Miasta województwa śląskiego: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
[[Plik:Miasta tabela2.png|250px|thumb|right|Tab. 2. Lokacje miejskie na obszarze województwa śląskiego w latach 1501-1800.]] | [[Plik:Miasta tabela2.png|250px|thumb|right|Tab. 2. Lokacje miejskie na obszarze województwa śląskiego w latach 1501-1800.]] | ||
[[Plik:Miasta tabela3a.png|250px|thumb|right|Tab. 3.1. Procesy miastotwórcze na obszarze współczesnego województwa śląskiego według kryterium prawno-administracyjnego w latach 1801-1945. MIEJSCOWOŚCI UPRAWOMOCNIONE (1801-1945). Objaśnienia: Kursywą zaznaczono przywileje niezrealizowane.]] | [[Plik:Miasta tabela3a.png|250px|thumb|right|Tab. 3.1. Procesy miastotwórcze na obszarze współczesnego województwa śląskiego według kryterium prawno-administracyjnego w latach 1801-1945. MIEJSCOWOŚCI UPRAWOMOCNIONE (1801-1945). Objaśnienia: Kursywą zaznaczono przywileje niezrealizowane.]] | ||
[[Plik:Miasta tabela3b.png|250px|thumb|right|Tab. 3. | [[Plik:Miasta tabela3b.png|250px|thumb|right|Tab. 3.2. Procesy miastotwórcze na obszarze współczesnego województwa śląskiego według kryterium prawno-administracyjnego w latach 1801-1945. MIEJSCOWOŚCI ZDEGRADOWANE (1801-1945). Objaśnienia: Kursywą zaznaczono przywileje niezrealizowane.]] | ||
Urbanizacja na obszarze województwa śląskiego sięga przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia naszej ery i dotyczy różnej wielkości ośrodków grodowych i targowych. Ich wyraźna sieć ukształtowała się już w XII w. Przyjmując jednak prawno-administracyjne kryterium pojęcia miasta jego genezę należy przesunąć na obszarze województwa śląskiego na I połowę XIII w. Pierwszym ośrodkiem miejskim na obszarze województwa śląskiego był Racibórz, lokowany po raz pierwszy przed 1217 r. Do końca XIII w. zainicjowano jeszcze na omawianym terytorium lokację 18 miast (tab. 1). Z czego trzy nie zostały podjęte (Maków, Repty, Sośnicowice), a kolejnych 5 miało charakter krótkotrwały (nie przetrwały średniowiecza)<ref>Krzysztofik, 2007.</ref>. | Urbanizacja na obszarze województwa śląskiego sięga przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia naszej ery i dotyczy różnej wielkości ośrodków grodowych i targowych. Ich wyraźna sieć ukształtowała się już w XII w. Przyjmując jednak prawno-administracyjne kryterium pojęcia miasta jego genezę należy przesunąć na obszarze województwa śląskiego na I połowę XIII w. Pierwszym ośrodkiem miejskim na obszarze województwa śląskiego był Racibórz, lokowany po raz pierwszy przed 1217 r. Do końca XIII w. zainicjowano jeszcze na omawianym terytorium lokację 18 miast (tab. 1). Z czego trzy nie zostały podjęte (Maków, Repty, Sośnicowice), a kolejnych 5 miało charakter krótkotrwały (nie przetrwały średniowiecza)<ref>Krzysztofik, 2007.</ref>. | ||
| Linia 53: | Linia 53: | ||
W części małopolskiej sieć miast była stosunkowo gęsta, jednak większość z nich należała do grupy osiedli, których potencjał nie przekraczał 500-1000 mieszkańców. Uwaga ta dotyczy zarówno Królestwa Polskiego, jak i zachodniej Galicji. Systematyczna likwidacja ustroju miejskiego ośrodków małopolskich rozpoczęła się w porównaniu ze Śląskiem z pewnym opóźnieniem, począwszy od końca XVIII w. Jedne z pierwszych decyzji w tej sprawie (degradacja Modrzejowa i Niwki w 1801 r.) podjęte zostały zresztą przez władze pruskie na terytorium utworzonego przez nich Nowego Śląska. Jednak największą skalę miała likwidacja ustroju miejskiego dokonana przez władze rosyjskie w latach 1869-1870 w Królestwie Polskim. W granicach współczesnego województwa śląskiego w wyniku tych działań prawa miejskie utraciło aż 21 miejscowości (tab. 3). Część z nich odzyskała je dopiero w XX wieku. | W części małopolskiej sieć miast