Modlitewnik Ślązaków – „Droga do nieba” ks. Ludwika Skowronka

Autor: dr Daniela Dylus

„Górny Śląsk jest tam, gdzie korzysta się z Drogi do nieba” – te słowa ks. Franciszka Woźnicy najlepiej oddają fenomen modlitewnika ks. Ludwika Skowronka. Przez kilkadziesiąt lat książka do nabożeństwa bogucickiego proboszcza cieszyła się dużą popularnością. Korzystanie z niej kształtowało nie tylko religijność mieszkańców regionu, ale również umożliwiało kontakt z ogólną odmianą polszczyzny. Wydaje się, że właśnie to wydawnictwo pomogło utrwalić wzorzec Ślązaka – osoby pracowitej, pobożnej, zdyscyplinowanej oraz przywiązanej do tradycji. I chociaż wzorzec ów istniał już wcześniej, propagowany przez miejscową prasę czy polityków partii Centrum, nie sposób pominąć zasług ks. Skowronka w jego upowszechnieniu.

Pierwsze wydanie śląskiego modlitewnika ukazało się w styczniu 1903 roku. Wspomnianą datę ustalili ks. Krystian Worbs oraz ks. Albert Gleaser na podstawie analizy notek prasowych i księgi bogucickich ogłoszeń parafialnych. Książeczka była reklamowana w „Posłańcu Niedzielnym” – oficjalnym czasopiśmie diecezji wrocławskiej. Możemy tu przeczytać o tym wydawnictwie: „Pomiędzy treściwymi modlitwami umieszczone są serdeczne napomnienia. Takie wskazówki do życia chrześcijańskiego i do dobrego wychowania dzieci matkom i ojcom się przydadzą. Śliczne modlitwy na każdy dzień ułożone w wierszach, dzieciom zostaną w pamięci". Nie wiadomo, czy tak reklama sprawiła, iż nakład nowego modlitewnika został wyczerpany w ciągu zaledwie trzech miesięcy. W sierpniu tego samego roku, odpowiadając na zapotrzebowanie czytelnicze, ks. Skowronek opublikował wydanie drugie – poszerzone i uzupełnione. Od tego momentu w drukarni Reinharda Meyera ukazało się co najmniej kilkanaście edycji tej publikacji. Ich dokładnej liczby nie sposób sprecyzować, gdyż bogucicki proboszcz zazwyczaj nie zamieszczał informacji o roku kolejności wydania i roku publikacji. Można jedynie ustalić chronologię poszczególnych wersji, odwołując się do zamieszczonego w książeczce Imprimatur. Na podstawie badań ks. Worbsa udało się wskazać daty ukazania się kolejnych wydań Drogi do nieba, które otrzymały zgodę władz diecezji wrocławskiej na druk (przy czym jedno Imprimatur mogło obejmować kilka edycji, np. z roku 1910 obowiązywało dla wydań od dziewiątego do jedenastego): 27 października 1902, 20 kwietnia 1903, 18 czerwca 1906, 23 kwietnia 1910, 14 września 1925, 11 listopada 1925 oraz 5 września 1930. Wykaz ten należy uzupełnić o wydanie, opatrzone Imprimatur z 29 lutego 1904 roku.

Ks. Skowronek dbał, by Droga do nieba trafiła do jak najszerszego grona czytelników. Pierwszymi odbiorcami książeczki mieli być przede wszystkim jego parafianie. Dlatego zalecał im zakup wydawnictwa. Zwracał uwagę na to, że mogłoby stanowić prezent z okazji ślubu czy urodzin. Modlitewnik winny były posiadać dzieci, przygotowujące się do pierwszej komunii świętej oraz osoby starsze i chore, które duszpasterze odwiedzali w domach. Proboszcz wymagał także, aby podczas odwiedzin kolędowych gospodarze umieścili na stole katolickie czasopisma, książki oraz modlitewniki, tym samym udowadniając, że dbają o pogłębienie swojej wiary – zwyczaj ten zaprowadził już po objęciu parafii bogucickiej, ale kontynuował przez cały okres swojej posługi w kościele św. Szczepana. Dzieci, które nauczyły się na pamięć modlitw, pieśni, aktów strzelistych oraz rad dydaktycznych, zamieszczonych w Drodze do nieba, zostały nagradzane przez proboszcza różańcami oraz drobnymi upominkami.

