Wolne Państwo Stanowe

Wolne Państwo Stanowe (Freie Standesherrschaft) – całkowicie wyodrębnione ze struktury ustrojowo-prawnej księstw, niezależne terytorium będące, obok księstw lennych i dziedzicznych, jednym z elementów struktury terytorialnej feudalnego Śląska. Obszar ten stanowił pełną własność alodialną, równorzędną księstwom pod względem ustrojowym, powstałą w wyniku wykupu majątków od króla bądź książąt śląskich wraz z prawami książęcym, jednak bez książęcego tytułu.

Geneza

Pierwsze obszary, mające w ciągu XVI i XVII wieku osiągnąć rangę państw stanowych pojawiły się na Śląsku u schyłku rządów Macieja Korwina. Należały do nich Ścinawa, Wąsocz oraz Syców, który jako jedyny z trzech wymienionych utrzymał swoją pozycję, wchodząc w epokę jagiellońską w nowej formie ustrojowej. Wówczas ukonstytuowała się prawna natura tych nowych tworów jako wolne państwa stanowe, których właściciele tytułowani wolnymi panami stanowymi (Freiherr), pozostawali w bezpośredniej zależności od króla czeskiego. Podobnie, jak książęta śląscy składali mu hołd i przysięgę lenną, jednak akt ten nie czynił z nich królewskich wasali, ponieważ nabyty przez nich majątek stanowił własność alodialną, a więc nieograniczoną i wolną od zobowiązań oraz ciężarów feudalnych. W przeciwieństwie do książąt, wolni panowie hołdowali królowi w pozycji stojącej, co stanowiło swoisty wyraz wierności. Za panowania Jagiellonów rozstrzygnięto też miejsce wolnych panów w strukturze Sejmu Śląskiego. Systematyzacja ta od początku budziła kontrowersje wśród jego tradycyjnych uczestników – książąt piastowskich, jako że wolni panowie byli nie tyle nowym, ale i obcym elementem, gdyż początkowo byli to głównie panowie czescy. W myśl edyktu Władysława Jagiellończyka z 1504 r. mieli więc zasiadać w pierwszej sejmowej kurii, ale po książętach i z jednym tylko, wspólnym wotum.