Ochrona środowiska

Termin ochrona środowiska został zdefiniowany w Ustawie Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 roku. Zgodnie z zapisem prawnym, ochronę środowiska należy rozumieć jako „podjęcie lub zaniechanie działań, umożliwiające zachowanie lub przywracanie równowagi przyrodniczej; ochrona ta polega w szczególności na: a) racjonalnym kształtowaniu środowiska i gospodarowaniu zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, b) przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom, c) przywracaniu elementów przyrodniczych do stanu właściwego”. Wymieniona ustawa oraz idące w ślad za nią liczne akty wykonawcze precyzują warunki i procedury dla realizacji zabiegów chroniących środowisko. Mowa tu między innymi o monitoringu poszczególnych komponentów środowiska, ocenie parametrów środowiskowych i ich poziomach jakie winny zostać osiągnięte, a nawet o zasadach postępowania administracyjnego. Efektem ochrony środowiska ma być zrównoważone funkcjonowanie ekosystemów, a więc na odpowiednim poziomie czystości i bioróżnorodności. Mogą temu służyć różnorodne działania – typowo technologiczne, np. kanalizacja gospodarstw domowych i oczyszczanie ścieków, odpylanie emitowanych gazów, rekultywacja terenów zdegradowanych, lub pośrednie, np. pobieranie opłat za korzystanie ze środowiska, czy też wydzielanie stref ochronnych, jak choćby stref niedostępnych dla ruchu pojazdów, stref ciszy, stref ochrony źródliskowej itp. Czasem działania ochronne nie są potrzebne – wystarczy zaprzestanie postępowania zmieniającego środowisko (np. zaniechanie pozyskiwania surowców) by w przyrodzie doszło do regeneracji ekosystemów, w tym ich samooczyszczenia i zasiedlenia przez organizmy żywe. W tym miejscu warto jednak nadmienić, że spontaniczna renaturalizacja, bez celowych zabiegów rekultywacyjnych, skutkuje czasem procesami niekorzystnymi, np. sukcesjami roślinnymi o niskim wskaźniku bioróżnorodności, także z udziałem obcych gatunków inwazyjnych. Trzeba też pamiętać, że wszelkie działania ochronne muszą być dostosowane do regionalnych, a nawet lokalnych uwarunkowań środowiskowych. Zatem podejmowanie ochrony środowiska powinno być podparte zarówno wiedzą technologiczną, jak i przyrodniczo-ekologiczną, i opiniowane przez odpowiednie panele ekspertów. Przywrócenie równowagi przyrodniczej to z reguły proces skomplikowany i długotrwały, a jej zachowanie wymaga szczególnej ostrożności w użytkowaniu zasobów środowiskowych przez człowieka.

Ochrona środowiska w województwie śląskim nabiera specyficznego i ważkiego znaczenia w skali Polski. Wynika to ze znaczących przekształceń środowiska przyrodniczego, spowodowanych kilkuwiekową działalnością górniczo-przemysłową w tzw. Górnośląskim Okręgu Przemysłowym. Prace wydobywcze, przetwórstwo kopalin, ekspansja zabudowy komunalnej i przemysłowej oraz wszelkie następstwa tych działań i procesów (np. trzebież lasów, składowanie odpadów, osiadanie terenu), doprowadziły zwłaszcza w centralnej części dzisiejszego województwa do wielkoskalowej degradacji środowiska. Pilną potrzebę podjęcia ochrony środowiska potwierdziło wydzielenie na tym terenie w latach 80. XX wieku trzech obszarów ekologicznego zagrożenia (Uchwała Rady Ministrów nr 21/83): górnośląskiego, rybnickiego i myszkowsko-zawierciańskiego. Proces przywracania równowagi przyrodniczej nawiązuje do przemian ustrojowo-gospodarczych po 1989 roku. Ich konsekwencją było ograniczenie produkcji przemysłowej i co za tym idzie spadek emisji zanieczyszczeń do środowiska, racjonalizacja korzystania z zasobów środowiska, a z czasem wzrost świadomości ekologicznej i kształtowania przestrzeni w warunkach prawa europejskiego implementowanego na prawodawstwo polskie. Wskutek różnorodnych działań technologicznych i prawno-administracyjnych stan środowiska uległ wyraźnej poprawie, czego dowodem niech będą treści poniższych bloków tematycznych hasła ochrona środowiska. Obecnie, w odniesieniu do Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, zupełnie nieuzasadniony jest stereotypowy pogląd o zniszczeniach i zanieczyszczeniu środowiska przekraczającym wszelkie dopuszczalne normy i deprecjonowanie informacji na temat sukcesów zabiegów ochronnych, a także spontanicznej regeneracji przyrody.

