Wyżyna Śląsko-Krakowska – region geomorfologiczny

Wyżyna Śląsko-Krakowska jest podprowincją Wyżyny Śląsko-Małopolskiej – stanowi jej zachodnią część. Większa, północna i centralna część Wyżyny jest zbudowana z utworów mezozoicznych monokliny śląsko-krakowskiej, natomiast część południowa z paleozoicznych, głównie karbońskich utworów zapadliska górnośląskiego, w brzeżnych partiach pod przykryciem osadów miocenu. Wyżyna Śląsko-Krakowska jest dzielona na trzy makroregiony – Wyżynę Śląską, Wyżynę Krakowską i Wyżynę Miechowską. W granicach województwa śląskiego jest położona większa część Wyżyny Śląskiej, centralna część Wyżyny Krakowskiej i niewielki skrawek Wyżyny Miechowskiej.

Wyżyna Śląska

Wyżyna Śląska jest największym makroregionem Wyżyny Śląsko – Krakowskiej, a większa jej część jest położona w granicach województwa śląskiego. Pod względem geologicznym Wyżyna Śląska należy głównie do monokliny śląsko-krakowskiej oraz zapadliska górnośląskiego. Rzeźba ma charakter strukturalny, nawiązujący do stylu budowy geologicznej i odzwierciedlająca zróżnicowanie litologiczne i odpornościowe podłoża. Dzielona jest na dwa mezoregiony - Wyżynę Śląską Północną o rzeźbie krawędziowej i Wyżynę Śląską Południową o rzeźbie zrębowej, a jednocześnie silnie antropogenicznie przekształconej.

Wyżyna Śląska Północna

Wyżyna Śląska Północna jest mezoregionem Wyżyny Śląskiej. Jej charakterystyczną cechą jest monoklinalny styl budowy geologicznej, który warunkował rozwój typowej rzeźby krawędziowej. Skałami progotwórczymi są odporne na niszczenie wapienie, dolomity i piaskowce, zaś subsekwentne obniżenia między nimi zostały wypreparowane w podatnych na niszczenie skałach ilastych. Progi (kuesty) są ukierunkowane generalnie z południowego-wschodu na północny-zachód i w tym kierunku zmniejszają swoje wysokości bezwzględne. Są to Progi – Środkowotriasowy, Górnotriasowy i Środkowojurajski – nazwy nawiązują do wieku budujących je skał. Obniżenia między progami noszą nazwy od rzek – Dolina Małej Panwi, Dolina Liswarty oraz Dolina Górnej Warty i Prosny. Do Wyżyny Śląskiej Północnej należą także Kotliny – Mitręgi oraz Przemszy.

Dolina Górnej Warty i Prosny

Dolina Górnej Warty i Prosny jest subsekwentnym obniżeniem wykształconym w obrębie małoodpornych iłów rudonośnych jury środkowej. Rozpościera się z południowego-wschodu na północny-zachód, generalnie zmniejszając w tym kierunku swoją wysokość – od około 330 m n.p.m. w okolicach Zawiercia, przez około 240 m n.p.m. w okolicach Częstochowy, do około 230 m n.p.m. przy północno-zachodniej granicy województwa śląskiego. Dno obniżenia jest zasłane glinami i piaskami czwartorzędowymi i ma charakter lekko falistej równiny urozmaiconej pagórami ostańcowymi Progu Górnojurajskiego np. Wzgórzem Jasnogórskim czy pagórami Wrzosowej, Błeszna, Rakowa. Wzniesienia te są zbudowane w swych partiach kulminacyjnych z wapieni górnej jury. W obrębie obniżenia występują także ostańcowe formy kemowe, w całości zbudowane z osadów plejstoceńskich np. w Truskolasach. Rzeka Warta płynie zgodnie z osią obniżenia od Zawiercia do Częstochowy, a następnie skręca na wschód i tworzy przełom epigenetyczno-przelewowy przez płytę wapieni górnojurajskich. Zachodnią część obniżenia rozcinają Liswarta, Pankówka, Biała i Czarna Oksza.

Próg Środkowojurajski

Próg Środkowojurajski nazywany także Progiem/Garbem Herbskim, jest zbudowany z piaskowców i zlepieńców jury dolnej. Ciągnie się od Gężyna nad Wartą na południowym-wschodzie po przełomowy odcinek Liswarty koło Przystajni na północnym-zachodzie. W tym samym kierunku zmniejszają się jego wysokości – od 330 m n.p.m. do około 220 m n.p.m. W granicach województwa śląskiego znajdują się dwa subregiony Progu Środkowojurajskiego – Garby Rększowickie oraz Pagóry Brzezińskie – granicę między nimi wyznacza obniżenie w okolicach Herbów. Garby Rększowickie wznoszą się na wysokość 300-330 m n.p.m. Ze względu na zróżnicowanie podłoża, zarówno pod względem tektonicznym, jak i litologicznym niszczenie progu przebiegało nierównomiernie – ma on przebieg zatokowy. Powierzchnia progu składa się z wielu izolowanych, zaokrąglonych garbów, często bez pokrywy osadów plejstoceńskich. W obniżeniach między garbami występują piaski, a na garbach płaty gliny zwałowej. Przez subregion przełamują się Kamieniczka, Rększówka i Konopka. Pagóry Brzezińskie przedstawiają się jako wąski pas odosobnionych wzniesień zbudowanych z piaskowców. Ze względu na ogólnie cienką pokrywę osadów plejstoceńskich mezozoiczne podłoże ma tu często swoje wychodnie.