Karpaty Zewnętrzne

Karpaty stanowią najdalej na północ wysunięty fragment wielkiego pasma alpidów europejskich. Są orogenem powstałym w pobliżu lub na krawędzi platformy wschodnioeuropejskiej w wyniku zamknięcia fragmentu basenu Tetydy. Mają kształt łuku łączącego się z Alpami Wschodnimi na zachodzie i Bałkanami na wschodzie (Rys. 1). Tradycyjnie Karpaty dzieli się na starsze (późnokredowe) pasmo fałdowe nazywane Karpatami wewnętrznymi i młodsze (oligoceńsko-środkowomioceńskie), znane jako Karpaty zewnętrzne (fliszowe). Karpaty zewnętrzne ciągną się od okolic Wiednia do rzeki Dymbowicy w Rumunii. Na obszarze Polski znajduje się zachodnia część Karpat zewnętrznych (Zewnętrzne Karpaty Zachodnie). Należą do nich Beskidy, Gorce oraz Bieszczady. Granicą południową Karpat zewnętrznych jest pieniński pas skałkowy, zbudowany z wapienno-krzemionkowych skał mezozoicznych, fliszowych skał górnokredowych i paleogenu (Golonka i in., 2007).

Północną granicę Zachodnich Karpat Zewnętrznych stanowią autochtoniczne osady miocenu zapadliska przedkarpackiego, przykrywające paleozoiczne struktury bloków małopolskiego i górnośląskiego.