Konurbacja rybnicka

Konurbacja rybnicka zlokalizowana jest w południowo zachodniej części województwa śląskiego. Zajmuje obszar 1480 km² . W jej skład wchodzą miasta na prawach powiatu: Jastrzębie Zdrój, Rybnik i Żory, powiaty ziemskie: raciborski, rybnicki, wodzisławski oraz gminy Pawłowice z powiatu pszczyńskiego i Zebrzydowice z powiatu cieszyńskiego W niektórych ujęciach naukowych i popularnonaukowych konurbacja rybnicka nie obejmuje swym zasięgiem powiatu raciborskiego. Względnie niektórych gmin wiejskich powiatów – raciborskiego czy wodzisławskiego, a także wspomnianych Zebrzydowic. Pojawia się natomiast gmina Suszec z powiatu pszczyńskiego, a w starszych opracowaniach miasto Knurów z powiatu gliwickiego i miasto Orzesze z powiatu mikołowskiego. Współcześnie oba miasta stanowią część konurbacji katowickiej.

W granicach konurbacji zlokalizowanych jest 11 miast, w tym jedno duże – Rybnik oraz 8 miast średnich – Jastrzębie Zdrój, Żory, Racibórz, Wodzisław Śląski, Czerwionka-Leszczyny, Rydułtowy, Pszów i Radlin. W latach 2000. status miasta 100-tysięcznego straciło Jastrzębie Zdrój, a w latach 90. XX wieku – Wodzisław Śląski. Pierwsze z nich w efekcie depopulacji, drugie zaś w konsekwencji dezintegracji przestrzeni administracyjnej miasta ukonstytuowanej jeszcze w latach 70. XX wieku.

Powstanie i rozwój konurbacji rybnickiej

Ryc. 1. Struktura przestrzenna konurbacji rybnickiej. Oznaczenia: 1 – miasta rdzenia konurbacji rybnickiej, 2 – miasta strefy wewnętrznej konurbacji rybnickiej, 3 – gminy strefy zewnętrznej konurbacji rybnickiej, 4 granice gmin lub obszarów miejskich i wiejskich w gminach, 5 – granice powiatów, 6 – granica województwa śląskiego, 7 – zasięg terytorialno-administracyjny konurbacji rybnickiej, 8 – granica państwa.

Konurbacja rybnicka, jako forma osadnicza zaczęła się tworzyć dopiero po II wojnie światowej. Do tego okresu funkcjonowało tu kilka miast o rodowodzie średniowiecznym oraz kilkanaście większych miejscowości o różnym stopniu zurbanizowania, jednak bez formalnego statusu miejskiego. Były to zarówno osady nowe, związane z rozwijającym się tutaj górnictwem, jak i zurbanizowane wsie o genezie feudalnej.

Procesy aglomeracyjne po raz pierwszy na tym terenie uaktywniły się już w średniowieczu, a ich konsekwencja było powstanie w 1294 r. raciborskiego Nowego Miasta, które jednak już w następnym stuleciu zintegrowano z Raciborzem. Aż do połowy XX wieku sieć osadnicza w tej części województwa śląskiego cechowała się elementem przeciwnym do skupionych form osadniczych, a była nim stosunkowo rozproszona siec miast z własnymi polami oddziaływań. Pola te stanowiły pewne dziedzictwo formowania się układów osadniczych na Śląsku, gdzie starano się nie tworzyć układów miast konkurencyjnych, zlokalizowanych blisko siebie. Dziedzictwo organizacji przestrzennej osadnictwa opartego na tzw. ośrodkach obsługi (ośrodkach centralnych) zaplecza przetrwało w zasadzie do połowy XX wieku. Miasta regionu należały (poza Raciborzem) do grona ośrodków małych i bardzo małych. W 1933 r. miastem dużym był Racibórz (około 50 tys. mieszkańców), a miastem średnim Rybnik. Pozostałe miejscowości należały do grona ośrodków małych. W czasie II wojny światowej powstały plany reorganizacji systemu osadniczego Górnego Śląska, w efekcie których głównym ośrodkiem miał stać się Racibórz. Jego nadrzędność i funkcje centralne miały wypełniać obszar pomiędzy Wrocławiem, Krakowem a Brnem. Miasto i oczekiwana wokół niego aglomeracja miały także przejąć impet rozwoju miast zlokalizowanych współcześnie w Konurbacji Katowickiej.

Niezależnie od istniejących miast silnie urbanizowały się niektóre miejscowości wiejskie. Wymienić tu należy przede wszystkim Boguszowice, Chwałowice, Czerwionkę, Dębieńsko, Jastrzębie, Niedobczyce, Pszów, Radlin, Rydułtowy i inne. Uwarunkowania silnej urbanizacji tych miejscowości koncentrowały się na lokalnej eksploatacji węgla kamiennego, a przypadku Jastrzębia na funkcji uzdrowiskowej.

Układy przestrzenno-funkcjonalne tych miast oparte były na rozplanowaniu dawnych wsi rolniczych, stąd dominantą były tu główne ulice z siecią mniejszych prostopadłych dróg nawiązujących w swym przebiegu do morfologii terenu. Układ ten był coraz bardziej zabudowywany przekształcając się w małomiasteczkowy lub miejski. Niezależnie od tego istotne elementy stanowiły kopalnia i jej otoczenie oraz budowane in cruda radice osiedla i kolonie patronackie. Skupiały one zarówno zabudowę niską, jak i wysoką. Z różnych względów następowało jednak opóźnienie w formalnym umiastowieniu tych miejscowości. Znamienne, że region ten będąc jednym z najbardziej zurbanizowanych ze społecznego i ekonomicznego punktu widzenia nie doczekał się w I połowie XX wieku, ani jednego aktu nadania przywilejów miejskich.