Wyżyna Śląsko-Krakowska

W regionalizacji fizycznogeograficznej Wyżyna Śląsko-Krakowska (341) jest podprowincją Wyżyn Polskich (34), stanowiąc ich najbardziej na zachód wysuniętą część. Pod względem geologicznym należy do platformy zachodnioeuropejskiej, do dwóch dużych regionalnych jednostek tektonicznych – bloku górnośląskiego i bloku małopolskiego. Tektonika powierzchni podkenozoicznej przedstawia się następująco - północna i północno-wschodnia część należy do monokliny śląsko-krakowskiej oraz monokliny przedsudeckiej i jest zbudowana z utworów triasu i jury. Pozostały obszar Wyżyny Śląsko – Krakowskiej należy do zapadliska górnośląskiego. Na budujących go utworach paleozoicznych zalegają, po części - od strony północnej i północno-wschodniej utwory pokrywy mezozoicznej, natomiast od strony południowo-zachodniej – mioceńskie utwory zapadliska przedkarpackiego. Na obszarze Wyżyny Śląsko-Krakowskiej występują złoża różnych bogactw naturalnych – węgla kamiennego, rud cynku i ołowiu, rud żelaza, węgla brunatnego, soli kamiennej i gipsów oraz różnych surowców skalnych. Wyżyna Śląsko-Krakowska odznacza się rzeźbą strukturalną, czyli nawiązującą do budowy geologicznej – tektoniki i odporności skał podłoża. Przewodnim rysem rzeźby są progi erozyjno-denudacyjne i subsekwentne obniżenia między nimi oraz zręby tektoniczne i kotliny zapadliskowe. Podprrowincję dzieli się na trzy makroregiony: Wyżynę Śląską (341.1), Wyżynę Woźnicko-Wieluńską (341.2) oraz Wyżynę Krakowsko-Częstochowską (341.3). U podstaw tego podziału leżą różnice krajobrazowe wynikające z budowy geologicznej i rzeźby.

Wyżyna Śląska

Wyżyna Śląska (341.1) w podziale fizycznogeograficznym jest makroregionem Wyżyny Śląsko-Krakowskiej (341) i zajmuje centralną część województwa śląskiego. Pod względem geologicznym należy głównie do zapadliska górnośląskiego, dlatego jej fundament stanowią skały karbońskie ze złożami węgla kamiennego. Północna i północno-wschodnia część wchodzi w obręb monokliny śląsko-krakowskiej, którą tworzą utwory triasu ze złożami rud cynku i ołowiu oraz utwory jury ze złożami rud żelaza oraz węgla brunatnego. Południowo-zachodnia część starszego (paleozoicznego) podłoża znajduje się pod przykryciem mioceńskich utworów zapadliska przedkarpackiego ze złożami soli kamiennej i gipsów. W rzeźbie Wyżyny Śląskiej dominują formy endogeniczne - zręby, progi strukturalne i kotliny zapadliskowe. Są one rozczłonkowane dolinami rzek - Brynicy, Białej i Czarnej Przemszy na wschodzie (dorzecze Wisły) oraz Kłodnicy, Bierawki i Rudy na zachodzie (dorzecze Odry). Duże zasoby surowców mineralnych były podstawą rozwoju górnictwa i przemysłu, dlatego charakterystyczną cechą rzeźby makroregionu jest znaczny stopień antropogenicznego przekształcenia - w krajobrazie można dostrzec liczne zwałowiska, wyrobiska, nasypy komunikacyjne, a wielkie powierzchnie zniwelowano pod budownictwo miejskie i przemysłowe. Wyżynę Śląską dzieli się na pięć mezoregionów: Chełm (341.11), Garb Tarnogórski (341.12), Wyżynę Katowicką (341.13), Pagóry Jaworznickie (341.14) oraz Płaskowyż Rybnicki (341.15).

