Miasta województwa śląskiego
Na obszarze województwa śląskiego zlokalizowanych jest (2014 r.) 71 miast. Z czego ponad połowę stanowią miasta duże (liczące pow. 100 tys. mieszkańców) i miasta średnie (liczące 20-100 tys. mieszkańców). Od ponad 20 lat zbiór miast w województwie śląskim wykazuje tendencje wzrostowe. Jednak wzrostowi liczebnemu miast towarzyszy dość wyraźny spadek zaludnienia. W najbliższej przyszłości będzie on warunkował nie tylko zmiany innych struktur wewnętrznych miast, ale także wpłynie bezpośrednio na modyfikację sieci miast w ogóle. Przeobrażenia sieci miejskiej na obszarze województwa śląskiego trwają od początków jej istnienia czyli od I połowy XIII wieku, w ich efekcie na tym obszarze powstało łącznie ponad 120 miast, a kilka lokacji nie powiodło się w ogóle. Współczesny obraz sieci miast wskazuje na istotny, ale tylko aktualny stan procesu urbanizacji na pograniczu Górnego Śląska i zachodniej Małopolski.
Rozwój sieci miejskiej w przeszłości
Rozwój sieci miejskiej w okresie feudalnym (do 1800 r.)
Urbanizacja na obszarze województwa śląskiego sięga przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia naszej ery i dotyczy różnej wielkości ośrodków grodowych i targowych. Ich wyraźna sieć ukształtowała się już w XII w. Przyjmując jednak prawno-administracyjne kryterium pojęcia miasta jego genezę należy przesunąć na obszarze województwa śląskiego na I połowę XIII w. Pierwszym ośrodkiem miejskim na obszarze województwa śląskiego był Racibórz, lokowany po raz pierwszy przed 1217 r. Do końca XIII w. zainicjowano jeszcze na omawianym terytorium lokację 18 miast (tab. 1). Z czego trzy nie zostały podjęte (Maków, Repty, Sośnicowice), a kolejnych 5 miało charakter krótkotrwały (nie przetrwały średniowiecza)[1].
Proces lokacyjny w XIII w. w zdecydowanej przewadze dotyczył miast śląskich. Lokacje w zachodniej Małopolsce były jeszcze nieliczne. Zdecydowany rozwój średniowiecznych miast lokacyjnych w małopolskiej części województwa nastąpił dopiero w XIV i XV w. W części śląskiej trwało natomiast uzupełnianie sieci miejskiej.
W strukturze wielkościowej miast zdecydowanie dominował Racibórz. Około połowy XIV wieku liczył około 3100 mieszkańców. Drugim co do wielkości był Bytom z populacją około 1500 osób. Pozostałe miasta nie przekraczały zaludnienia 1000 osób (Ładogórski, 1955, s. 243).
Proces lokacyjny w XIII w. w zdecydowanej przewadze dotyczył miast śląskich. Lokacje w zachodniej Małopolsce były jeszcze nieliczne. Zdecydowany rozwój średniowiecznych miast lokacyjnych w małopolskiej części województwa nastąpił dopiero w XIV i XV w. W części śląskiej trwało natomiast uzupełnianie sieci miejskiej.
W strukturze wielkościowej miast zdecydowanie dominował Racibórz. Około połowy XIV wieku liczył około 3100 mieszkańców. Drugim co do wielkości był Bytom z populacją około 1500 osób. Pozostałe miasta nie przekraczały zaludnienia 1000 osób (Ładogórski, 1955, s. 243).
Rozwój miast średniowiecznych na obszarze województwa śląskiego, zwłaszcza do połowy XIV w. opierał się w głównej mierze na:
- a)umiastowieniu dotychczasowych ośrodków grodowych i innych o charakterze defensywnym,
- b)umiastowieniu ośrodków targowych i innych lokalnych punktów wymiany,
- c)umiastowieniu ośrodków, stanowiących centra nowego osadnictwa na granicy obszarów już zagospodarowanych i będących celem ekspansji osadniczej (tzw. miasta-wrota),
- d)umiastowieniu ośrodków posiadających w bazie ekonomicznej funkcje wyspecjalizowane (górnicze, klasztorne).
Począwszy od końca XIV w. w genezie miast regionu współczesnego województwa śląskiego rosła rola czynników zdefiniowanych w punkcie b) i c), malała natomiast rola czynnika określonego w punkcie a). Do końca XIV i XV w. na omawianym obszarze powstało łącznie 31 miast. Tym razem więcej po stronie małopolskiej. Ostatecznie na obszarze współczesnego województwa śląskiego w 1500 r. funkcjonowały 44 miasta, a 7 dalszych upadło (ryc. 1). Gęstość sieci miejskiej wynosiła w części śląskiej 35 miast na 10 tys. km², a w części małopolskiej 33 na 10 tys. km². Większość miast miała tzw. genotyp o charakterze centralnym, to znaczy, ze powstawały jako lokalne ośrodki obsługi dla najbliższego. W miarę zdefiniowanego zaplecza osadniczego. Rzadsze były natomiast lokacje miast skrajnie wyspecjalizowanych, na przykład górniczych[2].
Stosunkowo gęsta sieć miast ukształtowanych w średniowieczu oraz ukonstytuowane przez nie lokalne i regionalne powiązania społeczne i ekonomiczne stanowiły wyraźne tło ograniczenia procesu umiastowienia w epoce wczesnonowożytnej (1501-1800). Szczególnie na Śląsku. W tym okresie w kształtowaniu się sieci miast uwidaczniają się trzy wyraźne zjawiska:
- a)degradacja prawna niektórych małych ośrodków powstałych w średniowieczu,
- b)lokacje miast silnie wyspecjalizowanych gospodarczo,
- c)lokacje ośrodków stanowiących centra domen możnowładczych o wyraźnie lokalnym charakterze.
W latach 1501-1800 na obszarze współczesnego województwa śląskiego powstało łącznie 10 miast z czego 2 (20 %) w części śląskiej, a 8 (80 %) w części małopolskiej (tab.2). Dysproporcje te wynikały z różnic w postępie procesu osadnictwa i urbanizacji oraz odmiennych uwarunkowań polityczno-ekonomicznych. Stosunkowo niskie zagęszczenie sieci miast w części śląskiej regionu wynikało z odebrania praw miejskich niektórym miejscowościom w XVII w. (Zbrosławice), a przede wszystkim w 1742 r. (Bieruń, Krzanowice, Miasteczko Śląskie, Mysłowice, Pilchowice, Sośnicowice, Woźniki). Uzyskany zamiennie status wsi targowej (marktflecken) nie był tożsamy pojęciu miasta, jakkolwiek wiele z nich nadal miała taki charakter z punktu widzenia przestrzennego czy gospodarczego.
Wśród nowopowstałych miast na szczególna uwagę zasługują nowe ośrodki związane z górnictwem kruszcowym (Tarnowskie Góry i Miasteczko Śląskie) oraz przygraniczne miasta-wrota (Modrzejów, Niwka, Nowokrzepice). Genetyczne uwarunkowania funkcji produkcyjnych, którym towarzyszyły funkcje miasta-wrót łączyła natomiast Biała.
W okresie feudalnym po raz pierwszy na obszarze współczesnego województwa śląskiego pojawiły się zaglomerowane formy osadnicze, tak typowe dla XX i XXI wieku. Jako pierwsza ukształtowało bi-centryczne skupienie Raciborza i Raciborza Nowego Miasta. W okresie późniejszym funkcjonowały równie z reguły nietrwałe tzw. aglomeracje potranslacyjne, powstałe na skutek przenosin danego miasta na inne miejsce (Lelów, Żarnowiec, Żywiec). Specyficzny, transgraniczny charakter miało średniowieczne skupienie miejskie Będzina i Czeladzi.
Układy zaglomerowane powstałe w epoce wczesnonowożytnej były to głównie skupienia miast górniczych (Tarnowskie Góry – Miasteczko Śląskie), a przede wszystkim nadgraniczne układy miast-wrót. W II połowie XVIII w. powstaje pierwsza na omawianym obszarze konurbacja miejska[3] :Mysłowice[4] - Modrzejów-Niwka. Inne 18-wieczne skupienia miejskie o charakterze aglomerowanym to: Bielsko i Biała (układ transgraniczny), Częstochowa i Częstochówka, Krzepice i Nowokrzepice (układ międzyregionalny), a także Lelów-Nakło.
