Śluby jasnogórskie
Napisane przez Prymasa Polski – kard. Stefana Wyszyńskiego, a odczytane przez bp. Michała Klepacza na Jasnej Górze śluby powstałe dla uczczenia trzechsetnej rocznicy Ślubów Lwowskich króla Jana Kazimierza.
Tło historyczne
W roku 1956 przypadało trzechset lecie złożenia przez Jana Kazimierza ślubów, jakie 1 kwietnia 1656 roku (w czasie trwania potopu szwedzkiego) we Lwowie odczytał przed obrazem Matki Bożej Łaskawej. Istniał zamysł, by rocznicę tę uczcić poprzez odnowienie królewskiego ślubowania. Tekst nowego ślubowania napisał 16 maja 1956 roku kard. Stefan Wyszyński, który przebywał wówczas w czwartym miejscu swego uwięzienia – tj. w klasztorze w Komańczy. Przekazał go na Jasną Górę za pośrednictwem Janiny Michalskiej. 26 sierpnia – w uroczystość Matki Bożej Jasnogórskiej, w czasie Mszy, w której uczestniczyło około miliona wiernych, tekst ślubów odczytał – z upoważnienia papieża Piusa XII – bp Michał Klepacz, pełniący wówczas obowiązki przewodniczącego Episkopatu Polski. Duchową obecność uwięzionego kard. Wyszyńskiego (który także odczytał w Komańczy tego dnia słowa ślubnej roty) symbolizował pusty fotel z herbem prymasowskim przyozdobiony wiązanką biało-czerwonych kwiatów.
Przesłanie ślubów
W tekście ślubów Prymas przypominał o wielowiekowej wierności narodu polskiego chrześcijańskiemu przesłaniu, dziękował za liczne dowody opieki Maryi obecne w historii Polski, ale także przepraszał za niedochowanie poprzednich „przyrzeczeń ojców”, zawartych w rocie Jana Kazimierza. W słowach ślubów Prymas przyrzekał kolejno: wierność Chrystusowi i Maryi w „życiu osobistym, rodzinnym, narodowym i społecznym”; strzeżenie daru łaski w duszach wiernych; obronę życia nienarodzonego, nierozerwalności małżeństwa, godności kobiety, ognisk domowych; umacnianie królowania Chrystusa w rodzinach, bronienie czci Imienia Bożego, katolickie wychowanie dzieci i młodzieży oraz chronienie ich przed zgorszeniem; przepajanie życia społecznego miłością i sprawiedliwością, podejmowanie walki z wadami narodowymi (lenistwo, lekkomyślność, marnotrawstwo, pijaństwo, rozwiązłość); pracowanie nad zdobywaniem cnót (m.in. sumienności, pracowitości); umacnianie nabożeństwa do Bogarodzicy i jej naśladowanie.
Autor: doktorantka Joanna Pakuza
Bibliografia
- E. Czaczkowska, Kardynał Wyszyński. Biografia, Kraków 2013;
- A. Jasiński, Kardynał Stefan Wyszyński - świadek wiary, t. 3: 1953-1956, Gniezno 1999;
- M. Łukomski, Stefan Wyszyński: myśl historyczna jako element walki z totalitaryzmem w działalności prymasa, Warszawa 2011;
- M. P. Romaniuk, Prymas Wyszyński. Biografia i wybrane źródła, Gniezno 2001;
- S. Wyszyński, Zapiski więzienne, Warszawa 2006;
- Wszystko postawiłem na Maryję…, Warszawa 2007;
Źródła dostępne elektronicznie:
