Aglomeracja częstochowska
Aglomeracja częstochowska zlokalizowana jest w północnej części województwa śląskiego. Administracyjnie obejmuje ona miasto na prawach powiatu Częstochowę oraz część powiatu częstochowskiego (gminy: Janów, Kamienica Polska, Kłomnice, Konopiska, Kruszyna, Mstów, Mykanów, Olsztyn, Poczesna, Rędziny, Starcza) i część powiatu kłobuckiego obejmującego miasto i gminę Kłobuck, gmina Wręczyca Wielka (ryc. 1). W niektórych opracowaniach obszar aglomeracji częstochowskiej poszerzony jest o powiat myszkowski lub jego część, a także obszar całego powiatu częstochowskiego i kłobuckiego. Ponieważ priorytetem w badaniach form osadniczych są atrybuty przestrzenno-funkcjonalne i terytorialno-administracyjne, rozszerzoną delimitację regionu należy widzieć bardziej w ramach obszaru funkcjonalnego Częstochowy niż jej aglomeracji.
Ogólna powierzchnia całej formy osadniczej wynosi 1509 km², a liczba ludności w 2012 r. wynosiła 391,5 tys. mieszkańców. Aglomeracja częstochowska w całości zlokalizowana jest w obrębie historycznej Małopolski. Region miejski Częstochowy nie ma charakteru stricte metropolitalnego[1], niemniej jednak w granicach samej Częstochowy istnieją instytucje, które częściowo pełnią funkcje o charakterze metropolitalnym w skali regionalnej i krajowej.
Powstanie i rozwój aglomeracji częstochowskiej
Dziedzictwo form zaglomerowanych na obszarze dzisiejszej aglomeracji częstochowskiej sięga okresu feudalnego. Jako pierwszy należy odnotować przypadek prawdopodobnej translokacji Kłobucka. Przeniesienie tego miasta na nowe miejsce wiązało się z istnieniem tzw. starego miasta i nowego miasta, które w krótkim czasie mogły współistnieć ze sobą. Miejskie dzieje Kłobucka kontynuuje XIV-wieczne nowe miasto. Do początków XVIII w. na obszarze współczesnej aglomeracji częstochowskiej powstały jeszcze Częstochowa, Mstów, Olsztyn i Janów. Jakkolwiek najstarszym ośrodkiem w wymienionej grupie był Mstów to pewną przewagę w średniowiecznej sieci osadniczej uzyskała lokowana w II połowie XIV w. Częstochowa. Atrybutem, który o z tym zadecydował była niewątpliwie bliskość kościoła i klasztoru Paulinów na Jasnej Górze. Sąsiedztwo klasztoru i miasta skutkowało wytworzeniem się specyficznej relacji, z której pomimo licznych konfliktów, korzystały oba elementy tego zespołu. Swoiste sprzężenie zwrotne zaczęło się szczególnie rozwijać w epoce wczesnonowożytnej, kiedy to Częstochowa uzyskała już zdecydowaną przewagę potencjału ludnościowego i gospodarczego w tej części zachodniej Małopolski. Wzajemna siła oddziaływania oraz zdynamizowanie ruchu pątniczego doprowadziło ostatecznie do powstania w 1717 r. duchownego miasta bliźniaczego Nowej Częstochowy (inne nazwy: Częstochówka, Jasna Góra). Powstanie zespołu Częstochowa-Nowa Częstochowa na ponad 100 lat utrwaliło istnienie zespołu miejskiego o charakterze tzw. interurbacji, gdzie jeden z ośrodków pełni funkcje centralne, a drugi skrajnie wyspecjalizowane[2]. Nadmienić jednak należy, że rozwój funkcji skrajnie wyspecjalizowanych Częstochówki odbywał się, zwłaszcza w pierwszych dekadach jej istnienia kosztem Częstochowy. Kres układowi miast bliźniaczych: Częstochowa – Częstochówka przyniosła integracja obu ośrodków w 1826 r. Połączenie obu miast w istotny sposób pogłębiło pozycję Częstochowy w stosunku do innych miast regionu. Kres miejskim dziejom Janowa, Mstowa i Olsztyna przyniosły dodatkowo reformy zaborcy rosyjskiego pozbawiające te miasta praw miejskich w 1870 r. W tym czasie prawa miejskie stracił także Kłobuck; odzyskał je jednak już w 1919 r.