Sieć miast śląskich w 1800 r. w porównaniu z miastami zachodniomałopolskimi cechowała się nie tylko większą równomiernością rozmieszczenia, ale także większym potencjałem demograficznym. W tym okresie w grupie największych miast znajdowały się Bielsko, Cieszyn, Pszczyna i Racibórz. Z populacją liczącą pomiędzy 2 a 5 tys. mieszkańców plasowały się w grupie miast średnich. Tylko dwa miasta należały do grupy miast bardzo małych (poniżej 1 tys. mieszkańców). Były to Skoczów i Strumień. Zaludnienie pozostałych miejscowości śląskiej części dzisiejszego województwa mieściło się w przedziale od 1 do 2 tys. mieszkańców. Odmienna sytuacja miała miejsce w Małopolsce. Tu dominowały miasta bardzo małe (poniżej 1 tys. mieszkańców i małe liczące od 1 do 2 tys. mieszkańców). W ogóle nie było miast średnich[5].
Rozwój sieci miejskiej w okresie industrialnym (1801-1945)
Od połowy XVIII w. pogłębiające się podziały polityczne współczesnego terytorium województwa śląskiego, sprawiły, że obraz procesu urbanizacji miał charakter dualny. To znaczy tożsame na całym obszarze były uwarunkowania genetyczno-ekonomiczne (górnictwo, przemysł, handel, rzemiosło), różne zaś - polityki wobec miast, zarówno w odniesieniu do kwestii przestrzennych, jak i społeczno-ekonomicznych. Już sam trójpodział terytorium dzisiejszego województwa w ramach trzech odmiennych państwowości stanowił istotny kontekst w rozumieniu procesu umiastowienia. Odmiennie bowiem kształtowała się polityka formalizowania istnienia miast w pruskiej części Śląska, inaczej w Królestwie Polskim, a jeszcze inaczej na Śląsku Cieszyńskim. Odmiennym torem biegły także formalno-prawne aspekty umiastowienia Galicji. Ten aspekt miał swoją kontynuację także w okresie międzywojennym, gdzie pomimo podziału terytorium współczesnego województwa śląskiego tylko na dwa państwa, w rzeczywistości odmiennie kształtowały się pewne zjawiska polityczno-administracyjne wobec miast, w autonomicznym województwie śląskim, w województwie kieleckim (Zagłębie Dąbrowskie i ziemia częstochowska) oraz w krakowskim. Naturalnie odmienna była w należącej do Niemiec rejencji opolskiej.
W XIX w. Śląsk wkroczył ze zredukowaną w latach 40. XVIII w. siecią miast. Reformy miejskie z lat 1808 i 1857 wzmocniły miasta duże i średnie. Ukonstytuowały także istnienie i rolę wsi targowych, jako pomocniczych jednostek lokalnego rozwoju społeczno-ekonomicznego. W drugiej połowie XIX w. swoje prawa odzyskało też kilka miast górnośląskich – Bieruń, Miasteczko Śląskie, Mysłowice, Sośnicowice i Woźniki[6] . Sieć miast we wschodniej części Śląska cechowała się stosunkowo wyraźną równomiernością, co pozwalało na optymalne kształtowanie lokalnego zaplecza miast. Pomimo podziału politycznego analogicznie było także należącym do Habsburgów Śląsku Cieszyńskim.
W części małopolskiej sieć miast była stosunkowo gęsta, jednak większość z nich należała do grupy osiedli, których potencjał nie przekraczał 500-1000 mieszkańców. Uwaga ta dotyczy zarówno Królestwa Polskiego, jak i zachodniej Galicji. Systematyczna likwidacja ustroju miejskiego ośrodków małopolskich rozpoczęła się w porównaniu ze Śląskiem z pewnym opóźnieniem, począwszy od końca XVIII w. Jedne z pierwszych decyzji w tej sprawie (degradacja Modrzejowa i Niwki w 1801 r.) podjęte zostały zresztą przez władze pruskie na terytorium utworzonego przez nich Nowego Śląska. Jednak największą skalę miała likwidacja ustroju miejskiego dokonana przez władze rosyjskie w latach 1869-1870 w Królestwie Polskim. W granicach współczesnego województwa śląskiego w wyniku tych działań prawa miejskie utraciło aż 21 miejscowości (tab. 3). Część z nich odzyskała je dopiero w XX wieku.
