Chłopstwo

Chłopstwo jest zbiorowością stanowiącą segment struktury społecznej a jako pojęcie wskazuje zarówno na położenie stanowe, jak i na funkcje gospodarcze oraz cechy kulturowe, ludności trudniącej się pracą na roli.

Termin chłopstwo określa społeczność rolniczą, kształtującą swoistą kulturę praktyk życiowych i zachowań zakorzenionych w przestrzeni wsi i lokalności. Życie chłopstwa zdominowane jest rytmem przyrody i wzorcami rolniczego gospodarowania, które różnorodne uprawy zbóż i płodów ziemi, oraz hodowlę udomowionych i dzikich zwierząt, czyni podstawą egzystencji społeczeństwa. Socjologiczne opisywanie sylwetki chłopa traktuje go jako człowieka ziemi, dziedziczącego specyficzne cechy osobowe i wzorce postaw opartych na tradycjonalizmie społecznym oraz więziach z naturą i lokalną kulturą rolniczą. W gruncie rzeczy jest to swoisty model, który abstrahuje od historycznych przemian środowiska społecznego i technik gospodarowania w różnych kulturach agrarnych. Postuluje się traktowanie cech chłopa - człowieka ziemi - jako swoisty model idealny dla kultur tradycyjnego społeczeństwa przedprzemysłowego. Natomiast rolnik i współczesny producent rolny cechują się wieloma atrybutami nowoczesnych osobowości, nie powinni być więc obiektami negatywnych stereotypizacji, akcentujących braki ich podmiotowości, aktywności kulturalnej, bierność wobec losu połączoną z materializmem bytowania, religijny i obyczajowy konserwatyzm a nawet zacofanie.

Zajmując podstawowe miejsce w strukturze społeczeństw agrarnych chłopstwo w szczególnym stopniu przyczyniało się do systematycznego wzrostu ekonomicznej produktywności społeczeństwa stanowego w feudalnej Europie. Dynamika procesów osadniczych na Śląsku w późnym średniowieczu i na progu nowoczesności w szczególnym stopniu lokowała wsie na prawie niemieckim.Sprzyjało to przybywaniu na tereny Śląska, ale i Pomorza, Wielkopolski a nawet Małopolski, zasadźców (późniejszych sołtysów) z krajów zachodnich. Lokatorzy przyciągali nowych osadników oraz mnichów, co wzbogacało strukturę społeczną i aktywizowało zagospodarowanie ziemi. Osadnictwo to uzupełniało skład etniczny rodzimego chłopstwa i ustanawiało reguły prawne gospodarowania oraz zobowiązań danin czynszowych. Chłopi na Śląsku długo zachowywali wolność i dopiero stopniowo obejmowani byli zobowiązaniami do świadczenia służb i pańszczyzny. Ustrój stanowy księstw śląskich, po utracie lennych więzi z krakowskim dworem i praw dziedziczenia korony polskich Piastów, sprzyjał autonomizacji księstw śląskich oraz Zachodniej kulturze gospodarowania ziemią w gospodarstwach folwarcznych i czynszowych.

