Konurbacja katowicka

Konurbacja katowicka jest policentryczną formą osadniczą integrująca współcześnie 52 gminy województwa śląskiego i 2 gminy z województwa małopolskiego oraz zajmującym obszar 1354 km². Zlokalizowana jest ona w środkowej części województwa śląskiego i składa się z trzech obszarów strukturalnych rdzenia, strefy wewnętrznej i strefy zewnętrznej (ryc. 1). Według przyjętej metodologii badawczej jest to największy w Polsce obszar zaglomerowany, szczególnie jeśli rozpatrywać go w kategoriach jednostek posiadających prawa miejskie. Konurbacja katowicka należy także do największych i najludniejszych form osadniczych Europy.

Ryc. 1. Struktura przestrzenna konurbacji katowickiej. Oznaczenia: 1 – miasta rdzenia konurbacji katowickiej, 2 – miasta strefy wewnętrznej konurbacji katowickiej, 3 – gminy strefy zewnętrznej konurbacji katowickiej, 4 granice gmin lub obszarów miejskich i wiejskich w gminach, 5 – granice powiatów, 6 – granica województwa śląskiego, 7 – zasięg terytorialno-administracyjny konurbacji katowickiej.

Pod pojęciem konurbacji miejskiej rozumieć należy skupienie co najmniej 3 miast o zbliżonym potencjale demograficznym i funkcjach, zlokalizowanych w najbliższym sąsiedztwie, tak, że każde z nich bezpośrednio graniczy z co najmniej jednym innym pod względem administracyjnym. Miasta te tworzą rdzeń konurbacji. W Polsce w odniesieniu do konurbacji wielkomiejskich przyjmuje się, że wśród miast stanowiących rdzeń konurbacji powinny się znajdować ośrodki co z liczba ludności przekraczająca 100 tys.

Konurbacja katowicka w swym rdzeniu w znacznej części pokrywa się z zasięgiem Górnośląskiego Związku Metropolitalnego, natomiast w swych granicach ogólnych z zasięgiem strefy rdzeniowej i peryferyjnej Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii „Silesia” .