Na proces degradacji mniejszych miast usługowo-handlowych i rolniczo-usługowych w XIX w. nałożył się drugi równoległy w czasie, a mianowicie znacząco zaawansowana industrializacja i będąca jej bezpośrednią konsekwencją szeroko pojęta urbanizacja. Począwszy od II połowy XIX w. czynnikiem silnie wzmacniającym tą zależność był także dynamiczny rozwój kolei żelaznych. Industrializacja i „nowa urbanizacja” objęły część istniejących ośrodków miejskich. Niezależnie jednak stworzyły sieć całkiem nowych zurbanizowanych układów osadniczych, które szczególnie od początków XX wieku zaczęły pod względem potencjału demograficznego i gospodarczego przerastać większość miast o dłuższych tradycjach miejskich.
Uprzemysłowienie i rozwój górnictwa w XIX i I połowie XX wieku stanowiąc tło powszechnej urbanizacji nie spowodował jednak w równym stopniu powszechnego umiastowienia, rozumianego jako emergencja miast z punktu formalno-prawnego. Zarówno w części śląskiej, jak i małopolskiej widać było wyraźne opóźnienie umiastowienia względem procesów urbanizacji i dynamicznego rozwoju potencjału gospodarczego.[7]. Na obszarze województwa śląskiego do czasów II wojny światowej powstało co najmniej 100 nowych ośrodków zurbanizowanych, a prawa miejskie uzyskało tylko kilkadziesiąt (tab. 3). W obu przypadkach uwzględniono także miejscowości o starszej genezie, a silnie zurbanizowane w tym okresie. Stąd też w tym samym okresie (przełom XIX/XX wieku) funkcjonowały małe miasta usługowo-handlowo-rzemieślnicze i liczące niejednokrotnie kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców miejscowości bez formalnego statusu miejskiego. Proces ukonstytuowania formalno-prawnego istniejącej rzeczywistości na szerszą skalę rozpoczęto w okresie międzywojennym, zarówno w autonomicznym województwie śląskim, jak i w ówczesnym województwie kieleckim. W pierwszym z nich nadano w 1939 roku[8].status miejski części silnie zurbanizowanych i uprzemysłowionych gmin bez wcześniejszych tradycji miejskich. W drugim natomiast przywrócono prawa miejskie niektórym ośrodkom lokalnym i przemysłowym, a które straciły w latach 1869-1870.
Procesy umiastowienia w XIX i I połowie XX wieku (do zakończenia II wojny światowej) na obszarze współczesnego województwa śląskiego spowodowały całkowitą rekompozycję regionalnej sieci miast. Po pierwsze zmniejszyła się liczba ośrodków miejskich ogółem, a co związane było przede wszystkim z ubytkiem formalnie istniejących miast w części małopolskiej. Drugą kwestią był wyraźny wzrost przeciętnej wielkości miasta według kryterium demograficznego. Aż 3/5 ośrodków miejskich należało do grona miast bardzo dużych, dużych i średnich. Struktura ta stanowiła do pewnego stopnia wyjaśnienie ograniczeń w liczbie formalizowanych decyzji o umiastowieniu. Ideą miasta stał się bowiem w regionie wizerunek ośrodka znaczącego, o zdecydowanie rozwiniętym potencjale gospodarczym i demograficznym, wyraźnie wybijający się na tle sieci licznych mniejszych miejscowości zurbanizowanych. Wiele mniejszych miejscowości uprzemysłowionych nie posiadało także odpowiednio rozwiniętego potencjału endogenicznego, zarówno w sferze ekonomicznej, społecznej, jak i infrastrukturalnej. Jeszcze gorzej sytuacja wyglądała w sferze powiązań oraz oddziaływań lokalnych i regionalnych. Te ograniczane były porównywalnym potencjałem ośrodków sąsiednich, szczególnie biorąc pod uwagę ich dużą liczbę i tak, jak na obszarze późniejszej konurbacji katowickiej czy rybnickiej – dużym zagęszczeniem.
