Postawy polityczne

Pojęcie „postawy polityczne” (p.p.) jest przedmiotem zainteresowań kilku dyscyplin naukowych obierających sobie za przedmiot badań politykę. Należy tutaj wymienić przede wszystkim socjologię, psychologię i nauki polityczne. W szczególności dotyczyć to będzie socjologii polityki oraz psychologii społecznej (Marody 2000: 151) i politycznej, a dorobek tych dziedzin jest wykorzystywany i uzupełniany przez nauki polityczne, które najczęściej odwołują się do pojęcia postaw politycznych.

Geneza pojęcia postawy polityczne

Socjologowie William I. Thomas i Florian Znaniecki już w latach trzydziestych ubiegłego wieku wprowadzili do nauk społecznych pojęcie „postawa” i postulowali uczynienie go centralną kategorią psychologii społecznej. Termin postawa miał służyć oznaczeniu „procesów indywidualnej świadomości, determinujących zarówno aktualne, jak i potencjalne reakcje człowieka wobec świata społecznego” (Marody 2000: 151). Należy podkreślić, iż pomimo wielu definicji terminu „postawa”, różne podejścia badawcze zgadzają się co do związku postawy z „afektywną oceną (pozytywną lub negatywną) różnego typu obiektów – mogą nimi być ludzie, grupy społeczne, działania, instytucje, obiekty fizyczne lub zdarzenia” (Marody 2000: 152). O postawach możemy mówić jedynie wtedy gdy pomimo naturalnej dla człowieka zmienności poglądów, przekonań, uczuć mamy do czynienia z trwałym stosunkiem emocjonalnym wobec jakiegoś obiektu.

Można zatem stwierdzić, iż definicja postawy ma trójczłonowy charakter. Emocje – trwałość emocji – postawa wobec czegoś.

W klasycznej literaturze przedmiotu za Stefanem Nowakiem (Nowak 1973:) i Mirosławą Marody (Marody 2000) można określić trójczłonowość pojęcia postawy politycznej jako:

1. Element poznawczy odwołujący się do całości wiedzy jednostki na temat systemu politycznego i mechanizmu zjawisk politycznych. W przypadku postaw politycznych istotnym elementem je konstytuującym jest wiedza zarówno prawdziwa jak i nieprawdziwa.
2. Element emocjonalny, wartościujący obejmujący stan afektywny w stosunku do zjawisk politycznych.
3. Behawioralny – objawiający się dyspozycja do podejmowania realnych działań w sferze politycznej lub pozostawania biernym politycznie.(Wiatr 1999:295-299; Potulski 2007: 260)

Należy tutaj podkreślić, że postawa bierności politycznej jest również ważną kategorią określającą stopień aktywności politycznej społeczeństwa i jej wyboru. Brak wyboru politycznego w obszarze politycznym jest również wyborem.

W socjologii polityki „postawy polityczne” wchodzą w zakres socjologii zachowań politycznych (Wiatr 1999: 295-299), a szerzej w proces socjalizacji politycznej. P. p są jednym z najważniejszych komponentów zachowania politycznego. Postawa polityczna to ”składniki osobowości człowieka, które wyrażają się w tendencji do specyficznych, względnie stałych zachowań politycznych, to jest zachowań odnoszących się do sfery zagadnień politycznych rozumianej jako sfera walki o władzę i sprawowania władzy.”(Wiatr 1999: 296). Różnorodne podejścia badawcze zgodne są co do indywidualnego charakteru postaw politycznych.

Elementami postaw politycznych są:

• trwałe emocje jednostki związane z obszarem polityki,
• przekonania dotyczące zjawisk politycznych,
• dyspozycje do działania w sferze polityki. (Wiatr 1999: 296)

Tak rozumiana postawa polityczna służy zrozumieniu indywidualnych zachowań politycznych a poprzez nie masowych zachowań politycznych. Postawa polityczna wychodzi poza pojęcie przekonań (lub sądów) politycznych i jest motywacją zachowań politycznych.

