Śląsk Cieszyński

Autor: Dr hab. Krzysztof Nowak

Terytorium i kwestie nazewnicze

Choć pierwsza zachowana pisemna wzmianka o Cieszynie (Teschen, Těšín) pochodzi z 1155 r. (tzw. bulla wrocławska papieża Hadriana IV), przynależny geograficznie do Górnego Śląska Śląsk Cieszyński (Teschener Schlesien, Těšínské Slezsko) ze stolicą w Cieszynie, jako pojęcie nie tylko historyczne ale i geograficzne, zaczął wyodrębniać się wraz ze wzrostem znaczenia Księstwa Cieszyńskiego (Ducatus Tessinensis, Herzogtum Teschen, Těšínské knížectví) z piastowskiej prowincji książęcej opolsko-raciboskiej na początku lat 90. XIII wieku. Wtedy też [[Mieszko I Cieszyński|książę Mieszko], syn [Władysław Opolski|księcia Władysława opolskiego], zwany Mieszkiem I cieszyńskim, zapoczątkował dynastię Piastów cieszyńskich, która rządziła księstwem do śmierci księżnej Elżbiety Lukrecji w 1653 r. Można powiedzieć, że już po wyodrębnieniu się w 1315 r. Księstwa Oświęcimskiego na wschodnich rubieżach Księstwa Cieszyńskiego, zaczęły kształtować się podstawy jego geograficzno-historycznego terytorium: na zachodzie rzeki Ostrawica i Odra, na wschodzie rzeka Biała, na północy rzeka Wisła, na południu Beskid Śląski. W 1327 r. Księstwo stało się lennem Korony Czeskiej św.Wacława. Ostatecznie, na skutek działań konsolidacyjnych austriackich Habsburgów rządzących Księstwem Cieszyńskim w latach 1653 – 1918, jego terytorium od XVIII w. utożsamiane było już także z szerszym, geograficznym pojęciem Śląska Cieszyńskiego i odwrotnie. Obszar ten (ok. 2,3 tys.km2) przypomina kwadrat z Cieszynem w środku, przez który przepływa rzeka Olza zmierzająca na północ ku Odrze, do której wpada w okolicach Bogumina (Oderberg, Bohumín). Momentem utrwalającym tę geograficzno-historyczną spójność była przegrana Austrii w I wojnie śląskiej, gdy od 1742 r. Śląsk Cieszyński wraz ze Śląskiem Opawskim (Troppauer Schlesien, Opavské Slezsko) tworzył Śląsk Austriacki (Ősterreichisch Schlesien, Rakouské Slezsko). Nomenklatura austriacka operowała także określeniami Śląsk Wschodni (Ost-Schlesien) czyli Cieszyński i Zachodni (West-Schlesien) czyli Opawski. Po podziale Śląska Cieszyńskiego między Polskę w Czechosłowację 28 lipca 1920 r. dla jego polskiej części w Polsce nadal używano określenia Śląsk Cieszyński lub w węższym zakresie: polski, wschodni oraz czeski, czechosłowacki, zachodni Śląsk Cieszyński dla części przyznanej w Czechosłowacji. Poza tym (wyłącznie) wśród Polaków upowszechniło się także historyczno-polityczne pojęcie Śląska za Olzą, Śląska Zaolziańskiego, a w końcu Zaolzia jako obszaru tej części przyznanego Czechosłowacji historycznego Śląska Cieszyńskiego, położonej za graniczną rzeką Olzą, w której do dziś (od 1993 r. w Republice Czeskiej) zamieszkuje ludność polska. Także określenia „Zaolzianin”, „Zaolziak”, „zaolziański” dotyczą tylko Polaków i spraw polskich na Zaolziu. Niemożliwe do ścisłego geograficznego oznaczenia Zaolzie sięga do polsko-czeskej granicy etnicznej na wschodnich obrzeżach dawnego, zdominowanego przez ludność czeską pow. frydeckiego, którego swym zasiegiem nie obejmuje. W przybliżeniu chodzi o ok. 700 z ok. 1270 km2 przyznanych Czechosłowacji obejmujących w przybliżeniu obszary dawnych pow. politycznych czeskocieszyńskiego i frysztackiego. Nazwę tę, jako wyodrębniającą problematykę polską, zaakceptowali także Zaolzianie, choć z geograficznego punktu widzenia nie jest ona dla nich właściwa. W nomenklaturze niemieckiej używano także określeń Olsa-Gebiet, Olsaland, zwłaszcza podczas II wojny światowej na oznaczenie obszaru przyległego do Olzy, głównie w granicach istniejącego wówczas powiększonego pow. Cieszyńskiego (Kreis Teschen). Po II wojnie światowej polskie środowiska kulturalne z obu stron granicy promowały i nadal promują dodatkowo nazwę Nadolzie a nawet Przedolzie dla terenów przylegających do Olzy. Większość Czechów operuje potocznym pojęciem Cieszyńskie (Těšínsko), czeskie Cieszyńskie, Śląsk Cieszyński, czeski Śląsk Cieszyński, choć przez kontakty z Polakami nazwa „Zaolzie” nie jest im obca, w formie pisanej także jako Záolší, Záolží. Z kolei pojawiająca się sporadycznie już w okresie międzywojennym nazwa Podbeskidzie przyjęła się w ostatnich kilku dekadach trwale na Śląsku Cieszyńskim jedynie na jego pograniczu z [[Małopolska|Małopolską]. Można nawet stwierdzić, że na skutek procesów migracyjnych po 1945 r. w [Bielsko-Biała|Bielsku-Białej] (Bielitz-Biala) pojęcie Śląska Cieszyńskiego, nie mówiąc już o popularnym określeniu Ziemia Cieszyńska, ogranicza się coraz częściej w potocznym rozumieniu jej stałych mieszkańców głównie do pow. cieszyńskiego. Niezależnie od tego operuje się typowymi nazwami lokalnymi, zwłaszcza w części czeskiej regionu, np. Karwińskie (Karvinsko), Jabłonkowskie (Jablunkovsko), choć np. nazwa Ostrawskie (Ostravsko) może również oznaczać cały czeski Śląsk Cieszynski lub tylko intensywnie industrializowane od końca XVIII w. Zagłębie Ostrawsko-Karwińskie (Ostravsko-karvinská pánev). W polskiej części Śląska Cieszyńskiego osoby utożsamiające się z przynależnością do regionu określają siebie jako Ślązacy, często w formie gwarowej, czasem z dodatkiem cieszyńscy dla odróżnienia się od mieszkańców dawnego Śląska Pruskiego (Górnoślązaków), choć w wielu gminach, zwłaszcza beskidzkich, używa się częściej lub wyłącznie typowo lokalnych określeń geograficznych. W części czeskiej oprócz nazw lokalnych występuje jedynie określenie Ślązak (czes. Slezan), także w formie gwarowej. Na dawnym pograniczu austriacko-pruskim mieszkańcy Cesarstwa Austriackiego zwani byli potocznie Cesarokami (Cysaroki, Císaráki), a mieszkańcy Prus, później Niemiec, Prusakami (Prusoki) lub Prajzakami (Prajzáci) w tzw. Kraiku Hulczyńskim (Hultschiner Ländchen, Hlučinsko). Określenia typu Górnoślązak, górnośląski na dawnym Śląsku Austriackim nie występują.