W okresie industrialnym swoje miejskie początki miał rozwój kilku znaczących ośrodków dzisiejszego województwa śląskiego. Czynnik przemysłu zdecydował o powstaniu i rozwoju wielkomiejskich struktur Chorzowa, Zabrza i Dąbrowy Górniczej. Inną drogą poszedł rozwój Katowic i Sosnowca, zlokalizowanych po dwóch różnych stronach ówczesnego kordonu granicznego (do 1923 r.). Ich rozwój należy wiązać z funkcją miast-wrót warunkowaną specyficznym położeniem politycznym, gospodarczym i przestrzennym. Część tych funkcji, szczególnie dla Katowic obejmuje pojęcie ośrodka dyspozycyjnego. W okresie międzywojennym Katowice transformowały swój charakter funkcjonalny z miasta-wrót na miasto centralne. Obie funkcje w Katowicach oraz pierwsza z nich w Sosnowcu ostatecznie zadecydowały o uprzywilejowanej pozycji tych miejscowości odpowiednio w górnośląskiej części konurbacji (Katowice) i w Zagłębiu Dąbrowskim (Sosnowiec). Zdystansowały tym samym nie tylko nowe, wielkie ośrodki przemysłowe (Chorzów, Dąbrowa Górnicza), ale także przesądziły o losie miast z dłuższymi tradycjami miejskimi – odpowiednio Bytomia i Będzina. Szczególnie kazus Bytomia, który przy bardziej sprzyjających decyzjach XIX-wiecznych władz mógł stać się kluczowym ośrodkiem w zachodniej części Górnego Śląska, a współcześnie także województwa śląskiego jest godny odnotowania w tym miejscu. Silnymi ośrodkami miejskimi stały się także Częstochowa, Gliwice, Racibórz oraz zespół miast bliźniaczych Bielska i Białej. W tym okresie wykrystalizowała się także pozycja innych miast większych i średnich: Będzina, Cieszyna, Czeladzi, Jaworzna, Mikołowa, Mysłowic, Rybnika, Siemianowic Śląskich, Tarnowskich Gór i Zawiercia.
Rozwój sieci miejskiej w okresie socjalistycznym (1945-1989)
Cechą charakterystyczną rozwoju miast na obszarze województwa śląskiego po II wojnie światowej było dalsze wzmacnianie pozycji miast dużych i średnich oraz gwałtowne wzrost liczby mniejszych ośrodków miejskich (poniżej 20 tys. mieszkańców). Było to efektem utrwalenia się relacji zakład pracy – miejsce zamieszkania, tym razem jednak obejmującej większą liczbę ludności. Istotna kwestia było także to, że zdecydowana większość nowych miast miała już za sobą pewien okres rozwoju jako formy zurbanizowanej, dzięki czemu zdołała ukształtować elementarne układy powiązań lokalnych, a także stworzyć podstawy struktur społecznych i infrastrukturalnych, które w wielu przypadkach miały wcześniej charakter jedynie zalążkowy.
Uwzględniając fakt wzrostu ilościowego nowych miast oraz tendencje do kreowania „wielkich ośrodków przemysłowych”, a jednocześnie mając na uwadze silną koncentrację przestrzenną sieci miejskiej, spodziewanym rezultatem była jej częściowa integracja administracyjna. To znaczy procesowi umiastowienia podlegały kolejne mniejsze miejscowości, jednak część z nich po pewnym czasie była przyłączana do innych, prężniejszych. Apogeum tego procesu miało miejsce w latach 1973-1977 kiedy to zmiany administracyjne dotknęły aż 32 miasta[9]. (tab. 4) Ta, nie w każdym przypadku celowa reforma statusu prawno-administracyjnego miast przyniosła w latach 1970-1989 diametralnie odmienny wizerunek sieci miast. O ile w 1970 r. dominowały miasta bardzo małe i średnie, to już 2 dekady później miasta duże i średnie. Podstawą umiastowienia nowych ośrodków miejskich oraz kontynuacji rozwoju tych o starszej genezie były w okresie powojennym, tak jak poprzednio, działalność przemysłowa i eksploatacja węgla kamiennego. Genezę funkcjonalną mniej licznych stanowiły funkcje wypoczynkowo-turystyczne, satelitarne i komunikacyjne. Dla Katowic ważną funkcją była także administracyjna. Po 1975 