Kategoria chłopstwa, ze względnie jednolitej zbiorowości kmieci, zamienia się stopniowo - wraz z ustanawianiem nowych typów zobowiązań osadniczych, umów folwarcznych lub czynszowych i form gospodarowania - w liczne kategorie rolników i robotników rolnych, oraz wiejskich rzemieślników, o różnym poziomie samodzielności ekonomicznej. Kolonizacja merkantylna aktywizuje wiejskie osadnictwo i intensyfikuje gospodarkę folwarczo-pańszczyźnianą. W Europie Środkowo-Wschodniej gospodarka rolna oparta na folwarku prowadzi w XVI wieku do ekspansji szlachty wykupującej sołectwa, do powiększania areałów rolnych i koncentracji wielkiej własności ziemskiej w rękach magnatów. Korzystne koniunktury dla eksportu zbóż na Zachód Europy prowadzą do wzrostu obciążeń chłopa pańszczyzną (od 3 dni w XVI w do 5-6 dni w tygodniu od łanu w wieku XVIII).). Chłopstwo pańszczyźniane i czynszowe pracuje na rzecz właścicieli ziemskich. Szlachta żyjąc z dostarczania produktów i surowców naturalnych do industrializujących się miast konsumuje zyski i utrwala agrarną gospodarkę, opartą na łatwym dostępie do taniej wiejskiej siły roboczej. W Polsce od XVI do XVIII wieku, rozkwit oligarchii szlacheckiej i kultury sarmatyzmu, poddaje stan chłopski wykluczeniu z uprawnień obywatelskich a kulturowo przypisuje chłopów do odrębnej linii pochodzenia od biblijnego Chama. Chłop doby Szlacheckiej Rzeczpospolitej Polskiej traktowany był, w opozycji do sarmackiego pana, jako lud podległy, pozbawiony wolności i niegodny praw, przeznaczony do ciężkiej fizycznej pracy, której trudu nie trzeba było umniejszać technicznymi innowacjami. To zrodziło swoistą symbiozę konserwatyzmu dworskiej i zagrodowej szlachty oraz pańszczyźnianego chłopstwa. Wspólne jest im idealizowanie ziemiańsko-patriarchalnej oraz katolickiej dewocyjno-religijnej kultury, pogłębiające ich peryferyjność w obliczu rozwoju mieszczańsko-kapitalistycznych społeczeństw Zachodu. Wraz z centralizacją władzy w monarchiach absolutnych i reorganizacją gospodarki naturalnej w gospodarkę towarowo-pieniężną, chłopstwo w strukturach wczesno-kapitalistycznego rynku różnicuje się na liczne segmenty stanowe. Wolność od zwyczajów i zobowiązań prawa lennego przynosi chłopstwu nowe centralne prawo państwowe, znoszące przymusową i darmową pracę chłopa (pańszczyznę i daniny) na rzecz właściciela ziemskiego, w zamian za uwłaszczenie obciążając go rentą i opłatami od wykupu uprawianej ziemi. Prusy jako pierwsze znoszą pańszczyznę chłopów w 1816 roku, co na terenie Królestwa Polskiego władze carskiej Rosji wprowadzają dopiero w 1864 roku. Chłopstwo śląskie początkowo zyskuje na wspieranej przez pruskie państwo akcji osadniczej oraz polityce wspierającej zmiany w kulturze agrotechnicznej i produkcji rolnej.

Chłopstwo jako zbiorowość obywatelska i klasa społeczna

Republikańskie prawo monarchii konstytucyjnych zamienia chłopów w siłę zaciężną, powoływaną masowo do służby w armii. Przysposobienie do militarnych zadań i doświadczenia wojennego braterstwa różnych stanów społecznych aktywizują świadomość obywatelską chłopstwa a patriotyzm lokalny chłopów, przez szkolenie i edukację, włączany jest w polityczny patriotyzm i imperialno-narodowe doktryny. Od XVIII stulecia europejskie chłopstwo staje się ekonomicznie coraz bardziej samodzielne i tworzy silne społeczności, wokół lokalnych oraz regionalnych rynków. Targowiska i kupcy dostarczając mieszkańcom wsi nowych środków techniki rolnej i dóbr konsumpcji, wyrobów rzemiosła użytkowego i odświętnych strojów, różnicują zamożność chłopstwa i wzbogacają jego zwyczaje. Ludyczne potrzeby i nowe wzorce społecznej rywalizacji wiążą religijne święta i świeckie rytuały, kształtując codzienną oraz uroczystą kulturę chłopską zwaną kulturą ludową.

