem liczby ludności poszczególnych jednostek miejskich oraz faktem stosunkowo niedużej rozpiętości potencjału demograficznego pomiędzy zlokalizowanymi tu miastami. Zdecydowana większość miast mieściła się w 1970 r. w przedziale wielkościowym 7-30 tys. mieszkańców. Nie było też jednego miasta pod tym względem wyróżniającego się. Rybnik w 1970 r. liczył 43 tys. mieszkańców, a Racibórz 40 tys. Niemniej jednak z uwagi na nieco inne podstawy gospodarcze rozwoju Raciborza (Przemysł metalowy, chemiczny, spożywczy), miastem reprezentatywnym dla regionu stał się Rybnik jako centrum górnictwa węglowego rozwijającego się w samym mieście, jak i przylegających do niego nowych ośrodkach miejskich. W odniesieniu do regionu utrwaliła się w tym okresie nazwa Rybnicki Okręg Węglowy (ROW)[5].Było to określenie specyficzne na tle innych regionów miejskich Polski. To znaczy nazwa okręgu przemysłowego była jednocześnie substytutem nazwy formy osadniczej, co było niezwykle rzadkie (por. Legnicko-Głogowski Okręg Miedziowy – LGOM). W ten sposób podkreślono gospodarczą rolę regionu, niwelując jednocześnie kwestie związane z elementami przestrzennymi i społecznymi, których wyrazem jest pojęcie aglomeracji lub konurbacji miejskiej.
Powstawaniu nowych miast towarzyszył zdecydowany rozwój miast już istniejących. Liczba ludności Rybnika w latach 1955-1970 wzrosła o 50%, Raciborza natomiast o ponad 30%. Jednak fenomenem lat 60. I 70. XX wieku łączącym powstawanie całkiem nowych i kontynuację rozwoju starych ośrodków miejskich była „przestrzenna rewolucja”, która miała miejsce w Jastrzębiu Zdroju i Żorach. To drugie miasto, jakkolwiek posiadające XIII-wieczny rodowód, z uwagi na fakt niezwykle gwałtownego rozwoju zostało określone jako „nowe miasto”. W latach 1955-1980 liczba ludności Żor wzrosła o około 1000%, w tym w latach 1955-1970 o 400%. Średniowieczny układ przestrzenny miasta został w pewien sposób „wtopiony” w nowe przestrzenie zabudowy blokowej, które zdecydowanie zdominowały przestrzeń urbanistyczną Żor.
Jednak największym fenomenem urbanizacji lat 50.-70. XX wieku był w tym regionie przypadek miasta Jastrzębie Zdrój. Co najmniej z dwóch powodów – demograficznego i przestrzennego.
W pierwszym przypadku podstawą powyższego twierdzenia był niespotykany w Polsce przyrost liczby ludności, który w latach 1961-1976 wyniósł aż 2815% (z 3,3 tys. do 96,2 tys. mieszkańców). W latach 1971-1975 każdego roku przyrost migracyjny osiągał tu liczbę 8-9 tys. osób[6].