Postawy polityczne są również obszarem badań psychologii politycznej. Jak pisze Stanley Feldman (Feldman2008: 436) psychologia polityczna skupia się na strukturyzacji postaw politycznych. Badania opinii publicznej przez ostatnie pięćdziesiąt lat przekonują, że choć najbardziej naturalnym kryterium podziału rozróżniającym postawy powinny być różne ideologie wcale tak nie jest. Najbardziej narzuca się oczywisty podział na postawy lewicowe i prawicowe. Oczywiście podziały ideologiczne są dalej znaczące w tworzeniu się postaw politycznych, ale nie są jedynymi kategoriami wokół których skupiają się emocje polityczne. Wartości wynikające z innych przekonań np. etycznych, religijnych, poglądu na np. organizację państwa mogą być bardziej dominujące w postawach politycznych niż podział na lewicę czy prawicę. Np. przekonania ekologiczne (nie koniecznie stanowiące spójną ideologię), przekonania co do optymalnych sposobów organizacji państwa (np. decentralizacje, dekoncentrację, unifikację) mogą również decydować o wyborze postawy politycznej.

Również w ujęciu psychologicznym na postawy polityczne dojmujący wpływ mają wartości. Stąd najbardziej istotna dla wyróżnienia postaw w perspektywie psychologicznej jest strukturyzacja postaw politycznych oparta na dziesięciu typach i pozycjach wartości Schwartza: 1. Samokierowanie; 2. Stymulacja; 3. Hedonizm; 4. Osiągnięcia; 5. Władza; 6. Bezpieczeństwo;7. Konformizm; 8. Tradycja; 9. Życzliwość; 10. Uniwersalizm (Feldaman 2008: 447). Podkreślić należy, że ciągle mamy za mało badań ukazujących całość korelacji pomiędzy tymi wartościami. Większość badaczy ze względu na utylitarność badań nad postawami politycznymi skupia się na badaniu wpływu pojedynczych wartości na postawy polityczne. Powoduje to fragmentaryzację danych badawczych. Jak pisze Feldman „Funkcjonalne podejście do postaw może wnieść potencjalnie ważny wkład w lepsze zrozumienie roli wartości w polityce. Musimy się dowiedzieć, kiedy główną funkcją postaw politycznych będzie wyrażanie zasadniczych wartości i obrazu Ja. Pewne postawy mogą częściej pełnić taką funkcję i mogą istnieć warunki, w których funkcja wyrażania wartości nabiera większego znaczenia. Różnica miedzy funkcją wyrażania wartości a funkcją utylitarną wydaje się mieć decydujące znaczenie dla polityki, ponieważ jeden z głównych sporów w literaturze na temat zachowania politycznego i opinii publicznej dotyczy wpływu interesu własnego na postawy polityczne w opozycji do „symbolizmu”.(…) A zważywszy na trudności z powiązaniem interesu własnego i postaw politycznych (Sears i Funk 1991), istnieje duże prawdopodobieństwo, że postawy polityczne będą u wielu ludzi pełnić funkcję wyrażania wartości.”(Feldman2008: 448-449)

Politolodzy definiują postawy polityczne jako trwałe przekonania jednostek lub grup społecznych wobec podmiotów politycznych jako takich jak i ich działań, systemu politycznego, elit politycznych, idei politycznych i podejmowanych decyzji politycznych.

Problemy z empirycznym badaniem postaw politycznych

Tak jak całość zjawisk politycznych, postawy polityczne cechuje specyficzna amorficzność, co skutkuje ich dynamiką i implikuje trudności w obserwacji, jak i w ich interpretowaniu. Łatwo można zaobserwować skutki postaw politycznych przejawiające się w zachowaniach bądź działaniach politycznych, z których staramy się wnioskować o motywach tego działania. Określić postawy polityczne możemy jedynie w oparciu o czynniki werbalne i niewerbalne. Tzn. na podstawie tego co ludzie mówią i co robią. Z kilku powodów poznanie empiryczne p. p. obarczone jest dużym marginesem błędu.