Chełm

Chełm (341.11) jest najmniejszym powierzchniowo mezoregionem Wyżyny Śląskiej (341.1), wysuniętym daleko na zachód w obręb Niziny Śląskiej i wyraźnie oddzielającym jej dwa mezoregiony - Równinę Opolską od Kotliny Raciborskiej. Pod względem geologicznym stanowi on przedłużenie Garbu Tarnogórskiego – granica między tymi mezoregionami przebiega na północ od Toszka i Pyskowic, a stanowi ją wyraźne zwężenie i obniżenie pasma wzniesień do wysokości 250 m n.p.m. Do województwa śląskiego należy jedynie niewielka, wschodnia część mezoregionu Chełm w okolicach Sarnowa i Kotliszowic, które w podziale geomorfologicznym zaliczane są do Pagórów Sarnowskich. Obszar ten ma strukturę monoklinalno-zrębową i jest zbudowany ze skał triasowych, głównie wapieni i dolomitów środkowego triasu, okrytych osadami czwartorzędowymi.

Garb Tarnogórski

Garb Tarnogórski(341.12) jest najbardziej na północ wysuniętym mezoregionem Wyżyny Śląskiej (341.1), a do województwa śląskiego należy prawie w całości, z wyjątkiem niewielkiej południowo-wschodniej części. Garb Tarnogórski nazywany jest także Grzbietem Wapienia Muszlowego lub Progiem Środkowotriasowym. Ostatnia nazwa nawiązuje do budowy geologicznej regionu, której głównym elementem są wapienie i dolomity środkowego triasu. W północno-wschodniej części mezoregionu spoczywają na nich utwory jury - piaski, iły i piaskowce dolno- i środkowo jurajskie oraz wapienie jury górnej. Kompleks skał triasowo-jurajskich jest częścią monokliny śląsko-krakowskiej i zapada pod ogólnie niewielkim kątem w kierunku północno-wschodnim. Występujące w obrębie środkowotriasowych dolomitów kruszconośnych złoża rud srebra, cynku i ołowiu były przez stulecia przedmiotem eksploatacji i przeróbki, głównie w okolicach Tarnowskich Górach, Bytomia i Sławkowa. Obecnie nie są już eksploatowane. Do historii przeszło także dawne górnictwo rud żelaza (jura środkowa) i węgla brunatnego (jura dolna). W krajobrazie liczne są nieczynne kamieniołomy wapieni i dolomitów (np. Bobrowniki – Blachówka, Wysoka, Niegowonice), obecnie na znaczną skalę prowadzi się eksploatację dolomitów ze złoża Brudzowice w gminie Siewierz oraz ze złoża Ząbkowice Będzińskie w Dąbrowie Górniczej. Garb Tarnogórski ma charakter kuesty - ku południowi, w stronę Wyżyny Katowickiej opada progiem tektoniczno-denudacyjnym o zróżnicowanej wysokości (40 – 100 m). Próg był intensywnie niszczony przez procesy erozyjno-denudacyjne, a śladem jego dawnego zasięgu są tzw. góry - świadki np. Góra Św. Doroty (382 m n.p.m.) czy Góra Gołonoska. W miejscu zniszczonego progu powstało obniżenie zwane Kotliną Przemszy, które w większości, razem z wymienionymi wyżej górami - świadkami, jest zaliczane do mezoregionu Wyżyna Katowicka (341.13). Garb Tarnogórski wznosi się przeciętnie na wysokość 340 - 380 m n.p.m., ale najwyższe wzniesienia znajdują się w jego północno - wschodniej, „jurajskiej” części – Góra Chełm – 446 m n.p.m. i Góra Stodólska – 435 m n.p.m. Są to góry – świadki Progu Górnojurajskiego, wystające ponad wyrównaną powierzchnię Kotliny Mitręgi. Wzniesienia te są jednocześnie najwyższymi punktami całej Wyżyny Śląskiej (Góra Św. Anny, której często przypisuje się górowanie nad Wyżyną Śląską wznosi się na 400 m n.p.m.). W granicach województwa śląskiego najwyższe wzniesienie w „triasowej” części Garbu Tarnogórskiego znajduje się pod Twardowicami - 398 m n.p.m. Garb Tarnogórski jest dzielony na mniejsze jednostki poprzez doliny rzek przecinające go w poprzek - są to, wymieniając od zachodu: Garb Laryszowski, Płaskowyż Tarnowicki, Kotlina Józefki, Płaskowyż Twardowicki i Garb Ząbkowicki. Do Garbu Tarnogórskiego, oprócz wymienionych garbów i płaskowyżów należą ponadto – na północnym-wschodzie rozległa Kotlina Mitręgi, a na północy dość duży fragment obniżenia wypreparowanego w ilastych utworach triasu górnego, które w podziale geomorfologicznym nazywane jest Doliną Małej Panwi. W plejstocenie Garb Tarnogórski stanowił w większości barierę dla lądolodu Odry, który oparł się o jego północny skłon pozostawiając tu ślad swego pobytu w postaci moren i teras kemowych. Występują one, między innymi, na Płaskowyżu Tarnowickim w okolicach Ptakowic, Rept, Zbrosławic i Opatowic. Wody wypływające z lądolodu Odry zasypały kotliny i stare doliny rzeczne piaskami i żwirami o miąższości kilkudziesięciu metrów. Po wycofaniu się lądolodu rzeki przepływające przez Garb Tarnogórski w kilku miejscach wykształciły przełomowe doliny epigenetyczne, przykładowo Czarna Przemsza koło Przeczyc czy Biała Przemsza w Okradzionowie. W okolicach tej ostatniej miejscowości występuje niewielki płat lessowy – ze względu na ponad 10 – metrową miąższość pokrywy lessu, jest ona rozczłonkowana charakterystycznymi wąwozami i parowami. We wschodniej części Garbu Tarnogórskiego, w Kotlinie Mitręgi jest położona Pustynia Błędowska. Do województwa śląskiego należy jej zachodnia, niewielka część. Początki pustyni sięgają średniowiecza, kiedy na potrzeby hutnictwa srebra i ołowiu zapoczątkowano intensywny wyręb lasów. Odsłonięte piaski były przewiewane przez kilka stuleci - obecnie „pustynia” stopniowo zarasta. Na Garbie Tarnogórskim położone są miasta - Tarnowskie Góry, Radzionków, Siewierz, Łazy oraz północne części miast – Bytomia, Piekar Śląskich i Sławkowa oraz wschodnia część Dąbrowy Górniczej. W granicach Garbu Tarnogórskiego znajdują się dwa rezerwaty przyrody - „Segiet”, powołany w 1953 roku dla ochrony ciepłolubnej buczyny storczykowej na terenie wyrobisk porudnych w szczytowych partiach Srebrnej Góry oraz rezerwat „Góra Chełm” (1957), także utworzony celem ochrony buczyn – ciepłolubnej storczykowej, sudeckiej i miejscami kwaśnej niżowej. Na Brynicy koło Świerklańca utworzono Zbiornik Kozłowa Góra, a na Czarnej Przemszy poniżej Siewierza - Zbiornik Przeczyce.