r. stanowiła ona także ważną determinantę rozwoju Bielska-Białej i Częstochowy. Z kolei silnym czynnikiem miastotwórczym Gliwic były funkcje naukowo-badawcze. Największym miastem na obszarze współczesnego województwa śląskiego były Katowice, które 1987 r. liczyły maksymalnie 368,8 tys. mieszkańców. Integralną część miasta stanowiły także 3 ośrodki miejskie włączone w latach 1959-1975 – Szopienice, Kostuchna i Murcki. Katowice stały się w tym okresie ostatecznie także największym ośrodkiem przemysłowym regionu. Istotnie wzmocniły także uzyskane w I połowie XX wieku funkcje administracyjne, kulturalne i dyspozycyjno-zarządcze. Drugim największym miastem na omawianym terytorium była Częstochowa, której dynamika rozwoju szczególnego tempa nabrała w latach 70. XX wieku, a co związane było w równym stopniu z rozbudową potencjału przemysłowego, jak i uzyskaniu w 1975 r. nowych funkcji administracyjnych na poziomie wojewódzkim. W 1986 r. liczba mieszkańców miasta przekroczyła 250 tys. mieszkańców. W grupie miast 200 tysięcznych w latach 70. i 80. XX wieku znalazły się także: Bytom (z przyłączonym Radzionkowem), Gliwice ( z przyłączonymi Łabędami), Zabrze i Sosnowiec (z przyłączonymi: Kazimierzem Górniczym, Klimontowem, Porąbką i Zagórzem), przy czym to ostatnie miasto na początku lat 80. XX wieku przekroczyło nawet granicę 250 tys. mieszkańców. W gronie miast dużych (pow. 100 tys. mieszkańców) centralnej części województwa znalazły się także: Ruda Śląska (zintegrowana z terytoriów wcześniejszych miast: Rudy i Nowego Bytomia z Wirkiem), Chorzów, Dąbrowa Górnicza (z przyłączonymi Strzemieszycami Wielkimi i Ząbkowicami) oraz Tychy (z Bieruniem i Lędzinami).
Największym miastem w południowo-zachodniej części województwa stał się Rybnik. Znaczą rolę tego ośrodka pod względem demograficznym i gospodarczym osiągnięto w efekcie przyłączenia do niego trzech dotąd osobnych miast: Boguszowic, Chwałowic i Niedobczyc. W drugiej połowie lat 80. XX wieku liczba ludności przekroczyła w mieście 140 tys. mieszkańców. Drugim największym ośrodkiem, przekraczającym liczbę ludności 100 tys. mieszkańców był Wodzisław Śląski , do którego w 1975 r. przyłączono Pszów, Radlin i Rydułtowy. Dużym – 100-tysięcznym miastem było w tym okresie także Jastrzębie Zdrój.
W gronie miast dużych znalazło się także Bielsko-Biała, które ostatecznie w dwuczłonowej formie ukonstytuowało się w 1950 r. Potencjał demograficzny miasta dużego osiągnęło już w II połowie lat 60. XX wieku. Znaczącą grupę miast stanowiły także ośrodki średnie z przedziału demograficznego od 50 do 100 tys. mieszkańców. Były to Zawiercie (okresowo z Porębą), Tarnowskie Góry (z Miasteczkiem Śląskim i Strzybnicą, Piekary Śląskie (z Brzezinami Śląskimi i Brzozowicami-Kamieniem), Świętochłowice, Siemianowice Śląskie, Będzin (z Grodźcem, Łagiszą i Wojkowicami), Mysłowice (z Imielinem i Wesołą), Jaworzno (z Jeleniem i Szczakową), Racibórz i Żory.
Niezależnie od uprawomocnionej sieci miast istotną grupę ośrodków zurbanizowanych stanowiły także osiedla miejskie. Ta forma prawno-administracyjna począwszy od połowy lat 50. XX wieku stanowiła z reguły preludium do późniejszego umiastowienia. Tak stało się w przypadku ośrodków miejskich zlokalizowanych na obszarze województwa śląskiego, a umiastowionych do końca lat 80. XX wieku. Część osiedli miejskich została natomiast włączona do innych miast (Dąbrówka Wielka, Gołonóg, Hołdunów, Łaziska Średnie, Maczki, Mikuszowice Śląskie, Ostrowy Górnicze, Stolarzowice, Wilcze Gardło) lub zdegradowana formalnie do rzędu miejscowości wiejskich (Nakło, Herby, Koszęcin, Krupski Młyn, Poraj, Węgierska Górka, Wieszowa, Zbrosławice).