Po pierwsze w sferze politycznej ludzie mogą swoje postawy polityczne błędnie przedstawiać. Co innego deklarują, a co innego robią. Przyczyny takich działań mogą być zróżnicowane. Może wynikać to ze świadomego zniekształcania swoich postaw w celu uzyskania wymiernych korzyści (konformizm, chęć przynależności do danej grupy, spirala milczenia etc.) bądź nieświadomego np. braku gruntownej znajomości (wiedza potoczna lub fałszywa oparta na mitach bądź stereotypach) doktryny politycznej z którą jednostka się utożsamia. Stąd w badaniach postaw politycznych stosuje się pytania nie wprost, dotyczące stosunku do danych zasad lub wartości np. stosunek do reguł demokratycznych lub wartości pluralizmu, etc.

Po drugie mogą zaistnieć problemy metodologiczne w obserwacji naukowej. Może do nich dojść nie tylko w fazie poznawczej ale przede wszystkim w fazie interpretacyjnej. Można np. z faktu deklarowanego przywiązania do aksjologii etatystycznej zarówno przez osoby prezentujące ugruntowane postawy socjaldemokratyczne i narodowo-konserwatywne, wywnioskować o potencjalnej bliskości poglądów elektoratu partii lewicowych i ultrakonserwatywnych. Interpretacja taka mogłaby prowadzić do błędnego założenia, iż możliwa jest np. koalicja rządząca ugrupowań skrajnie lewackich ze skrajną prawicą (a przecież te elektoraty więcej dzieli niż łączy, co wcale nie wyklucza doraźnych, nieformalnych, wspólnych działań).

Po trzecie badanie postaw politycznych może okazać się nieistotne z punktu przewidywalności zachowań politycznych, bo może dojść do gwałtownej zmiany np. czynnika emocjonalnego p.p. w związku z np. ważnym wydarzeniem społecznym czy międzynarodowym.

Definiując postawy polityczne w sposób szczególny należy zwrócić uwagę na kategorię wartości. Jerzy Wiatr (Wiatr 1999: 297) proponuje nawet rozumienie wartość jako szczególnego rodzaju postawę polityczną.

Zatem należy postawić sobie pytanie o zasadność badań postaw politycznych. Pomimo problemów badawczych to prawidłowe określenie postaw politycznych - przede wszystkim stosunku pomiędzy ugruntowanymi postawami politycznymi a chwilowymi lub pochopnymi - jest najważniejsze w przypadku prognozowania zachowań politycznych. Ustalenie jakie wartości w danej rzeczywistości politycznej są osią podziałów politycznych staje się jednym z wymiernych wyznaczników różnic w zachowaniach politycznych.

Postawy polityczne a zachowania polityczne

Gabriel Almond i Sidney Verba w swojej książce The civic kultur (1963) rozpropagowali pojęcie postaw politycznych. Należy zresztą podkreślić związek postaw politycznych z kulturą polityczną. Kultura polityczna kształtuje świadomość polityczną na którą składają się wiedza o mechanizmach politycznych, oceny polityczne, potrzeby których zaspokojenie jednostka wiąże bezpośrednio lub pośrednio z polityką.

W ujęciu socjologicznym najważniejsze jest określenie postaw politycznych wpływających na aktywność lub bierność polityczną całych grup społecznych. „Tak więc z jeszcze większą siłą ujawnia się, że przekonania i postawy specyficzne dla poszczególnych grup społecznych kształtują życie społeczne i ich przekształcenie w przekonania i postawy polityczne przynależne tylko im. Zachowania polityczne są analizowane jako przystosowania, indywidualne i zbiorowe, pomiędzy systemem przekonań i postaw charakteryzujących każdą grupę z osobna i systemem wspólnym dla wszystkich grup, będący rezultatem ich interakcji w długim okresie ich trwania.”(Lagroye 2002: 410) W ten sposób postawy polityczne tworząc zachowania polityczne stają się czynnikiem współtworzącym kulturę polityczna, a co za tym idzie wchodzą w obszar socjalizacji politycznej. Staje się to jeszcze jednym przyczynkiem do wzmocnienia tezy o niezbędności badań nad postawami politycznymi. Niemożliwe bowiem jest opisanie kultury politycznej czy określenie poziomu socjalizacji politycznej bez wiedzy o postawach politycznych kształtowanych przez takie czynniki jak tradycja, historia, religia, kultura prawna etc.. Bez p.p. nie można zrozumieć wyborów politycznych wyborców jak i masowych zachowań politycznych.