była stosunkowo gęsta, jednak większość z nich należała do grupy osiedli, których potencjał nie przekraczał 500-1000 mieszkańców. Uwaga ta dotyczy zarówno Królestwa Polskiego, jak i zachodniej Galicji. Systematyczna likwidacja ustroju miejskiego ośrodków małopolskich rozpoczęła się w porównaniu ze Śląskiem z pewnym opóźnieniem, począwszy od końca XVIII w. Jedne z pierwszych decyzji w tej sprawie (degradacja Modrzejowa i Niwki w 1801 r.) podjęte zostały zresztą przez władze pruskie na terytorium utworzonego przez nich Nowego Śląska. Jednak największą skalę miała likwidacja ustroju miejskiego dokonana przez władze rosyjskie w latach 1869-1870 w Królestwie Polskim. W granicach współczesnego województwa śląskiego w wyniku tych działań prawa miejskie utraciło aż 21 miejscowości (tab. 3). Część z nich odzyskała je dopiero w XX wieku. | ||
Na proces degradacji mniejszych miast usługowo-handlowych i rolniczo-usługowych w XIX w. nałożył się drugi równoległy w czasie, a mianowicie znacząco zaawansowana industrializacja i będąca jej bezpośrednią konsekwencją szeroko pojęta urbanizacja. Począwszy od II połowy XIX w. czynnikiem silnie wzmacniającym tą zależność był także dynamiczny rozwój kolei żelaznych. Industrializacja i „nowa urbanizacja” objęły część istniejących ośrodków miejskich. Niezależnie jednak stworzyły sieć całkiem nowych zurbanizowanych układów osadniczych, które szczególnie od początków XX wieku zaczęły pod względem potencjału demograficznego i gospodarczego przerastać większość miast o dłuższych tradycjach miejskich. | |||
Uprzemysłowienie i rozwój górnictwa w XIX i I połowie XX wieku stanowiąc tło powszechnej urbanizacji nie spowodował jednak w równym stopniu powszechnego umiastowienia, rozumianego jako emergencja miast z punktu formalno-prawnego. Zarówno w części śląskiej, jak i małopolskiej widać było wyraźne opóźnienie umiastowienia względem procesów urbanizacji i dynamicznego rozwoju potencjału gospodarczego | |||
Wersja z 09:06, 26 wrz 2014
Na obszarze województwa śląskiego zlokalizowanych jest (2014 r.) 71 miast. Z czego ponad połowę stanowią miasta duże (liczące pow. 100 tys. mieszkańców) i miasta średnie (liczące 20-100 tys. mieszkańców). Od ponad 20 lat zbiór miast w województwie śląskim wykazuje tendencje wzrostowe. Jednak wzrostowi liczebnemu miast towarzyszy dość wyraźny spadek zaludnienia. W najbliższej przyszłości będzie on warunkował nie tylko zmiany innych struktur wewnętrznych miast, ale także wpłynie bezpośrednio na modyfikację sieci miast w ogóle. Przeobrażenia sieci miejskiej na obszarze województwa śląskiego trwają od początków jej istnienia czyli od I połowy XIII wieku, w ich efekcie na tym obszarze powstało łącznie ponad 120 miast, a kilka lokacji nie powiodło się w ogóle. Współczesny obraz sieci miast wskazuje na istotny, ale tylko aktualny stan procesu urbanizacji na pograniczu Górnego Śląska i zachodniej Małopolski.
Rozwój sieci miejskiej w przeszłości
Rozwój sieci miejskiej w okresie feudalnym (do 1800 r.)
Urbanizacja na obszarze województwa śląskiego sięga przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia naszej ery i dotyczy różnej wielkości ośrodków grodowych i targowych. Ich wyraźna sieć ukształtowała się już w XII w. Przyjmując jednak prawno-administracyjne kryterium pojęcia miasta jego genezę należy przesunąć na obszarze województwa śląskiego na I połowę XIII w. Pierwszym ośrodkiem miejskim na obszarze województwa śląskiego był Racibórz, lokowany po raz pierwszy przed 1217 r. Do końca XIII w. zainicjowano jeszcze na omawianym terytorium lokację 18 miast (tab. 1). Z czego trzy nie zostały podjęte (Maków, Repty, Sośnicowice), a kolejnych 5 miało charakter krótkotrwały (nie przetrwały średniowiecza)[1].
