Wincklerowie: Różnice pomiędzy wersjami

Z IBR wiki
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 9: Linia 9:
Wincklerowie (hrabiowie von Tiele-Winkler) – ród górnośląsko-meklemburski wywodzący się z warstwy bogatego ziemiaństwa, który w 1840 roku, został nobilitowany przez [[Fryderyk Wilhelm IV Hohenzollern|Fryderyka Wilhelma IV]], a w 1895 roku, uzyskał herb oraz tytuł hrabiowski z rąk [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]].  Założycielami rodu byli z jednej strony wywodzący się z rodziny dolnośląskich dzierżawców, a z zawodu górnik, [[Franciszek Winckler]] (1803-1851), z drugiej zaś podporucznik w wojsku pruskim [[Hubert Gustaw von Tiele]] (1823-1893), syn osiadłego w Kurlandii nauczyciela Jana Chrystiana Tiele.  
Wincklerowie (hrabiowie von Tiele-Winkler) – ród górnośląsko-meklemburski wywodzący się z warstwy bogatego ziemiaństwa, który w 1840 roku, został nobilitowany przez [[Fryderyk Wilhelm IV Hohenzollern|Fryderyka Wilhelma IV]], a w 1895 roku, uzyskał herb oraz tytuł hrabiowski z rąk [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]].  Założycielami rodu byli z jednej strony wywodzący się z rodziny dolnośląskich dzierżawców, a z zawodu górnik, [[Franciszek Winckler]] (1803-1851), z drugiej zaś podporucznik w wojsku pruskim [[Hubert Gustaw von Tiele]] (1823-1893), syn osiadłego w Kurlandii nauczyciela Jana Chrystiana Tiele.  


Franciszek Winckler związany był z pruskim górnictwem państwowym. Zatrudniony jako sztygar w kopalni „Maria”, należącej do bogatego kupca Franciszka Aresina, wkrótce awansował na jego pełnomocnika. Po śmierci pracodawcy poślubił owdowiałą Marię Aresin z domu Domes (1789-1853) stając się jednocześnie współwłaścicielem całego majątku, którego jedyną spadkobierczynią była jego córka z pierwszego małżeństwa – Waleska (1829-1880). W 1840 Franciszek Winckler otrzymał tytuł szlachecki z rąk króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. W klejnocie uzyskanego wówczas herbu umieszczono skrzyżowane ze sobą narzędzia górnicze wskazujące na rodowód założyciela rodu Wincklerów. W 6 lat później został odznaczony przez księcia von Anhalt krzyżem komandorskim Orderu Albrechta Niedźwiedzia, natomiast w 1850 roku król pruski przyznał mu Order Orła Czerwonego IV klasy<ref>A. Kuzio-Podrucki, Tiele-Winklerowie. Arystokracja węgla i stali, Bytom 2006 s. 13.</ref>. W 1854 roku Waleska von Winckler poślubiła Huberta von Tiele, a za zgodą księcia meklemburskiego Fryderyka Franciszka II małżonkowie połączyli swoje nazwiska i herby<ref>Z. Jedynak, Z. Kiereś, Wielkie rody, wielka własność: materiały do dziejów wielkiej własności ziemskiej na pruskim Górnym Śląsku 1742-1922 w zasobie Archiwum Państwowego w Katowicach, Katowice 2006, s. 63.</ref>.  
Franciszek Winckler związany był z pruskim górnictwem państwowym. Zatrudniony jako sztygar w kopalni „Maria”, należącej do bogatego kupca Franciszka Aresina, wkrótce awansował na jego pełnomocnika. Po śmierci pracodawcy poślubił owdowiałą [[Maria Aresin|Marię Aresin]] z domu Domes (1789-1853) stając się jednocześnie współwłaścicielem całego majątku, którego jedyną spadkobierczynią była jego córka z pierwszego małżeństwa – Waleska (1829-1880). W 1840 roku Franciszek Winckler otrzymał tytuł szlachecki z rąk króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. W klejnocie uzyskanego wówczas herbu umieszczono skrzyżowane ze sobą narzędzia górnicze wskazujące na rodowód założyciela rodu Wincklerów. W 6 lat później został odznaczony przez księcia von Anhalt krzyżem komandorskim Orderu Albrechta Niedźwiedzia, natomiast w 1850 roku król pruski przyznał mu Order Orła Czerwonego IV klasy<ref>A. Kuzio-Podrucki, Tiele-Winklerowie. Arystokracja węgla i stali, Bytom 2006 s. 13.</ref>. W 1854 roku [[Waleska von Winckler]] poślubiła [[Huberta von Tiele]], a za zgodą księcia meklemburskiego Fryderyka Franciszka II małżonkowie połączyli swoje nazwiska i herby<ref>Z. Jedynak, Z. Kiereś, Wielkie rody, wielka własność: materiały do dziejów wielkiej własności ziemskiej na pruskim Górnym Śląsku 1742-1922 w zasobie Archiwum Państwowego w Katowicach, Katowice 2006, s. 63.</ref>.  