Dynamizuje się osadnictwo rolnicze w nowych formach gospodarczej w współpracy, a wraz z demograficzną żywotnością wsi i wolnością żywiołu chłopskich najemników - migrujących za pracą do rozwijających się ośrodków przemysłu i manufaktur produkcyjnych. Narasta rozwarstwienie ekonomiczne chłopów. Najubożsi i najaktywniejsi w poszukiwaniu nowych szans bytowania wybierają los emigrantów dążąc, szczególnie w latach nieurodzaju lub wojennych zagrożeń, za "Wielką Wodę". Wyjazdy emigrantów "za chlebem" stają się szczególnie częstą praktyką chłopstwa z najuboższych i najludniejszych regionów, w krajach tracących niepodległość i obciążanych militarnymi kontrybucjami. Szczególnie liczne rzesze chłopskich migrantów wypływają z Małopolski i Galicji, polskich terenów austrowęgierskiego zaboru a także z ziem Polskiego Królestwa Kongresowego, którego rozwój przemysłowy był znacznie ograniczony - z istotnym udziałem uprzemysłowienia ziem Zagłębia Dąbrowskiego.Chłopstwo ponosi główne ciężary gospodarczych kryzysów i politycznych rewolucji w Europie, jak i Ameryce Południowej - dokąd są werbowani jako szczególnie cenny zaczyn rozwoju kolonialnej gospodarki rolniczej m.in. Meksyku, Brazylii czy Argentyny. Chłopi zyskują tożsamość klasową w społeczeństwie industrialnym, które w procesie modernizacji rozbudowuje gospodarkę kapitalistyczną skoncentrowaną w ośrodkach miejskich.

Sołtys - od historii po współczesne role w społeczności wsi

Sołtys jako funkcja stanowa w chłopskim osadnictwie wywodzi się z przywilejów władzy zasadźcy, który w średniowieczu był przedstawicielem pana feudalnego we wsiach lokowanych na prawie niemieckim (magdeburskim) i wywodzącym się z niego prawie średzkim (od Środy Śląskiej). Stosowane od początków XIII w. przez trzy stulecia prawo średzkie (i jego pochodne) stanowiło, że władzę w mieście i we wsi (sołectwie) sprawował sołtys lub wójt z ławnikami. Stąd też osady wiejskie zwano sołectwami, co utrzymuje współczesna polska nomenklatura podziału administracyjnego kraju. I dzisiaj więc sołectwem określa się wieś lub wieś wraz z pobliskimi przysiółkami. W średniowieczu natomiast sołectwo było to także gospodarstwo rolne zwykle o znacznie większym areale niż zagroda kmiecia, czyli chłopa. Często takie sołectwo miało prawo posiadać młyn lub karczmę, ale władza jaką sprawował sołtys nie czyniła go właścicielem owego gospodarstwa (sołectwa) i jego osadniczej infrastruktury.W średniowieczu sołtys miał w swych rękach znaczną władzę ekonomiczną - był uposażony w duże gospodarstwo, w prawo pobierania od mieszkańców wsi czynszów a część tych podatków pozostawała w jego kieszeni - sołtys miał więc udział w dochodach feudała ale także sprawował władzę sądowniczą oraz miał inne specjalne uprawnienia a urząd ten był dziedziczny. Równocześnie z tytułu posiadanych uprawnień i użytkowania dziedzicznego sołectwa sołtys był zobowiązany wyruszać na wyprawy wojenne konno i w odpowiednim rynsztunku a także dostarczać wojsku służbę pomocniczą. W dawnej Polsce, od XIII wieku, sołtys wraz z ławnikami wchodził w skład kolegium orzekającego, tworząc tzw. sądy sołtyskie. Były one kompetentne w orzekaniu wyroków dotyczących chłopów mieszkających we wsiach a zajmowały się lżejszymi występkami ich włościańskich mieszkańców. Cięższe przestępstwa nie podlegały sądom sołtyskim, lecz tzw. sądowi dominalnemu. Istniały też w XVI wieku tzw. sądy rugowe, które zwyczajowo trzy razy do roku zwoływał sołtys lub wójt, jako ogólne zebranie wszystkich dorosłych mieszkańców wsi lub miasta.

Uprawnienia stanowe i sądownicze sołtysów przez XVIII i XIX stulecia stopniowo malały, stają się oni stopniowo głównie nadzorcami prac pańszczyźnianych i pomocnikami właścicieli wsi w pobieraniu danin oraz w organizacji prac folwarcznych. W czasach II Rzeczpospolitej Polskiej sołtys stał się ogniwem administracyjnej władzy terytorialnej, jako pośrednik jej organów gminnych. Funkcję sołtysa utrzymano w Polskiej Rzeczpospolitej i jako organ pomocniczy zarządu gminnego, był on łącznikiem pomiędzy mieszkańcami wsi a gromadzką radą narodową. Natomiast po gierkowskiej reformie administracyjnej lat 70-tych sołtys pośredniczył między sołectwem a gminną radą narodową i naczelnikiem gminy. W warunkach III PR sołtys jest organem wykonawczym w sołectwie, wybieranym na zebraniu przez mieszkańców sołectwa, jako jednostki pomocniczej samorządu terytorialnego w gminie.