Proces lokacyjny w XIII w. w zdecydowanej przewadze dotyczył miast śląskich. Lokacje w zachodniej Małopolsce były jeszcze nieliczne. Zdecydowany rozwój średniowiecznych miast lokacyjnych w małopolskiej części województwa nastąpił dopiero w XIV i XV w. W części śląskiej trwało natomiast uzupełnianie sieci miejskiej.
W strukturze wielkościowej miast zdecydowanie dominował Racibórz. Około połowy XIV wieku liczył około 3100 mieszkańców. Drugim co do wielkości był Bytom z populacją około 1500 osób. Pozostałe miasta nie przekraczały zaludnienia 1000 osób (Ładogórski, 1955, s. 243).
Proces lokacyjny w XIII w. w zdecydowanej przewadze dotyczył miast śląskich. Lokacje w zachodniej Małopolsce były jeszcze nieliczne. Zdecydowany rozwój średniowiecznych miast lokacyjnych w małopolskiej części województwa nastąpił dopiero w XIV i XV w. W części śląskiej trwało natomiast uzupełnianie sieci miejskiej.
W strukturze wielkościowej miast zdecydowanie dominował Racibórz. Około połowy XIV wieku liczył około 3100 mieszkańców. Drugim co do wielkości był Bytom z populacją około 1500 osób. Pozostałe miasta nie przekraczały zaludnienia 1000 osób (Ładogórski, 1955, s. 243).
Rozwój miast średniowiecznych na obszarze województwa śląskiego, zwłaszcza do połowy XIV w. opierał się w głównej mierze na:
- a)umiastowieniu dotychczasowych ośrodków grodowych i innych o charakterze defensywnym,
- b)umiastowieniu ośrodków targowych i innych lokalnych punktów wymiany,
- c)umiastowieniu ośrodków, stanowiących centra nowego osadnictwa na granicy obszarów już zagospodarowanych i będących celem ekspansji osadniczej (tzw. miasta-wrota),
- d)umiastowieniu ośrodków posiadających w bazie ekonomicznej funkcje wyspecjalizowane (górnicze, klasztorne).
Począwszy od końca XIV w. w genezie miast regionu współczesnego województwa śląskiego rosła rola czynników zdefiniowanych w punkcie b) i c), malała natomiast rola czynnika określonego w punkcie a). Do końca XIV i XV w. na omawianym obszarze powstało łącznie 31 miast. Tym razem więcej po stronie małopolskiej. Ostatecznie na obszarze współczesnego województwa śląskiego w 1500 r. funkcjonowały 44 miasta, a 7 dalszych upadło (ryc. 1). Gęstość sieci miejskiej wynosiła w części śląskiej 35 miast na 10 tys. km², a w części małopolskiej 33 na 10 tys. km². Większość miast miała tzw. genotyp o charakterze centralnym, to znaczy, ze powstawały jako lokalne ośrodki obsługi dla najbliższego. W miarę zdefiniowanego zaplecza osadniczego. Rzadsze były natomiast lokacje miast skrajnie wyspecjalizowanych, na przykład górniczych[2].
Stosunkowo gęsta sieć miast ukształtowanych w średniowieczu oraz ukonstytuowane przez nie lokalne i regionalne powiązania społeczne i ekonomiczne stanowiły wyraźne tło ograniczenia procesu umiastowienia w epoce wczesnonowożytnej (1501-1800). Szczególnie na Śląsku. W tym okresie w kształtowaniu się sieci miast uwidaczniają się trzy wyraźne zjawiska:
- a)degradacja prawna niektórych małych ośrodków powstałych w średniowieczu,
- b)lokacje miast silnie wyspecjalizowanych gospodarczo,
- c)lokacje ośrodków stanowiących centra domen możnowładczych o wyraźnie lokalnym charakterze.