Ochrona powietrza

Fot. 1. Uprawa roślinności „energetycznej” w Tychach (fot. M. Rzętała).

Według zapisu Ustawy Prawo Ochrony Środowiska, „ochrona powietrza polega na zapewnieniu jak najlepszej jego jakości, w szczególności przez: 1) utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej dopuszczalnych dla nich poziomów lub co najmniej na tych poziomach; 2) zmniejszanie poziomów substancji w powietrzu co najmniej do dopuszczalnych, gdy nie są one dotrzymane; 3) zmniejszanie i utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej poziomów docelowych albo poziomów celów długoterminowych lub co najmniej na tych poziomach”. Wymienione poziomy są określane w stosownych Rozporządzeniach Ministra Środowiska. Utrzymanie tych poziomów wymaga w pierwszej kolejności zachowania prawnych standardów emisyjnych z określonych instalacji, tj. zachowania odpowiedniego składu gazów odlotowych. Działania ochronne spoczywają zatem głównie na emitujących i sprowadzają się do ograniczania emisji zanieczyszczeń pyłowych i gazowych, między innymi przy zastosowaniu różnorodnych technologii odpylających i pochłaniających substancje gazowe. O ile w przedsiębiorstwach standardy są na ogół zachowane, to problemem pozostaje niekontrolowana emisja z zabudowy prywatnej, nazywana niską emisją. W sytuacji rejestrowania przekroczeń dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu, władze samorządowe przystępują do realizacji planów ochrony powietrza, określając konieczne działania ochronne, związane np. z wymianą urządzeń emisyjnych lub rodzaju paliwa.

W Polsce, a szczególnie na obszarze dzisiejszego województwa śląskiego, wielkość emisji zanieczyszczeń do powietrza uległa zmniejszeniu na skutek recesji przemysłu, racjonalizacji zużycia paliw, a także instalowania urządzeń oczyszczających, aby spełnić standardy emisyjne. Stąd też, jak wspomniano, problemem w ochronie powietrza nie jest już nadmierna emisja zanieczyszczeń przemysłowych. Często podawanym skutkiem pośrednich i bezpośrednich zabiegów ochronnych jest bardzo znaczne zmniejszenie emisji pyłów i w konsekwencji ich depozycji. Jeszcze w końcu lat 70. XX wieku tylko na obszarze dawnego województwa katowickiego emitowano rocznie ponad 600 tys. ton zanieczyszczeń pyłowych, tymczasem na początku XXI wieku (w 2001 roku) w województwie śląskim wyemitowano ich 32,8 tys. ton. Emisja zanieczyszczeń pyłowych w woj. śląskim w 2006 roku wynosiła już zaledwie 20,1 tys. ton. Znaczący spadek w skali dziesięcioleci dotyczył także emisji zanieczyszczeń gazowych, lecz od końca lat 90. XX wieku widoczna była tendencja wzrostowa. Jej wyrazem mogą być następujące dane wielkości emisji gazów w województwie śląskim, : 2001 r. – 34,09 mln ton, 2004 r. – 42,24 mln ton, 2006 r. – 45,16 mln ton. Funkcjonowanie urządzeń redukujących emisję pyłów i gazów do atmosfery poważnie ogranicza wyemitowane ilości. W raporcie dotyczącym stanu środowiska w województwie śląskim w 2011 roku odnotowano, że w 335 zakładach szczególnie uciążliwych dla czystości powietrza, w urządzeniach oczyszczających zatrzymano aż 99,7% wytworzonych zanieczyszczeń pyłowych oraz 30,5% wytworzonych zanieczyszczeń gazowych. Najbardziej niekorzystna sytuacja dotyczy spalania paliw w gospodarstwach domowych. W tym sektorze interesującą dla ochrony powietrza alternatywą jest zastąpienie paliwa węglowego biomasą. Najbardziej znane jest wykorzystanie biomasy wierzbowej, dające efekt ekologiczny w postaci redukcji emisji wielu substancji nawet o ponad 90% w stosunku do emisji ze spalania węgla. Plantacje roślin energetycznych w województwie śląskim (fot. 1) nie są jednak rozpowszechnione, co może wynikać z cofnięcia w 2010 roku wsparcia ekonomicznego dla upraw roślin energetycznych.