Hubert w momencie zawarcia małżeństwa z Waleską Winckler w 1854 roku, dysponował skromnym majątkiem, który jednak w ciągu kolejnych lat znacznie pomnożył. W 1892 roku, na rok przed śmiercią, założył rodowy fideikomis obejmujący 33 posiadłości ziemskie w powiatach: [[Katowice]], Prudnik, [[Pszczyna]], [[Bytom]], [[Rybnik]] i Olesno<ref>M. Cichoń-Bitka, Zamek w Mosznej, Opole 1987, s.30.</ref>, a także zakupił ziemie na Węgrzech i w Meklemburgii. Majątek ów miał być dziedziczony przez najstarszego syna bądź krewnego noszącego to samo nazwisko. Główną rezydencją stał się wówczas kompleks pałacowy w Mosznej koło Prudnika zakupiony w 1866 roku. Dla zabezpieczenia swych potomków utworzył w 1890 roku, fundację rodzinną, której zadaniem było zapewnienie uposażenia biedniejszym członkom rodu i wydzielenie środków finansowych na ich edukację. W przypadku wygaśnięcia rodu pieniądze fundacji miały zostać wykorzystane na cele misyjne. Hubert był dwukrotnie żonaty. Po  śmierci Waleski w 1880 roku, poślubił o wiele młodszą od siebie hrabiankę, [[Róża von Schullenburg|Różę von Schullenburg]] (1847-1930).
Podstawę bogactwa rodu stanowił przemysł górniczo-hutniczy. Udział zakładów Tiele-Wincklerów w całej produkcji Górnego Śląska pod koniec XIX w. wynosił około 23,5%<ref>J. Jaros, Tajemnice górnośląskich koncernów, Katowice 1988, s. 120-121.</ref>. Znaczącym dla regionu śląskiego był zakup ordynacji Mysłowickiej przez Franciszka Wincklera w 1839 r. w zamian za spłacenie długów Aleksandra Mieroszewskiego oraz dóbr rycerskich Katowice od Karola Fryderyka Lehmanna<ref>Katowice : środowisko, dzieje, kultura, język i społeczeństwo, red. A. Barciak, E. Chojecka, S. Fertacz, s. 164-165.</ref>. Niebagatelne znaczenie dla rozwoju tej osady i wpływ na jej indywidualny awans miało ulokowanie tam siedziby majątku, co było inicjatywą Fryderyka Grundmanna zarządzającego dobrami Wincklerów<ref>W. Korzeniowska, Ziemiaństwo na Górnym Śląsku w XIX i XX wieku: studium monograficzne, Opole 1997, s.78-79.</ref>. W wyniku intensywnej industrializacji Katowice otrzymały w 1865 r. prawa miejskie. W 1889 roku Hubert von Tiele-Winckler założył Katowicką Spółkę Akcyjną dla Górnictwa i Hutnictwa, która przejęła wszystkie zakłady przemysłowe należące do rodziny<ref>M. in. Kopalnie węgla wraz z zakładami pomocniczymi, koksownię przy kopalni „Florentyna”, kopalnię rud żelaza koło Tarnowskich Gór, huty żelaza „Hubertus” (obecnie „Zygmunt”) w Łagiewnikach i „Marta” w Katowicach, A. Kuzio-Podrucki, Tiele-Winklerowie… 30.</ref>. Ich pracownicy objęci byli „Zwiąskiem Knapszaftowym Pana de Tiele-Wincklera”, który miał na celu zapewnienie wsparcia zarówno robotnikom, jak i ich rodzinom. Katowicka Spółka przed pierwsza wojną światową została połączona ze spółką „Preussengrube” w Miechowicach wraz z innymi ziemiami i kopalniami wartymi w sumie ok 31 milionów marek>ref>Katowice…, s. 169.</ref>. Wobec wątpliwej sytuacji politycznej i gospodarczej po pierwszej wojnie światowej doszło do sprzedaży części majątku. Kres świetności rodu przyniosła natomiast druga wojna, w trakcie, której ostatni jego śląscy przedstawiciele uszli w głąb Niemiec. W 2006 roku na Śląsk przybył hrabia Hubert von Tiele-Winckler, który opuścił pałac w Mosznej w wieku 13 lat, kiedy na front wojenny wkroczyła Armia Czerwona. Aktualnie seniorem rodu jest Lothar. Przewodzi on istniejącemu nadal Związkowi Rodowemu Tiele-Wincklerów, którego członkowie spotykają się regularnie co 3 lata.




