Lasy Lublinieckie

Lasy Lublinieckie to zwarty kompleks leśny położony w południowej Polsce, na obszarze dwóch województw: śląskiego, oraz opolskiego, na północ od Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Lasy Lublinieckie są największym kompleksem leśnym w województwie śląskim. Zajmują powierzchnię prawie 100 tys ha, z czego na obszary typowo leśne przypada 80 tys ha. Kształt lasów jest wyraźnie wydłużony. W większości dopasowuje się do doliny Małej Panwi, znanej również jako Obniżenie Małej Panwi. Oprócz Lasów Lublinieckich obszar ten znany jest również jako Bory Lublinieckie bądź Lasy Lubliniecko-Tarnogórskie . Z uwagi na swe właściwości teren ten zwany jest również Białym Śląskiem, Zielonym Śląskiem oraz Zielonymi Płucami Śląska . Pod względem fizyczno-geograficznym Lasy te znajdują się na granicy trzech makroregionów: Niziny Śląskiej, Wyżyny Śląskiej oraz Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej. Wysokości bezwzględne wahają się pomiędzy 230 a 366 metrów n.p.m. Głównym czynnikiem, który wpłynął na szatę roślinną Lasów Lublinieckich jest podłoże geologiczne. Dno Obniżenia Małej Panwi (mikroregion Niziny Śląskiej), wyściełane osadami polodowcowymi, jest obszarem niekorzystnym pod względem zagospodarowania rolnego, toteż tereny te nie zostały wykarczowane i zamienione na grunty orne. Zarząd nad obszarami leśnymi sprawuje 6 nadleśnictw (Lubliniec, Brynek, Świerklaniec, Koszęcin, Siewierz, Zawadzkie).

Geologia

Obszar Lasów Lublinieckich wchodzi w skład jednostki tektonicznej piętra paleozoicznego zwanej monokliną śląsko–krakowską . Jest ona częścią tak zwanej epiwaryscyjskiej strefy monoklinalnej, rozciągającej się na przedpolu Sudetów oraz Zagłębia Górnośląskiego . Najstarsze utwory spotykane na obszarze Lasów Lublinieckich to utwory kajpru (triasu górnego), występujące na Garbie Woźnickim. Tworzą je wapienie oolityczne oraz tak zwane wapienie woźnickie, szczególnie odporne na erozje . Utwory czwartorzędowe plejstoceńskie to pozostałość po okresach zlodowacenia, szczególnie po zlodowaceniu środkowopolskim, które przypuszczalnie miało miejsce od 300 do 120 tys. lat p.n.e. . Tworzą je moreny denne, moreny czołowe, piaski zwałowe oraz głazy narzutowe. Obszar Lasów Lublinieckich jest średnio zasobny w surowce mineralne. Wzdłuż Małej Panwi, w utworach kajprowych spotykane są nieduże skupiska rud żelaza (syderytów). Historia przetopu tych rud w miejscowych kuźniach jest ważną częścią dziedzictwa historycznego tych ziem. W okolicach Kalet oraz na południe od nich, rozpoznano złoża rud cynkowo-ołowiowych. Nie są one jednak na obszarze Lasów Lublinieckich eksploatowane.