Sołectwo posiada własny odrębny od gminnego statut prawny i radę sołecką powoływaną przez zebranie wiejskie zarządzające bezpośrednio mieniem sołeckim wsi. Sołtys reprezentuje sołectwo i jest uprawniony do bezpośredniego udziału w pracach rady gminy i wpływu na kształtowanie oraz wydatkowanie własnych środków budżetowych, służących realizacji zadań sołectwa. Krajowe Stowarzyszenie Sołtysów zrzesza ok. 1500 osób i działa jako organizacja pożytku publicznego poprzez stowarzyszenia wojewódzkie. W województwach tworzą się Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalne Sołtysów a w województwie śląskim jest ono stosunkowo najsłabsze. Stowarzyszenia sołtysów domagają się m.in. przywrócenia im osobowości prawnej, obligatoryjnych gminnych ubezpieczeń dla osób pełniących funkcję sołtysa, podniesienia rangi sołtysa w dostępie do informacji niejawnych, dotyczących programów inwestycji i rozwoju wsi.

Chłopstwo w strukturze społecznej

Zgodnie z klasycznym sformułowaniem Floriana Znanieckiego struktura społeczna nie sprowadza się do rzeczowo technicznych i ekonomicznych elementów, jest ona bowiem organizacją społecznych postaw i społecznych wartości. Taką organizacją jest stan, warstwa społeczna, naród, państwo, jak w ogóle wszelka grupa społeczna. Zmiany struktury społecznej polegają więc nie na zmianach techniczno-ekonomicznych ale na zmianach w organizacji postaw i wartości.

Socjologia badając typowe elementy sytuacji społecznych wynikających z reguł wzajemnego oddziaływania jednostek, jako członków szerszych zbiorowości, kulturę chłopską identyfikuje z formami przystosowania się mieszkańców wsi do zmiennych warunków bytowania. Jednak funkcją każdej kultury jest normatywny jej wpływ na zachowania członków danej zbiorowości, taki którego w szczególnym stopniu socjologizm Emila Durkheima określa jako zewnętrzny przymus, niezależny od jednostkowych manifestacji określonych faktów społecznych. W tym kontekście będziemy mówić o względnej trwałości kolektywnego postrzegania świata i treści zakorzenionych w mentalności chłopskiej, jako elementów przedstawień zbiorowych. Kody kulturowe, jakie wytworzyło polskie chłopstwo, znajdują się w przekazie wnoszonym w dziedzictwo zarówno wyrastających ze wsi mas robotniczych jak i tak zwanej inteligencji ludowej, czyli osób uzyskujących w PRL wyższe wykształcenie i pełniących funkcje instytucjonalne związane z państwowymi strukturami administracji, edukacji, kultury oraz nomenklaturowych ról w komunistycznym aparacie władzy polityczne - (szerzej patrz w haśle - inteligencja).