Wyżyna Katowicka

WYŻYNA KATOWICKA (341.13) jest centralnie położonym mezoregionem Wyżyny Śląskiej (341.1). Fundament geologiczny stanowią węglonośne utwory karbońskie, na których od północy zalegają skały triasowe, wykształcone głównie jako wapienie i dolomity, w mniejszym stopniu margle i iły. Skały te występują także w południowej części mezoregionu, ale jedynie wyspowo. Podłoże Wyżyny Katowickiej jest pocięte licznymi uskokami i odznacza się budową zrębową. Zachodnia granica Wyżyny Katowickiej, z Kotliną Raciborską, jest niewyraźna, ma charakter tzw. Strefy Podstokowej. Pozostałe granice Wyżyny są w większości wyraźne morfologicznie, zwłaszcza na odcinkach biegnących progami tektonicznymi. Powierzchnia Wyżyny Katowickiej wznosi się średnio na wysokość 250 - 300 m n.p.m., ale w kilku obszarach powyżej 320 - 340 m n.p.m. Najwyższe wzniesienia to ostaniec Progu Środkowotriasowego - Góra Św. Doroty – 382 m n.p.m., Wzgórze Wandy w Katowicach - 357 m n.p.m. i Góra Św. Wawrzyńca w Orzeszu - 355 m n.p.m. W rzeźbie Wyżyny Katowickiej można wyróżnić zrębowe płaskowyże, garby i wzgórza, oddzielone od siebie kotlinami zapadliskowymi. Obniżenia te wypełnione są osadami mioceńskimi i czwartorzędowymi o znacznej miąższości. Ze względu na urozmaicone ukształtowanie powierzchni poszczególne części Wyżyny Katowickiej przynależą do różnych jednostek geomorfologicznych, a mianowicie do Płaskowyżu Bytomsko - Katowickiego, Zrębu Mikołowskiego, Kotliny Mysłowickiej, Kotliny Przemszy i Wysoczyzn Przywyżynnych. Północna część Płaskowyżu Bytomsko - Katowickiego cechuje się mniejszymi deniwelacjami i słabszym rozcięciem erozyjnym niż część południowa, składająca się szeregu wysoko wyniesionych garbów piaskowcowych o spłaszczonych wierzchołkach. Zwarty i morfologicznie wyraźny jest Zrąb Mikołowski, wznoszący się kilkadziesiąt metrów nad przyległą od południa Kotlinę Oświęcimską. Na jego północnym skłonie w Mikołowie - Mokrem znajdują się pozostałości moreny czołowej lądolodu Odry. Kotlina Mysłowicka jest obniżeniem wypreparowanym w mało odpornych łupkach karbońskich, które w plejstocenie zostały przykryte piaskami i żwirami. Znacznej miąższości utwory wodnolodowcowe z okresu zlodowacenia Odry występują także w Kotlinie Przemszy. W obu Kotlinach osady polodowcowe były przedmiotem intensywnej eksploatacji na cele podsadzkowe. W zachodniej części Wyżyny Katowickiej znajdują się gliniaste Wysoczyzny Przywyżynne, które w podziałach geomorfologicznych zaliczane są do Kotliny Raciborskiej. Obszar ten był w zasięgu lądolodu Odry. Przez obszar Wyżyny Katowickiej biegnie dział wodny między Wisłą a Odrą. Do dorzecza Odry należy Kłodnica z Bytomką, Czarniawką, Bielszowickim Potokiem i Jasienicą, a do dorzecza Wisły - Czarna Przemsza z Brynicą i Rawą oraz Biała Przemsza. Niektóre rzeki wykształciły doliny przełomowe (epigenetyczne) np. Czarna Przemsza w Będzinie czy Brynica w Piekarach Śląskich. Na Wyżynie znajdują się dwa rezerwaty przyrody – florystyczny - „Ochojec” w dolinie Ślepiotki w Katowicach, z ostoją gatunków górskich, głównie liczydła górskiego oraz rezerwat leśny - „Las Murckowski”, chroniący naturalny las bukowy na stokach Wzgórza Wandy w Katowicach. Cechą charakterystyczną Wyżyny Katowickiej jest duże przeobrażenie środowiska przyrodniczego, głównie przez górnictwo (węgla kamiennego, rud cynku i ołowiu, piasków podsadzkowych) i przemysł (do niedawna obszar ten nazywano Górnośląskim Okręgiem Przemysłowym), ale także w wyniku rozwoju transportu i urbanizacji. Na Wyżynie Katowickiej są położone główne miasta województwa śląskiego: Katowice, Gliwice, Zabrze, Ruda Śląska, Chorzów, Świętochłowice, Siemianowice Śląskie, Sosnowiec, Będzin, Czeladź, znaczna część Bytomia, Dąbrowy Górniczej i inne. Niekorzystne zmiany w środowisku przyrodniczym dotyczą wszystkich jego elementów – obejmują przeobrażenia rzeźby, zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego, zmiany stosunków wodnych, zanieczyszczenie wód powierzchniowych i podziemnych oraz degradację gleb i szaty roślinnej. Niemal cała powierzchnia Wyżyny Katowickiej obniżyła się w wyniku podziemnej eksploatacji węgla kamiennego o co najmniej 1 – 2 m, a w wielu rejonach o kilkanaście metrów, lokalnie nawet ponad 30 m. W powstałych nieckach osiadania często występują zbiorniki wodne. W krajobrazie wyróżniają się ponadto liczne zwałowiska odpadów górniczych i przeróbczych, wyrobiska po eksploatacji piasków podsadzkowych, glinianki, kamieniołomy oraz wysokie nasypy komunikacyjne. Od lat 90. XX wieku emisja zanieczyszczeń pyłowych i gazowych na obszarze Wyżyny Katowickiej uległa wyraźnemu obniżeniu, ale nadal należy do najwyższych w Polsce. Podobnie przedstawiają się zmiany w zakresie jakości wód powierzchniowych – pomimo ogólnej jej poprawy, ilość wytwarzanych i nieoczyszczanych ścieków przemysłowych i komunalnych odprowadzanych do rzek nadal należy do największych w kraju. Szczególnie niekorzystne dla życia biologicznego w rzekach są zrzuty wód słonych z kopalń węgla kamiennego. W wyniku odwadniania kopalń cały obszar Wyżyny Katowickiej objęty jest lejem depresyjnym. Na obszarach dawnego górnictwa i hutnictwa rud cynku i ołowiu gleby są zanieczyszczone metalami ciężkimi, szczególnie w niektórych rejonach Bytomia i Piekar Śląskich.