Autor książeczki nieustannie podkreślał zresztą jej przydatność w pogłębianiu życia duchowego wiernych, a także w organizacji kultu na terenie administrowanej przez niego parafii. Stąd też liczne odwołania do modlitewnika w ogłoszeniach duszpasterskich (m.in. wzmianki o tym, iż nabożeństwa w kościele św. Szczepana będą odbywać się według scenariuszy, zamieszczonych w książeczce). Proboszcz zresztą wielokrotnie zwracał uwagę na przydatność opracowanego przez siebie wydawnictwa. Mówił na przykład: „Dzisiaj mają się (…) czytać rozporządzenia Naszego Najdostojniejszego Księcia Biskupa tyczące się zawierania małżeństwa świętego… Ale ponieważ umieszczone są w naszej książeczce parafialnej Droga do nieba na stronie 371 – parafianie sami sobie mogą dzisiaj przeczytać owe przepisy i na nie zważać". Modlitewnik miał okazać się także pomocą w pracy nad poprawą brzmienia śpiewu w czasie nabożeństw. Dlatego przy tekstach pieśni zamieszczonych w książce znalazły się odnośniki do Zbioru melodyi do użytku kościelnego i prywatnego Richarda Gillara (w edycjach modlitewnika z 1905 i 1907 roku), a następnie – do Chorału Hoppego, opracowanego zresztą we współpracy z ks. Skowronkiem. Co ciekawe, publikacja, przygotowana przez organistę parafii bogucickiej, odnosi się z kolei do modlitewnika. Jej tytuł brzmi bowiem: Chorał, czy towarzyszenie organ do książki parafialnej „Droga do nieba". O tym, że książka powstała dla konkretnej wspólnoty parafialnej, świadczy też m.in. wzmianka o bogucickim towarzystwie abstynentów, zamieszczona na stronach 410-414 pierwszego wydania. W kolejnych edycjach książka straciła już lokalny charakter, służąc pogłębieniu życia duchowego wszystkich polskojęzycznych wiernych na Śląsku. W wydaniu, które zostało opatrzone Imprimatur z 1910 roku nie znajdziemy już wzmianki o bogucickim towarzystwie trzeźwości.

Jednym z elementów, który miał umożliwić zyskanie jak największego grona odbiorców, była troska o poziom edytorski wydawnictwa. Książeczka została opublikowana w wielu wersjach – oferowano np. modlitewniki z wydrukowanymi dedykacjami okolicznościowymi czy z powiększonym drukiem dla osób starszych i słabo widzących. Istniała ponadto możliwość wyboru rodzaju oprawy, a nawet – gatunku papieru. Wykorzystując popularność Drogi do nieba, ks. Skowronek opracował m.in. także jej wersję dla młodszych czytelników: Drogę do nieba dla dzieci gotujących się do I Spowiedzi i Komunii świętej, wersję skróconą zatytułowaną Droga do nieba. Wyborek modlitw i pieśni, a ponadto – wersje, które miały być pomocne w dobrym przeżyciu okresu Bożego Narodzenia i Wielkiego Postu: Gwiazda Betleemska, czyli pieśni i modlitwy na Boże Narodzenie według książki parafialnej „Droga do nieba” ks. Ludwika Skowronka z dodatkiem Pieśni domowych oraz Droga krzyżowa, czyli nabożeństwo do męki Pana Jezusa według książki parafialnej „Droga do nieba” ks. Ludwika Skowronka. Oprócz wymienionych powyżej książek duchowny opracował również niemieckie wersje modlitewnika – Weg zum Himmel. Katholisches Gebet- und Gesangbuch für den Schulgebrauch für Diözese Breslau oraz Weg zum Himmel. Beicht- und Kommunionbuch zugleich kath. Gebet- und Gesangbuch. Trzeba podkreślić, że Weg zum Himmel oraz Droga do nieba to dwa odrębne wydawnictwa, odwołujące się do innych tradycji, choć oba zawierają pewną liczbę wspólnych, tłumaczonych z języka niemieckiego na polski oraz z języka polskiego na niemiecki modlitw i pieśni. Czterdzieści spośród tych ostatnich miało wspólne melodie. W roku 1930 ukazała się dwujęzyczna wersja modlitewnika.