W okresie powojennym ostatecznie ukonstytuowały się także formy osadnicze konurbacji katowickiej i rybnickiej oraz aglomeracje bielska i częstochowska. Charakterystyczne skupienie miast powstało także w rejonie Zawiercia i Myszkowa.
| Miasto | Nadanie praw miejskich | Region | Pozbawienie praw miejskich |
|---|---|---|---|
| Biała | - | M | 1950 |
| Bielsko | - | S | 1950 |
| Bielsko-Biała | 1950 | S/M | - |
| Bieruń | - | S | 1975 |
| Blachownia | 1967 | M | - |
| Boguszowice | 1962 | 1975 | |
| Brzeziny Śląskie | 1951 | S | 1975 |
| Brzozowice-Kamień | 1962 | S | 1973 |
| Chwałowice | 1967 | S | 1973 |
| Czechowice-Dziedzice | 1951 | S | - |
| Czerwionka | 1962 | S | 1975 |
| Czerwionka-Leszczyny | 1975 | S | - |
| Grodziec | 1951 | M | 1975 |
| Imielin | 1967 | S | 1975 |
| Jastrzębie-Zdrój | 1963 | S | - |
| Jeleń | 1973 | M | 1977 |
| 1951 | S | - | |
| Kazimierz Górniczy | 1967 | M | 1975 |
| Klimontów | 1967 | M | 1975 |
| Knurów | 1951 | S | - |
| Kostuchna | 1967 | S | 1975 |
| Koziegłowy | 1950 | M | - |
| Kuźnia Raciborska | 1967 | S | - |
| Leszczyny | 1962 | S | 1975 |
| Lędziny | 1966 | S | 1975 |
| Łabędy | 1954 | S | 1975 |
| Łagisza | 1969 | M | 1973 |
| Łaziska Górne | 1951 | S | - |
| Łazy | 1967 | M | - |
| Murcki | S | 1975 | |
| Myszków | 1950 | M | - |
| Niedobczyce | 1954 | S | 1975 |
| Nowy Bytom | 1947 | S | 1958 |
| Ogrodzieniec | 1973 | M | - |
| Orzesze | 1962 | S | - |
| Piekary Śląskie | 1947 | S | - |
| Porąbka | 1967 | M | 1973 |
| Poręba | 1973, 1982 | M | 1975 |
| Pszów | 1954 | S | 1975 |
| Radlin | 1954 | S | 1975 |
| Radzionków | 1951 | S | 1975 |
| Rydułtowy | 1951 | S | 1975 |
| Ruda | 1947 | S | 1958 |
| Ruda Śląska | 1959 | S | - |
| Siewierz | 1962 | M | - |
| Sławków | 1958, 1984 | M | 1977 |
| Strzemieszyce Wielkie | 1954 | M | 1975 |
| Strzybnica | 1967 | S | 1975 |
| Szczakowa | - | M | 1956 |
| Szczyrk | 1973 | M | - |
| Szopienice | 1947 | S | 1959 |
| Świętochłowice | 1947 | S | - |
| Tychy | 1951 | S | - |
| Ustroń | 1956 | S | - |
| Wesoła | 1962 | S | 1977 |
| Wirek | 1949 | S | 1951 |
| Wisła | 1962 | S | - |
| Wojkowice | 1962 | M | 1977 |
| Zagórze | 1967 | M | 1975 |
| Ząbkowice | 1962 | M | 1977 |
| Żarki | 1949 | M | - |
- ↑ Krzysztofik, 2007.
- ↑ Krzysztofik, 2007; Krzysztofik, 2012.
- ↑ Układ osadniczy składający się z co najmniej 3 wielkościowo porównywalnych ośrodków miejskich, których sąsiedztwo przestrzenne nawiązuje z reguły do wspólnego czynnika genetycznego.
- ↑ Od 1742 r. nie miały formalnie praw miejskich.
- ↑ Kantor-Pietraga, Krzysztofik, 2009, s. 11.
- ↑ Krzysztofik, 2007.
- ↑ Krzysztofik, 2013.
- ↑ Z formalnym wejściem w życie od 1940 r. Z powodu II wojny światowej umiastowienie Nowego Bytomia, Piekar Śląskich, Rudy, Szopienic i Świętochłowic przesunęło się dopiero na II połowę lat 40. XX wieku.
- ↑ Spórna, 2012.