Wersja z 10:18, 15 mar 2016

[[Kategoria:]] [[Kategoria:]] [[Kategoria:]] [[Kategoria:]] Autor: Marta Pater

ENCYKLOPEDIA WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
TOM: 2 (2015)

Wincklerowie (hrabiowie von Tiele-Winkler) – ród górnośląsko-meklemburski wywodzący się z warstwy bogatego ziemiaństwa, który w 1840 roku, został nobilitowany przez Fryderyka Wilhelma IV, a w 1895 roku, uzyskał herb oraz tytuł hrabiowski z rąk Wilhelma II. Założycielami rodu byli z jednej strony wywodzący się z rodziny dolnośląskich dzierżawców, a z zawodu górnik, Franciszek Winckler (1803-1851), z drugiej zaś podporucznik w wojsku pruskim Hubert Gustaw von Tiele (1823-1893), syn osiadłego w Kurlandii nauczyciela Jana Chrystiana Tiele.

Franciszek Winckler związany był z pruskim górnictwem państwowym. Zatrudniony jako sztygar w kopalni „Maria”, należącej do bogatego kupca Franciszka Aresina, wkrótce awansował na jego pełnomocnika. Po śmierci pracodawcy poślubił owdowiałą Marię Aresin z domu Domes (1789-1853) stając się jednocześnie współwłaścicielem całego majątku, którego jedyną spadkobierczynią była jego córka z pierwszego małżeństwa – Waleska (1829-1880). W 1840 roku Franciszek Winckler otrzymał tytuł szlachecki z rąk króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. W klejnocie uzyskanego wówczas herbu umieszczono skrzyżowane ze sobą narzędzia górnicze wskazujące na rodowód założyciela rodu Wincklerów. W 6 lat później został odznaczony przez księcia von Anhalt krzyżem komandorskim Orderu Albrechta Niedźwiedzia, natomiast w 1850 roku król pruski przyznał mu Order Orła Czerwonego IV klasy[1]. W 1854 roku Waleska von Winckler poślubiła Huberta von Tiele, a za zgodą księcia meklemburskiego Fryderyka Franciszka II małżonkowie połączyli swoje nazwiska i herby[2].

Hubert w momencie zawarcia małżeństwa z Waleską Winckler w 1854 roku, dysponował skromnym majątkiem, który jednak w ciągu kolejnych lat znacznie pomnożył. W 1892 roku, na rok przed śmiercią, założył rodowy fideikomis obejmujący 33 posiadłości ziemskie w powiatach: Katowice, Prudnik, Pszczyna, Bytom, Rybnik i Olesno[3], a także zakupił ziemie na Węgrzech i w Meklemburgii. Majątek ów miał być dziedziczony przez najstarszego syna bądź krewnego noszącego to samo nazwisko. Główną rezydencją stał się wówczas kompleks pałacowy w Mosznej koło Prudnika zakupiony w 1866 roku. Dla zabezpieczenia swych potomków utworzył w 1890 roku, fundację rodzinną, której zadaniem było zapewnienie uposażenia biedniejszym członkom rodu i wydzielenie środków finansowych na ich edukację. W przypadku wygaśnięcia rodu pieniądze fundacji miały zostać wykorzystane na cele misyjne. Hubert był dwukrotnie żonaty. Po śmierci Waleski w 1880 roku, poślubił o wiele młodszą od siebie hrabiankę, Różę von Schullenburg (1847-1930).