Pagóry Jaworznickie

Pagóry Jaworznickie(341.14) są mezoregionem Wyżyny Śląskiej (341.1) położonym w jej południowo-wschodniej części. Są to pojedyncze pagóry i garby zbudowane z wapieni i dolomitów triasowych, w których podłożu występują węglonośne skały karbońskie. Pod względem geologicznym są to zręby tektoniczne, między którymi występują kotlinowate obniżenia tektoniczne wypełnione osadami czwartorzędowymi, a w południowej części mezoregionu także utworami miocenu. W granicach województwa śląskiego, w rzeźbie Pagórów Jaworznickich najbardziej wyróżniają się Pagóry: Lędzińskie i Imielińskie. Ich wysokości sięgają 280 - 310 m n.p.m., czyli wznoszą się one 40 – 60 m ponad dna sąsiednich obniżeń, szczególnie ponad wewnętrznie położony Rów Chrzanowski. Przez Pagóry Jaworznickie przepływa centralnie rzeka Przemsza. Odcinek doliny Przemszy między Dziećkowicami a Jeleniem (Pagóry Imielińskie) uważany jest za przełom - na południe od niego utworzono duży zbiornik wodny Dziećkowice. Wschodnia część mezoregionu w podziale geomorfologicznym jest zaliczana do Niecki Wilkoszyńskiej. Jest to obszar o bardzo skomplikowanej budowie geologicznej. Wyróżnia się dwa monoklinalne garby – ciężkowicki i jaworznicki o wysokościach 330 – 350 m n.p.m., pomiędzy którymi rozciąga się piaszczysta równina rozcięta doliną Łużnika. Najwyższym wzniesieniem mezoregionu jest Góra Przygoń – 355 m n.p.m. położona w obrębie Garbu Ciężkowickiego. Pagóry Jaworznickie położone są na obszarze kilku miast – Imielina, Lędzin, południowej części Mysłowic i południowo-zachodniej części Jaworzna. Jest to obszar o zróżnicowanym zagospodarowaniu – tereny zurbanizowane i przemysłowe przeplatają się z terenami rolnymi i leśnymi. Na wielu wzgórzach znajdują się kamieniołomy dolomitów (np. Gródek na Garbie Ciężkowickim, Imielin Rek w Pagórach Imielińskich). W dużym kamieniołomie wapieni Sadowa Góra na Garbie Jaworznickim utworzono centrum edukacyjne GEOsfera. Na wielu wzgórzach znajdują się warpia po dawnej eksploatacji rud żelaza oraz cynku i ołowiu. Duży wpływ na ukształtowanie powierzchni miały osiadania powierzchni terenu spowodowane podziemnym górnictwem węgla kamiennego. Na północno-wschodnim skraju Pagórów Jaworznickich, w dzielnicy Jaworzna – Ciężkowicach, znajduje sie rezerwat torfowiskowy „Dolina Żabnika” (1996) chroniący biocenozy wodne oraz torfowiska przejściowe.