Lasy Lublinieckie
Lasy Lublinieckie to zwarty kompleks leśny położony w południowej Polsce, na obszarze dwóch województw: śląskiego, oraz opolskiego, na północ od Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Lasy Lublinieckie są największym kompleksem leśnym w województwie śląskim. Zajmują powierzchnię prawie 100 tys ha, z czego na obszary typowo leśne przypada 80 tys ha. Kształt lasów jest wyraźnie wydłużony. W większości dopasowuje się do doliny Małej Panwi, znanej również jako Obniżenie Małej Panwi. Oprócz Lasów Lublinieckich obszar ten znany jest również jako Bory Lublinieckie[1] bądź Lasy Lubliniecko-Tarnogórskie . Z uwagi na swe właściwości teren ten zwany jest również Białym Śląskiem, Zielonym Śląskiem oraz Zielonymi Płucami Śląska . Pod względem fizyczno-geograficznym Lasy te znajdują się na granicy trzech makroregionów: Niziny Śląskiej, Wyżyny Śląskiej oraz Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej. Wysokości bezwzględne wahają się pomiędzy 230 a 366 metrów n.p.m. Głównym czynnikiem, który wpłynął na szatę roślinną Lasów Lublinieckich jest podłoże geologiczne. Dno Obniżenia Małej Panwi (mikroregion Niziny Śląskiej), wyściełane osadami polodowcowymi, jest obszarem niekorzystnym pod względem zagospodarowania rolnego, toteż tereny te nie zostały wykarczowane i zamienione na grunty orne. Zarząd nad obszarami leśnymi sprawuje 6 nadleśnictw (Lubliniec, Brynek, Świerklaniec, Koszęcin, Siewierz, Zawadzkie).
Przypisy
- ↑ W. Łapiński, Przyroda i Leśnictwo Śląska oraz Krain Przyległych w zasięgu Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach, wyd. Włodzimierz Łapiński. Janik Maciej. Janik Teresa, Lubliniec i okolice. Przewodnik krajoznawczy, Górnośląska Oficyna Wydawnicza SA, Katowice 2007.