Stereotypy w społecznym obrazowaniu chłopstwa

W polskiej kulturze dworskiej chłop jest postrzegany przede wszystkim jako dostarczyciel rolniczej siły roboczej i zbiorowy nosiciel cech wynikających z niższości stanu społecznego (wieśniak niezdolny do samodzielności), pokorny poddany pańskiej woli, ale też wobec niej oporny - prezentujący zatem negatywne zbiorowe cechy bierność, lenistwo, chytrość, przebiegłość, tępość i nieufność. Bieda, brud i brak higieny nie musiały być szczególnym wyróżnikiem chłopstwa w obliczu niedostatków bytowania szlachty zagrodowej i braku cywilizacyjnych wygód w tradycyjnych wiejskich chatach. Jedną z zasadniczych wad chłopskiej kultury jest pijaństwo, które w znacznie większym, stopniu niż u szlachty przyczynia się do demoralizacji ludu i ubóstwa wiejskich rodzin. Powszechne w paternalistycznej rzeczywistości stosowanie fizycznej przemocy, traktowanie chłopów i ich dzieci jako chamów, nabierało nowego znaczenia. Chłopi to stereotypowo ludzie prości, a jako niegodni społecznego szacunku i pozbawieni wyższych poziomów edukacji są dziedzicami tradycjonalizmu i synonimami zacofania. Powstawanie szkół elementarnych i powszechne edukowanie wprowadza młodzież chłopską do szkół, zachowujących hierarchiczne dystanse stanowe. W pierwszym okresie upowszechniania szkolnej nauki ociężałość myślowa i brak ambicji kształceniowych większości wiejskich dzieci wywoływał nauczycielską agresję wobec "tępych chamskich łbów" i ich nienawiść szkolnej dyscypliny. Wiejskie dzieci były (i są) szczególnie narażone na wykluczenia z kultury wysokiej a nawet z uczestnictwa w kulturze ludowej zabawy i rozrywki. Pomocnicza praca na roli była podstawowym obowiązkiem dzieci w chłopskim gospodarstwie domowym a w połączeniu z chodzeniem do często odległej szkoły i odrabianiem lekcji wypełniała im dni powszednie oraz niedziele.

Kluczowe przymioty chłopa związane są z miłością do ziemi i silną potrzebą posiadania jej, jako źródła bytowego bezpieczeństwa. Równocześnie cechują go ubóstwo i związane z nim pielęgnowanie postaw wyrzeczenia się nie tyle przyjemności, co owoców swojej pracy. Sprzedawanie ich za marne grosze dla pozyskania dóbr dla realizacji innych bytowych potrzeb rodzi u wielu chłopów postawy skąpstwa i zazdrości. Uzupełnia tę charakterystykę bierność polityczna a właściwie wykluczenie chłopów z udziału w wartościach obywatelskich i sprawowaniu władzy, oraz pozbawianie prawa głosu na temat sposobów rządzenia. Władza polityczna należała do warstw wyższych a interesy możnowładców i szlachty decydują w danym okresie o państwowej przynależności terytorium i zamieszkującego je ludu.

Lokalizm i familiaryzm kultury wsi

Chłopska kultura wyrasta z silnego poczucia przynależności do własnej lokalnej wiejskiej wspólnoty i realnego identyfikowania się z losem swojego stanu społecznego, pogardzanego przez wyższe warstwy. Wspólne szlacheckiemu dziedzicowi jak i chłopom było zaściankowe myślenie, skupiające uwagę wokół własnych interesów oraz parafialnych autorytetów, ze szczególną pozycją księdza plebana, później zaś nauczyciela, czy lekarza. Ten swoisty lokalny patriotyzm generował familiaryzm, grupowy egoizm, wykorzystywanie słabszych i negatywny stosunek do prawa oraz obywatelskich zobowiązań. Administratorzy dworscy, podobnie jak urzędnicy i reprezentanci władzy państwowej praktykowali poniżanie chłopów, przez pogardliwe i nieuczciwe traktowanie osób z gminu. Utrwalało to negatywne postawy ludu wobec prawnych zobowiązań i aparatu państwa. Równocześnie rosła wrażliwość chłopstwa na regulacje państwowe. W Prusach królewska polityka służyła uporządkowaniu stosunków gospodarczych i społecznych na wsi. W zaborze rosyjskim i austriackim lud pańszczyźniany cierpiał większe ubóstwo i degradację swoich socjalnych interesów. W okresie II Rzeczpospolitej Polskiej silny był stereotyp stanowego społeczeństwa ziemiańskiego, w którym chłopi pełnić mieli funkcje służebne jako wiejska siła produkcyjna aspirująca, ale niezdolna do twórczej i kulturalnej samodzielności. Kultura narodowa to wytwór stanu szlacheckiego i owoc pracy warstwy ziemiańskiej - tu wciąż chłopi ze swą kulturą do narodu polskiego nie należeli.