W latach 1501-1800 na obszarze współczesnego województwa śląskiego powstało łącznie 10 miast z czego 2 (20 %) w części śląskiej, a 8 (80 %) w części małopolskiej (tab.2). Dysproporcje te wynikały z różnic w postępie procesu osadnictwa i urbanizacji oraz odmiennych uwarunkowań polityczno-ekonomicznych. Stosunkowo niskie zagęszczenie sieci miast w części śląskiej regionu wynikało z odebrania praw miejskich niektórym miejscowościom w XVII w. (Zbrosławice), a przede wszystkim w 1742 r. (Bieruń, Krzanowice, Miasteczko Śląskie, Mysłowice, Pilchowice, Sośnicowice, Woźniki). Uzyskany zamiennie status wsi targowej (marktflecken) nie był tożsamy pojęciu miasta, jakkolwiek wiele z nich nadal miała taki charakter z punktu widzenia przestrzennego czy gospodarczego.
Wśród nowopowstałych miast na szczególna uwagę zasługują nowe ośrodki związane z górnictwem kruszcowym (Tarnowskie Góry i Miasteczko Śląskie) oraz przygraniczne miasta-wrota (Modrzejów, Niwka, Nowokrzepice). Genetyczne uwarunkowania funkcji produkcyjnych, którym towarzyszyły funkcje miasta-wrót łączyła natomiast Biała.
W okresie feudalnym po raz pierwszy na obszarze współczesnego województwa śląskiego pojawiły się zaglomerowane formy osadnicze, tak typowe dla XX i XXI wieku. Jako pierwsza ukształtowało bi-centryczne skupienie Raciborza i Raciborza Nowego Miasta. W okresie późniejszym funkcjonowały równie z reguły nietrwałe tzw. aglomeracje potranslacyjne, powstałe na skutek przenosin danego miasta na inne miejsce (Lelów, Żarnowiec, Żywiec). Specyficzny, transgraniczny charakter miało średniowieczne skupienie miejskie Będzina i Czeladzi.
Układy zaglomerowane powstałe w epoce wczesnonowożytnej były to głównie skupienia miast górniczych (Tarnowskie Góry – Miasteczko Śląskie), a przede wszystkim nadgraniczne układy miast-wrót. W II połowie XVIII w. powstaje pierwsza na omawianym obszarze konurbacja miejska[3] :Mysłowice[4] - Modrzejów-Niwka. Inne 18-wieczne skupienia miejskie o charakterze aglomerowanym to: Bielsko i Biała (układ transgraniczny), Częstochowa i Częstochówka, Krzepice i Nowokrzepice (układ międzyregionalny), a także Lelów-Nakło.
Sieć miast śląskich w 1800 r. w porównaniu z miastami zachodniomałopolskimi cechowała się nie tylko większą równomiernością rozmieszczenia, ale także większym potencjałem demograficznym. W tym okresie w grupie największych miast znajdowały się Bielsko, Cieszyn, Pszczyna i Racibórz. Z populacją liczącą pomiędzy 2 a 5 tys. mieszkańców plasowały się w grupie miast średnich. Tylko dwa miasta należały do grupy miast bardzo małych (poniżej 1 tys. mieszkańców). Były to Skoczów i Strumień. Zaludnienie pozostałych miejscowości śląskiej części dzisiejszego województwa mieściło się w przedziale od 1 do 2 tys. mieszkańców. Odmienna sytuacja miała miejsce w Małopolsce. Tu dominowały miasta bardzo małe (poniżej 1 tys. mieszkańców i małe liczące od 1 do 2 tys. mieszkańców). W ogóle nie było miast średnich[5].
Rozwój sieci miejskiej w okresie industrialnym (1801-1945)
Od połowy XVIII w. pogłębiające się podziały polityczne współczesnego terytorium województwa śląskiego, sprawiły, że obraz procesu urbanizacji miał charakter dualny. To znaczy tożsame na całym obszarze były uwarunkowania genetyczno-ekonomiczne (górnictwo, przemysł, handel, rzemiosło), różne zaś - polityki wobec miast, zarówno w odniesieniu do kwestii przestrzennych, jak i społeczno-ekonomicznych. Już sam trójpodział terytorium dzisiejszego województwa w ramach trzech odmiennych państwowości stanowił istotny kontekst w rozumieniu procesu umiastowienia. Odmiennie bowiem kształtowała się polityka formalizowania istnienia miast w pruskiej części Śląska, inaczej w Królestwie Polskim, a jeszcze inaczej na Śląsku Cieszyńskim. Odmiennym torem biegły także formalno-prawne aspekty umiastowienia Galicji. Ten aspekt miał swoją kontynuację także w okresie międzywojennym, gdzie pomimo podziału terytorium współczesnego województwa śląskiego tylko na dwa państwa, w rzeczywistości odmiennie kształtowały się pewne zjawiska polityczno-administracyjne wobec miast, w autonomicznym województwie śląskim, w województwie kieleckim (Zagłębie Dąbrowskie i ziemia częstochowska) oraz w krakowskim. Naturalnie odmienna była w należącej do Niemiec rejencji opolskiej.
