Księga Henrykowska

Z IBR wiki
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

[[Kategoria:]] [[Kategoria:]] [[Kategoria:]] [[Kategoria:]] Autor: Marta Pater

ENCYKLOPEDIA WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
TOM: 2 (2015)


Księga henrykowska (Liber fundacionis claustri sancte Marie virginis in Heinrichow; Księga założenia klasztoru świętej Marii Dziewicy w Henrykowie) – manuskrypt przedstawiający rys dziejów założenia, uposażenia i rozszerzania stanu posiadania opactwa cystersów w Henrykowie na Śląsku. Powstał w celu zabezpieczenia praw własności klasztoru, co częściowo miało związek z niestabilną sytuacją prawną po najeździe mongolskim w 1241 roku[1].

Księga zawiera opis dziejów klasztoru od jego fundacji w 1227 roku (faktyczny akt miał miejsce w 1228 roku), którą zainicjował notariusz kancelarii książęcej Henryka Brodatego, Mikołaj[2]. Narracja prowadzona jest do grudnia 1310 roku. Składa się z dwóch części, pisanych przez dwóch różnych autorów, a zamyka ją dodatek stanowiący najstarszy katalog biskupów wrocławskich. Pierwsza część obejmuje lata 1227 – 1259, i wraz z katalogiem biskupów napisana została przez mnicha henrykowskiego, Piotra. W latach 1259 – 1269 piastował on stanowisko, trzeciego już, opata klasztoru. Swoje dziełko zaś spisywał tuż po złożeniu godności opackiej, w okresie od 1269 do 1273 roku, natomiast pracę nad katalogiem prowadził prawdopodobnie do roku 1276. Autorem drugiej części jest nieznany z imienia zakonnik klasztoru, który po 1310 roku kontynuował dzieło opata Piotra, najprawdopodobniej na zlecenie otrzymane od przełożonych klasztoru.

Źródła na, których została oparta Księga to w dużej mierze tradycja ustna, a ponad to prowadzone notatki inwentarzowe sporządzane w klasztorze, oraz dokumenty przechowywane w archiwum klasztornym. W księdze I przytoczono 13 dokumentów z klasztornego archiwum, które obejmują 1/6 tekstu. W księdze II zacytowano 18 dokumentów, stanowiących 2/5 tekstu[3]. Ponad to dzieło zawiera około 117 nazw miejscowych, z których część znalazło swoje uzasadnienie etymologiczne.

Informacje zawarte w księdze przedstawiają rozwój osadnictwa, zasady prawne związane z dzierżeniem i wykupem ziemi, mechanizm powstawania i zmieniania się nazw miejscowości oraz barwny obraz społeczeństwa na terenie średniowiecznego Śląska. Ze względu na szczególne walory literackie, dzięki zawartości dużej liczby nazw miejscowych i osobowych, księga została nominowana w marcu 2014 roku do wpisania na listę UNESCO[4].

Bibliografia

  1. Boroń P., Wizerunki ludzi w Księdze Henrykowskiej, w: Hominem Quaerere. Człowiek w źródle historycznym, red. S.Rosik, P.Wiszewski, Wrocław 2008.
  2. Cetwiński M., Bóg, szatan i człowiek w księdze henrykowskiej, „Nasza Przeszłość” 1994, nr 83.
  3. Cetwiński M., „Nowy Izrael”. Księga Henrykowska i kształtowanie poczucia wspólonty średniowiecznej, w: Venerabiles, nobilem et honesti. Studia z dziejów społeczeństwa Polski średniowiecznej, Toruń 1997.
  4. Cetwiński M., Klasztor w oczach sąsiadów. Ze studiów nad Księgą Henrykowską, w: Cystersi w społeczeństwie Europy Środkowej materiały z konferencji naukowej odbytej w klasztorze oo. Cystersów w Krakowie Mogile z okazji 900 rocznicy powstania Zakonu Ojców Cystersów, Poznań-Kraków-Mogiła 5-10 października 1998, red. A. M. Wyrwa, J. Dobosz, Poznań 2000.
  5. Dembińska M., Day ut ia pobrusa a ti poziwai, „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej” 1977, t. 25.
  6. Estreicher T., Brukalice i pobruczę, „Język Polski” 1948, t. 28.
  7. Gąsiorowski A., Księga Hebrykowska, w: Słownik Starożytności Słowiańskich: encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych [do schyłku XII wieku]. Tom 2 F-K. Część 1 F-H, red. W. Kowalenko, G. Labuda, T. Lehr-Spławiński, Wrocław-Warszawa-Kraków 1964.
  8. Grodecki R. ,Księga henrykowska, przekład, wstęp i opracowanie Roman Grodecki, Wrocław 2004.
  9. Kierniewski R., Życie codzienne na Śląsku w wiekach średnich, Wrocław 1977.
  10. Małecki A., Ludność wieśniacza w księdze henrykowskiej, „Kwartalnik Historyczny” 1894, t. 8.
  11. Matuszewski J., Najstarsze polskie zdanie prozaiczne: zdanie henrykowskie i jego tło historyczne, Wrocław 1981.
  12. Matuszewski J., „Per eum” czy „ab eo”? Relacja „Księgi Henrykowskiej” o Głębowicach źródłem do XIII-wiecznych stosunków społecznych, „Sobótka” 1989, R. 44, z. 2.
  13. Rospond S., Chłop spod Henrykowa Kwiecik-Kika, „Kwartalnik Opolski” 1980, t. 26, z. 1.
  14. Rospond S., Jeszcze w sprawie najstarszego zdania polskiego: pobruszę czy pobruczę, „Język Polski” 1951, nr 31.
  15. Umiński J., Autor Księgi henrykowskiej, „Homo Dei” 1951, nr 20.
  16. Wydra W., Chrestomatia staropolska. Teksty do roku 1543, Wrocław, 1984.
  17. Żerelik R., „…ego minimum fratrum…” W kwestii autorstwa drugiej części Księgi Henrykowskiej, „Nasza Przeszłość” 1994, nr 83.



Przypisy

  1. ↑ Wobec możliwości utracenia formalnych dokumentów nadania i kupna ziemi, a także świadków owej czynności prawnej, łatwo było wykorzystać nieład wewnętrzny po najeździe i podać w wątpliwość czyjeś prawa do własności. R. Grodecki, Wstęp, w: Księga Henrykowska, przekład, wstęp i opracowanie Roman Grodecki, Wrocław 2004, s. XIII-XV.
  2. ↑ Według zapisu w Księdze¸książe Henryk Brodaty wyraził zgodę na założenie klasztoru pod warunkiem, że zasługa ta przypadnie również jego synowi i jego dalszemu potomstwu. KS I, 1, s. 11-12.
  3. ↑ J. Matuszewski, Najstarsze polskie zdanie prozaiczne: zdanie henrykowskie i jego tło historyczne, Wrocław 1981, s. 15.
  4. ↑ http://www.wroclaw.pl/ksiega-henrykowska-nominowana-do-listy-unesco

Źródła on-line

Źródło: „http://ibrbs.pl/index.php?title=Księga_Henrykowska&oldid=5070”