Podstawę bogactwa rodu stanowił przemysł górniczo-hutniczy. Udział zakładów Tiele-Wincklerów w całej produkcji Górnego Śląska pod koniec XIX w. wynosił około 23,5%[4]. Znaczącym dla regionu śląskiego był zakup ordynacji Mysłowickiej przez Franciszka Wincklera w 1839 r. w zamian za spłacenie długów Aleksandra Mieroszewskiego oraz dóbr rycerskich Katowice od Karola Fryderyka Lehmanna[5]. Niebagatelne znaczenie dla rozwoju tej osady i wpływ na jej indywidualny awans miało ulokowanie tam siedziby majątku, co było inicjatywą Fryderyka Grundmanna zarządzającego dobrami Wincklerów[6]. W wyniku intensywnej industrializacji Katowice otrzymały w 1865 r. prawa miejskie. W 1889 roku Hubert von Tiele-Winckler założył Katowicką Spółkę Akcyjną dla Górnictwa i Hutnictwa, która przejęła wszystkie zakłady przemysłowe należące do rodziny[7]. Ich pracownicy objęci byli „Zwiąskiem Knapszaftowym Pana de Tiele-Wincklera”, który miał na celu zapewnienie wsparcia zarówno robotnikom, jak i ich rodzinom. Katowicka Spółka przed pierwsza wojną światową została połączona ze spółką „Preussengrube” w Miechowicach wraz z innymi ziemiami i kopalniami wartymi w sumie ok 31 milionów marek>ref>Katowice…, s. 169.</ref>. Wobec wątpliwej sytuacji politycznej i gospodarczej po pierwszej wojnie światowej doszło do sprzedaży części majątku. Kres świetności rodu przyniosła natomiast druga wojna, w trakcie, której ostatni jego śląscy przedstawiciele uszli w głąb Niemiec. W 2006 roku na Śląsk przybył hrabia Hubert von Tiele-Winckler, który opuścił pałac w Mosznej w wieku 13 lat, kiedy na front wojenny wkroczyła Armia Czerwona. Aktualnie seniorem rodu jest Lothar. Przewodzi on istniejącemu nadal Związkowi Rodowemu Tiele-Wincklerów, którego członkowie spotykają się regularnie co 3 lata.


Bibliografia

  1. Bonczol J., Miechowice, w: Z dziejów dzielnic Bytomia (magazyn bytomski VIII), red. J. Drabina, Bytom 1991.
  2. Chrobok L., Miechowitzer Gutsbesitzer, Miechowice 1930.
  3. Cichoń-Bitka M., Zamek w Mosznej, Opole 1987.
  4. Tiele-Winckler von E., Matka Ewa, red. R. Pastucha, Bytom-Miechowice 1988.
  5. Hoffmann G., Historia Miasta Katowice, Katowice 2003.
  6. Jaros J., Tajemnice górnośląskich koncernów, Katowice 1988.
  7. Jedynak J., Kiereś Z., Wielkie rody, wielka własność: materiały do dziejów wielkiej własności ziemskiej na pruskim Górnym Śląsku 1742-1922 w zasobie Archiwum Państwowego w Katowicach, Katowice 2006.
  8. Katowice: środowisko, dzieje, kultura, język i społeczeństwo, red. A. Barciak, E. Chojecka, S. Fertacz, Katowice 2012.
  9. Korzeniowska W., Ziemiaństwo na Górnym Śląsku w XIX i XX wieku: studium monograficzne, Opole 1997.
  10. Kuzio-Podrucki A., Tiele-Winklerowie. Arystokracja węgla i stali, bibliografia polsko i niemieckojęzyczna, wykaz herbarzy i opracowań genealogicznych, Bytom 2006.
  11. Pierenkemper T., Unternehmeraristrokraten in Schlesien, w: Adel und Bürgertum in Deutschland 1770-1848, red. E. Fehrenbach, Monachium 1994.
  12. Snoch B., Górnośląski leksykon biograficzny, Katowice 1997.


ŹRÓDŁA:

  1. Archiwum Państwowe w Katowicach, zespół nr. 730 Archiwum Rodziny Tiele-Winckler z Miechowic (1797-1925)

Przypisy

  1. ↑ A. Kuzio-Podrucki, Tiele-Winklerowie. Arystokracja węgla i stali, Bytom 2006 s. 13.
  2. ↑ Z. Jedynak, Z. Kiereś, Wielkie rody, wielka własność: materiały do dziejów wielkiej własności ziemskiej na pruskim Górnym Śląsku 1742-1922 w zasobie Archiwum Państwowego w Katowicach, Katowice 2006, s. 63.
  3. ↑ M. Cichoń-Bitka, Zamek w Mosznej, Opole 1987, s.30.
  4. ↑ J. Jaros, Tajemnice górnośląskich koncernów, Katowice 1988, s. 120-121.
  5. ↑ Katowice : środowisko, dzieje, kultura, język i społeczeństwo, red. A. Barciak, E. Chojecka, S. Fertacz, s. 164-165.
  6. ↑ W. Korzeniowska, Ziemiaństwo na Górnym Śląsku w XIX i XX wieku: studium monograficzne, Opole 1997, s.78-79.
  7. ↑ M. in. Kopalnie węgla wraz z zakładami pomocniczymi, koksownię przy kopalni „Florentyna”, kopalnię rud żelaza koło Tarnowskich Gór, huty żelaza „Hubertus” (obecnie „Zygmunt”) w Łagiewnikach i „Marta” w Katowicach, A. Kuzio-Podrucki, Tiele-Winklerowie… 30.

Źródła on-line

Źródło: „http://ibrbs.pl/index.php?title=Wincklerowie&oldid=5079”