W XIX w. Śląsk wkroczył ze zredukowaną w latach 40. XVIII w. siecią miast. Reformy miejskie z lat 1808 i 1857 wzmocniły miasta duże i średnie. Ukonstytuowały także istnienie i rolę wsi targowych, jako pomocniczych jednostek lokalnego rozwoju społeczno-ekonomicznego. W drugiej połowie XIX w. swoje prawa odzyskało też kilka miast górnośląskich – Bieruń, Miasteczko Śląskie, Mysłowice, Sośnicowice i Woźniki[6] . Sieć miast we wschodniej części Śląska cechowała się stosunkowo wyraźną równomiernością, co pozwalało na optymalne kształtowanie lokalnego zaplecza miast. Pomimo podziału politycznego analogicznie było także należącym do Habsburgów Śląsku Cieszyńskim.
W części małopolskiej sieć miast była stosunkowo gęsta, jednak większość z nich należała do grupy osiedli, których potencjał nie przekraczał 500-1000 mieszkańców. Uwaga ta dotyczy zarówno Królestwa Polskiego, jak i zachodniej Galicji. Systematyczna likwidacja ustroju miejskiego ośrodków małopolskich rozpoczęła się w porównaniu ze Śląskiem z pewnym opóźnieniem, począwszy od końca XVIII w. Jedne z pierwszych decyzji w tej sprawie (degradacja Modrzejowa i Niwki w 1801 r.) podjęte zostały zresztą przez władze pruskie na terytorium utworzonego przez nich Nowego Śląska. Jednak największą skalę miała likwidacja ustroju miejskiego dokonana przez władze rosyjskie w latach 1869-1870 w Królestwie Polskim. W granicach współczesnego województwa śląskiego w wyniku tych działań prawa miejskie utraciło aż 21 miejscowości (tab. 3). Część z nich odzyskała je dopiero w XX wieku.
Na proces degradacji mniejszych miast usługowo-handlowych i rolniczo-usługowych w XIX w. nałożył się drugi równoległy w czasie, a mianowicie znacząco zaawansowana industrializacja i będąca jej bezpośrednią konsekwencją szeroko pojęta urbanizacja. Począwszy od II połowy XIX w. czynnikiem silnie wzmacniającym tą zależność był także dynamiczny rozwój kolei żelaznych. Industrializacja i „nowa urbanizacja” objęły część istniejących ośrodków miejskich. Niezależnie jednak stworzyły sieć całkiem nowych zurbanizowanych układów osadniczych, które szczególnie od początków XX wieku zaczęły pod względem potencjału demograficznego i gospodarczego przerastać większość miast o dłuższych tradycjach miejskich.
Uprzemysłowienie i rozwój górnictwa w XIX i I połowie XX wieku stanowiąc tło powszechnej urbanizacji nie spowodował jednak w równym stopniu powszechnego umiastowienia, rozumianego jako emergencja miast z punktu formalno-prawnego. Zarówno w części śląskiej, jak i małopolskiej widać było wyraźne opóźnienie umiastowienia względem procesów urbanizacji i dynamicznego rozwoju potencjału gospodarczego
- ↑ Krzysztofik, 2007.
- ↑ Krzysztofik, 2007; Krzysztofik, 2012.
- ↑ Układ osadniczy składający się z co najmniej 3 wielkościowo porównywalnych ośrodków miejskich, których sąsiedztwo przestrzenne nawiązuje z reguły do wspólnego czynnika genetycznego.
- ↑ Od 1742 r. nie miały formalnie praw miejskich.
- ↑ Kantor-Pietraga, Krzysztofik, 2009, s. 11.
- ↑ Krzysztofik, 2007.
